Φωτογραφίες: Olga K
Το βράδυ της Δευτέρας 5 Ιουλίου απέδειξε αδιάψευστα πώς μία μεγάλη τραγουδίστρια με τεράστια φωνή μπορεί να ξεπεράσει στο live τον σκόπελο των άτυχων δισκογραφικών επιλογών του τελευταίου καιρού, δίνοντας μία σπουδαία performance. Η αθλητική και λιτή, αλλά ταυτόχρονα λαμπερή και δυναμική, φιγούρα της Άλκηστις Πρωτοψάλτη γοήτευσε και ξεσήκωσε το κοινό –το οποίο είχε γεμίσει ασφυκτικά το Θέατρο Βράχων– από την εναρκτήρια νότα της συναυλίας με το “Κάθε Μια Νύχτα” του Νότη Μαυρουδή.
Ευχάριστο λοιπόν το ξάφνιασμα στην αρχή, ευχάριστη όμως και η συνέχεια με δικά της, αγαπημένα, τραγούδια: η “Κιβωτός”, το jazz “Ανθρώπων Έργα”, το tango “Τρίτο Στεφάνι”, το ατμοσφαιρικό “Κάστρο” με τα δυναμικά κρουστά, η “Ροζ Γραβάτα” (συγκλονιστική ερμηνεία της Πρωτοψάλτη εδώ), ο νοσταλγικός “Άδωνις” με μια μικρή δόση “Willkommen” από το Cabaret. Και μέσα σε αυτά τα «κλασικά» τραγούδια της ερμηνεύτριας, γεύσεις από το πρόσφατο πολύ μέτριο άλμπουμ της Φανερά Μυστικά. Γεύσεις οι οποίες γίνονταν ακόμα πιο πικρές καθώς η σύγκριση με το παρελθόν ήταν αναπόφευκτη. Γιατί πώς μπορούν να σταθούν οι άστοχοι στίχοι και οι αδιάφορες μουσικές νέων τραγουδιών όπως το “Κόκκινο”, το “Έβαζα Χ”, το “Η Αγάπη Που Πάει” και φυσικά η αμφιλεγόμενη, αν μη τι άλλο, διασκευή του “Malo” της Bebe (“Μ’ Άλλον Μοιάζεις”), δίπλα στα σπουδαία προηγούμενα τραγούδια;
Ηθικός αυτουργός ο έτερος πρωταγωνιστής της βραδιάς, ο Στέφανος Κορκολής. Ο οποίος, αν και απογοήτευσε με τις συνθετικές του επιδόσεις στο πρόσφατο άλμπουμ, εντυπωσίασε με τις ευρηματικές ενορχηστρώσεις, που περιελάμβαναν κρουστά και κιθάρες –και φυσικά τις εντυπωσιακές εκτελέσεις στο πιάνο. Γι’ αυτό και τα καινούργια τραγούδια της Πρωτοψάλτη, τα οποία δεν κατάφεραν να έχουν έστω κάτι από την συναισθηματική δύναμη του “Ο Άγγελος Μου” ή από την pop ελαφρότητα του “Κάθε Φορά Που Με Κοιτάζεις” από την παλιότερη συνεργασία τους, αποδόθηκαν τουλάχιστον πολύ καλύτερα ζωντανά απ’ ότι στο στούντιο. Η δε χημεία ανάμεσα στον συνθέτη και στην ερμηνεύτρια υπήρξε μοναδική. Η συγκεκριμένη συνεργασία στο ζωντανό φαντάζει πραγματικά ιδανική: επικοινωνία, αμεσότητα, ζεστασιά και χιούμορ είναι εμφανή στοιχεία της σχέσης των δύο καλλιτεχνών, κάτι που αντικατοπτρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Έτσι, όταν στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους βρέθηκαν μόνο οι δυο τους με το πιάνο στη σκηνή, μάγεψαν με την ερμηνεία τους στη “Σωτηρία Της Ψυχής” (συμμετείχε κι ένα μικρό κορίτσι), στο “Χάρτινο Το Φεγγαράκι”, ατο “Στρώσε Το Στρώμα Σου Για Δυο”, ατο “Έλα Σε Μένα”, ατο “Κυκλοφορώ Και Οπλοφορώ” –με την ευτυχή συγκυρία της συμμετοχής της Λίνας Νικολακοπούλου– και στο “Ζήτα Μου Ό, τι Θες”.
Η βραδιά, όμως, έπρεπε να τελειώσει με πάρτι! Αφού, λοιπόν, προστέθηκαν και οι άλλοι δύο μουσικοί των κρουστών και της κιθάρας, χορέψαμε με μεσογειακούς, latin και βαλκανικούς ρυθμούς το “Μάμπο Μπραζιλέιρο”, το “Βενζινάδικο”, το “Απελπιστικά Διαθέσιμη” –μια από τις λίγες ενδιαφέρουσες στιγμές του Φανερά Μυστικά– τα “Λαϊκά”, τη “Λάβα”, ακόμα και το “Δικαίωμα”, σε μια ιδιόμορφη tango εκδοχή. Το encore δεν θα μπορούσε να υπολείπεται της υπεροχής βραδιάς: την ώρα που στο κατάμεστο θέατρο δεν ακουγόταν ψίθυρος, η Πρωτοψάλτη ερμήνευε ανατριχιαστικά τη “Δουλειά”, για να δεχτεί το αυθόρμητο, παρατεταμένο χειροκρότημα στο ιδανικό τραγούδι για κλείσιμο συναυλίας –φυσικά το “Χειροκρότημα”– και να μας αποχαιρετήσει οριστικά με τον πιο γλυκό τρόπο, με αυτή την τόσο αληθινή και ανθρώπινη παραδοχή αγάπης του “Post Love”, σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης και λαμβάνοντας ένα τεράστιο κύμα ενθουσιασμού από τον κόσμο που την αγαπά και τη στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια.
Ακριβώς αυτή η αγάπη στάθηκε τελικά η πρωταγωνίστρια της βραδιάς. Αυτή η αγάπη που δείχνει δυνατή και σταθερή στον χρόνο, χωρίς να πλήττεται από τα πρόσφατα –δεν είναι τυχαία η πλήρης απουσία κομματιών από τον προηγούμενό της δίσκο– δισκογραφικά στραβοπατήματα της μεγάλης ερμηνεύτριας.
