>Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Θέλω να παραθέσω τα δεδομένα για να σχηματιστεί ευκολότερα μία εικόνα. Έχουμε και λέμε: μία τραγουδίστρια με ιδιαίτερο στυλ, καλό ρεπερτόριο και αέρα ανανέωσης, ένας «εναλλακτικός» ράπερ βγαλμένος από τα βάθη των δεκαετιών του 1980 και 1990, ένας νεοροκάς τραγουδοποιός με την κιθάρα ανά χείρας και τον πρώτο του δίσκο υπό επεξεργασία, ένα hip hop συγκρότημα αποτελούμενο από δύο αδέρφια, ένας DJ, μια ευχάριστη γυναικεία παρουσία στις δεύτερες φωνές και μια μπάντα. Όλοι οι προαναφερθέντες και ολίγον ασύνδετοι – εκ πρώτης όψεως – καλλιτεχνικά, έφτιαξαν ένα κοινό μουσικό πρόγραμμα και το παρουσίασαν για πρώτη φόρα, στον ιστορικό χώρο της οδού Ηπείρου. Από την άλλη, χάρηκα πάρα πολύ το γεγονός ότι υπήρχε χώρος για όλους, με ισχυρή αίσθηση της ισότητας μεταξύ τους. Μεγάλο χρονικό κομμάτι δόθηκε στους νεαρούς Delirium Framboise, οι οποίοι ήταν κι αυτοί που μάζεψαν τον νεαρόκοσμο στο Κύτταρο. Με ιδιαίτερη σκηνική παρουσία και τη βοήθεια των πνευστών τους (τρομπέτα και σαξόφωνο), τα δύο αδέρφια φάνηκαν να επιτυγχάνουν ό,τι επιζητούσε η Ελένη Δήμου για το πρόγραμμά της. Πολύ καλή φωνή αποδείχθηκε ο Παναγιώτης Τσακαλάκος, που τραγούδησε και χειρίστηκε την εικόνα του με όλη αυτή τη σκοτεινή γοητεία η οποία χαρακτηρίζει βετεράνους ροκάδες και γοητεύει τις ανήλικες groupies. Η παρουσία δε του Γιώργου Γκικοδήμα άγγιζε τα όρια του cult. Είτε με τις αλησμόνητων εποχών ενδυματολογικές του επιλογές είτε με το προσωπικό του ρεπερτόριο (“Κοροΐδο…Εν+ταξει”) ένιωθες ότι από κάπου θα πεταχτούν οι πρωταγωνιστές του Ρετιρέ. Εντέλει της έβγαλα το καπέλο της Ελένη Δήμου… γιατί υποστήριξε ένα πολύ μεγάλο πρόγραμμα, έδωσε πολύ χρόνο στα νέα παιδιά, σεβάστηκε τον ροκ χώρο του Κυττάρου προσαρμόζοντας τον ήχο της στο αντίστοιχο κλίμα και εντέλει ρίσκαρε. Ακόμα και οι εναλλακτικές στιγμές του προγράμματος είχαν μια υφέρπουσα γοητεία, κάνοντάς σε να τις αντιμετωπίσεις με ένα μειδίαμα στα χείλη. Οι φανατικοί της θαυμαστές σίγουρα θα την απολαύσουν – φάνηκε και από την συγκεκριμένη βραδιά – όσο για τους ξέμπαρκους, απλώς θα παρακολουθήσουν το πρόγραμμα με εμφανή περιέργεια.
Ειλικρινά, πηγαίνοντας προς το Κύτταρο δεν είχα συνειδητοποιήσει τον πολυμορφικό χαρακτήρα του σχήματος. Είχα όμως ψυχανεμιστεί ότι ο χώρος επέβαλε στην επικεφαλής της ομάδας Ελένη Δήμου, να πειραματιστεί με σύγχρονους και εναλλακτικούς – για τα δικά της δεδομένα – ήχους. Και πράγματι πειραματίστηκε, και πράγματι παρουσίασε το προσωπικό της ρεπερτόριο με μια νέα ενορχηστρωτική ματιά. Λίγο όμως της ξέφυγε. Με μια γενική αποτίμηση, ένιωσα ότι παρακολούθησα ένα παραφουσκωμένο από τραγούδια και είδη μουσικής πρόγραμμα. Η Δήμου και η παρέα της τραγούδησαν πάρα πολλά κομμάτια σε έναν μαραθώνιο τριών ωρών και με μία συνεχή και ακατάπαυστη εναλλαγή ήχων. World music, διασκευές, rock, blues, latin, flamenco, Χατζιδάκις, ποπ, έντεχνα, ραπ, ηλεκτρισμένο λαϊκό, hip hop, reggae είναι μερικά μόνο από τα είδη που ακούστηκαν. Για μένα στάθηκε κακή επιλογή αυτή η πληθώρα ακουσμάτων και εντεινόταν περισσότερο με την φιλοσοφία του ποτ πουρί, πετσοκόβοντας τα τραγούδια στο μισό τους και βάλε.
Η Ελένη Δήμου ήταν σαφώς η μεγάλη κυρία της βραδιάς. Με σήμα κατατεθέν την πλούσια κόμη της και με μία εσάνς blaze ύφους επί σκηνής, τραγούδησε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του προσωπικού της ρεπερτορίου. Με έντονη διάθεση ανατροπής και αρκετή δόση νοσταλγίας ακούστηκαν το “Πάρε Με”, το “Ανησυχώ”, η “Αλεπού”, η “Γυναίκα Κάτσε Σήκω”, ο “Σκύλος Ο Black”, το “Προσωπικά”· με λίγα λόγια όλα εκείνα τα τραγούδια όσα έδωσαν την ευκαιρία στη Δήμου να αποκτήσει το, ιδιάζουσας περίπτωσης, άστρο της στο ελληνικό μουσικό πάνθεον. Είχε κέφι, είχε άγχος – τουλάχιστον στην αρχή – είχε όρεξη, είχε λόγο να τραγουδήσει, είχε άποψη και όλα αυτά τα καλά ή κακά γινόντουσαν εμφανή επί σκηνής. Δεν συμφώνησα με όλες τις επιλογές της, ιδιαίτερα με κάποιους ηλεκτρικούς πειραματισμούς επί της χατζιδάκιας μελωδίας “Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό”, ή με τη, φορτωμένη ενορχηστρωτικά, εκτέλεση του “Προσωπικά”. Σύμμαχος της Δήμου, πέραν από κάποιες όμορφες ερμηνείες, (π.χ. στο “Ψεύτρα Ζωή” ή στο “Η Ρακοσυλλέκτρια”), ήταν μερικές σκηνοθετικές απόψεις όπως η ευρηματική αποχώρηση των συντελεστών από τη σκηνή και η νοσταλγική θύμηση, σε video wall, κάποιων από τα video clips της τραγουδίστριας.
