Λοιπόν, σπανίως ακούμε στην Αθήνα Δυτική μεσαιωνική μουσική, σπανίως, όταν την ακούμε, την ακούμε από Έλληνες ερμηνευτές, και ακόμα πιο σπάνια συμβαίνει οι Έλληνες αυτοί ερμηνευτές να είναι αξιόλογοι. Αυτή όμως η επίτευξη των τριών αναγκαίων συνθηκών – ώστε να νιώσει ο ακροατής οικείος με το προσφερόμενο ακρόαμα – επιτεύχθηκε μέσα στον φιλόξενο χώρο της αγγλικανικής εκκλησίας της Αθήνας το Σάββατο που μας πέρασε, στη συναυλία του Δημήτρη Κούντουρα με το σύνολο παλαιάς μουσικής Ex Silentio, συνοδεία της σοπράνο Φανής Αντωνέλου, του Θύμιου Ατζακά στο ούτι και του Ανδρέα Λινού στη βιέλα.
>
Για να μιλήσω απλά, πέρασα πολύ ωραία. Όχι μόνο εγώ, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού που είχε κατακλύσει τον χώρο, με πολλούς όρθιους αλλά και άλλους να κρυφακούν τη μουσική από τον εξωτερικό χώρο της εκκλησίας – καθώς η συναυλία είχε δημιουργήσει μια αίσθηση χαράς και πανηγυριού. Και αποδείχτηκε από τα παραπάνω ότι η μεσαιωνική μουσική μπορεί πολύ εύκολα να αποκτήσει φανατικό κοινό στην Ελλάδα. Θέλετε η λαϊκότητά της, θέλετε ο ρυθμός της, θέλετε οι εύληπτες τροπικές μελωδίες της οι οποίες μπορούν να παραπέμψουν στην ελληνική δημοτική και λαϊκή μουσική, όλα αυτά τα στοιχεία δημιουργούν το απαραίτητο στοιχείο εξοικείωσης του ελληνικού κοινού με το πολιτιστικό του παρελθόν, σαν να συμπληρώνεται το κομμάτι που έλειπε στο παζλ της ελληνικής ιστορίας. Γιατί ο Μεσαίωνας αποτελεί εποχή συνύπαρξης της ελληνόφωνης Ανατολής με τη λατινόφωνη Δύση, σε αντίθεση με την Αναγέννηση που μάλλον δρα διαχωριστικά στις πολιτιστικές μας ταυτότητες.
Πέρα από τα γνωστά “Lamento Di Tristano” και “Saltarello” – που οι περισσότεροι το γνωρίζουν από τη διασκευή των Dead Can Dance – ή το “Stella Splendens”, εντυπωσίασαν επίσης τα “Da Que Deus Mamo” του Alfonso X El Sabio αλλά και το “Ecco
Εξαιρετικός ο Ανδρέας Λινός στη βιέλα – όργανο του ύστερου Μεσαίωνα στην κεντρική Ευρώπη που κάποιοι το συνδέουν με την κρητική λύρα και τον κεμεντσέ – αλλά και ο Δημήτρης Κούντουρας στο φλάουτο με ράμφος και στη διεύθυνση του συνόλου Ex Silentio. Αναπάντεχα δε ταιριαστό στο όλο άκουσμα το ούτι του Θύμιου Ατζακά, το οποίο υπενθύμιζε στον ακροατή ότι αυτό το όργανο με την αρχαία καταγωγή (από την Περσία) έφτασε μέσω των Αράβων στην Ισπανία και στην ευρωπαϊκή ήπειρο αποτελώντας τον άμεσο πρόγονο του αναγεννησιακού λαούτου. Όσο για τη σοπράνο Φανή Αντωνέλου, αναδείχθηκε μάλλον στη σταρ της βραδιάς, καθώς φώτισε για τον εαυτό της και το κοινό έναν νέο εκφραστικό δρόμο, που θα μπορούσε να αποτελέσει και μονόδρομο περαιτέρω αναγνώρισης και αξιόλογης σταδιοδρομίας.
