Αν μπορεί να βρεθεί σ’ αυτή τη χώρα μία ισορροπία ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, το μοντέρνο και το κλασικό, το έντεχνο και το pop, το μπουζούκι και το beat, το κλαρίνο και την ηλεκτρική κιθάρα, ένας από τους λίγους ανθρώπους που μπορούν να την προτείνουν είναι η Δήμητρα Γαλάνη με τις ζωντανές της εμφανίσεις. Αυτό ακριβώς συνέβη και την Πέμπτη το βράδυ στο Θέατρο Βράχων. Μαζί με μια από τις πιο συνεπείς και άξιες διαδόχους της, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, έλαμψαν οι δυο τους πάνω στη σκηνή, με επιλογές οι οποίες κατάφεραν να συνδυάζουν το ποιοτικό με το διασκεδαστικό. Με συνοδούς τους δε ονόματα όπως ο Μανώλης Καραντίνης, οι Imam Baildi και οι Modrec –η ισορροπία μέσα από τη διαφορετικότητα που λέγαμε παραπάνω– προσέφεραν για ένα τρίωρο αληθινή ψυχαγωγία.
Δύσκολο από ένα τέτοιο live να διαλέξει κανείς highlights. Αξίζει απλά να σταθούμε σε κάποιες στιγμές και σκηνές ενδεικτικές της αισθητικής πάνω στην οποία ήταν δομημένο το πρόγραμμα. Ελένη Τσαλιγοπόυλου, Imam Baildi και Μανώλης Καραντίνης απογειώνουν τραγούδια όπως “Τα Παιδιά Της Γειτονιάς Σου”, “Παιδιά Των Δρόμων” και “Να Μ’ Αγαπάς” –ανεβάζοντας το κέφι στο κατακόρυφο– δίνουν όμως και την απαραίτητη συναισθηματική και λυρική διάσταση σε κομμάτια όπως τα “Χίλιες Σιωπές”, “Αλλάζει Κάθε Που Βραδιάζει”, “Δεν Μας Συγχωρώ” και “Έλα Πάρε Μου Τη Λύπη”. Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνει η μία και μοναδική Δήμητρα Γαλάνη. Τα beat και οι κιθάρες σε πρώτο πλάνο και όλοι χορεύουν με τη γοητευτικά «πειραγμένη» μορφή των “Ζω”, “Δεν Είσαι Εδώ”, “Το Σ’ Αγαπώ Μπορεί”, αλλά και συγκινούνται ακούγοντας στην ακουστική εκδοχή του το “Δικαίωμα” και σε lounge μορφή το “Χειροκρότημα” και το “Ακρογιαλιές Δειλινά”. Προσωπικά ας μου επιτραπεί ένα «κώλυμα» στο συγκλονιστικό κλείσιμο του πρώτου μέρους, όπου η ανυπέρβλητη ερμηνεία της Γαλάνη με τη μεθυστική ενορχήστρωση των Modrec στα “Στερεότυπα” δώσανε βιωματική διάσταση στη λέξη μαγεία για όλους εμάς που ήμασταν από κάτω.
Δεύτερο μέρος και το γλέντι ανάβει πια για τα καλά. Όλοι μαζί στη σκηνή απέδειξαν πώς μπορεί κανείς να γλεντά και να χορεύει χωρίς ίχνος ευτέλειας. Με μια εμφανή προτίμηση για το χορευτικό μέρος στον Μανώλη Χιώτη και στον Βασίλη Τσιτσάνη, απολαύσαμε σε εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις και πάντα εξαιρετικές ερμηνείες τα “Ηλιοβασιλέματα”, “Δεν Θέλω Πια Να Ξαναρθείς”, “Πάρε Το Δάκρυ Μου”, “Περασμένες Μου Αγάπες”, “Ξημερώνει Και Βραδιάζει” και “Απόψε Στις Ακρογιαλιές”. Η συνδιαλλαγή δε στο τέλος του μπουζουκιού του Καραντίνη με τα πνευστά των Imam Baildi, αποτέλεσε όχι μόνο ένα έξυπνο ενορχηστρωτικό παιχνίδι, μα και τον καλύτερο και πιο εντυπωσιακό τρόπο για το πανηγυρικό κλείσιμο.
Το encore δεν θα μπορούσε να υπολείπεται της όλης συναυλίας. Με τέσσερα μόλις τραγούδια, οι δύο καλλιτέχνιδες έφτιαξαν μια μικρή περίληψη όσων είχαν προηγηθεί. Γεμάτη συναισθηματική φόρτιση, η Ελένη Τσαλιγοπούλου τραγούδησε με τη συνοδεία ενός πιάνου το “Πιάσε Με” και έκανε όλο το κοινό να ριγήσει. Μια έντονη συγκίνηση η οποία παρέμεινε όταν η Δήμητρα Γαλάνη συνδύασε το “Bang Bang” με το “Τράβα Σκανδάλη”, δίνοντας κατόπιν σκυτάλη στις τελευταίες στιγμές ξεσαλώματος –με την ανατρεπτική διασκευή των Μίκρο στο “Some Velvet Mornings” με το “Φεγγάρι Κάνει Βόλτα”. Έχω την εντύπωση ότι όλοι οι θεατές, ακόμα και οι μεγαλύτερης ηλικίας στους οποίους μπορεί να ξένισαν λίγο τα beat και οι δυνατές κιθάρες, κατάλαβαν την ιδέα πίσω από το concept της συναυλίας. Γι’ αυτό και απόλαυσαν ακομπλεξάριστα και ειλικρινά κάθε λεπτό, αποθεώνοντας στο τέλος τις δύο μεγάλες πρωταγωνίστριες.
