Ήταν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε με την Έφη στο Ghost, όπου δεν έπεφτε καρφίτσα. Αυτό σήμαινε ότι είχαμε χάσει τους Banned, μπήκαμε όμως πάνω στην ώρα για τον Γιώργο Χατζηπαύλου, ο οποίος προλόγισε τους βασικούς πρωταγωνιστές της βραδιάς με ένα σπαρταριστό stand-up comedy σόου, γεμίζοντας το μαγαζί χαμόγελα και καλή διάθεση. Ιδανικό «ζέσταμα» για τους Kay & The Schooldrivers, οι οποίοι έδωσαν αμέσως κατόπιν ένα δυναμικότατο και έξω καρδιά σόου, γιορτάζοντας με τον πιο κεφάτο τρόπο τα γενέθλια του frontman τους Kay Darens.
Επί σκηνής, οι Kay & The Schooldrivers φανέρωσαν ακόμα περισσότερο τις ηχητικές καταβολές τους, συχνά καταφεύγοντας στον κιθαριστικό ηλεκτρισμό, τον οποίον διακατείχε μια εμφανώς hard rock/heavy metal κατεύθυνση. Διόλου για αρνητικό δεν το λέω όμως αυτό – για όσους προτρέχουν – διότι η μπάντα έχει αφομοιώσει καλά τις επιρροές της, βγάζοντας έτσι κάτι γκαζιάρικο και συνάμα γάντι ταιριαστό στη live ενεργητικότητά της. Ο Kay Darens αποδείχθηκε ένας αεικίνητος frontman, ένα ζωντανό ελατήριο που δεν έπαψε να πάλλεται και να χτυπιέται, τραγουδώντας και κάνοντας παράλληλα πλήθος αστεία μα και γκριμάτσες, δίνοντας έτσι έναν διαρκώς χιουμοριστικό και «feel good» τόνο στη βραδιά. Τόνος ο οποίος κέρδισε άμεσα τους πάντες, έστω κι αν το ακροατήριο αποδείχθηκε μάλλον συγκρατημένο ως προς τις αντιδράσεις του. Πιστεύω ότι με έναν αφοσιωμένο πυρήνα μικρότερων σε ηλικία οπαδών, μια τέτοια εμφάνιση θα οδηγούσε σε χαλασμό στην εμπροσθοφυλακή. Στο Ghost όμως υπήρχε ένας 25+ αέρας ελεγχόμενου ενθουσιασμού, παρότι όλοι διασκέδαζαν εμφανώς με την ψυχή τους.
Δίπλα στον Kay Darens, ξεχωριστή νότα στη βραδιά έδωσε η schoolgirl Αλεξάνδρα, τόσο με το σέξι α-λα-Λολίτα ντύσιμό της, όσο και με τις πόζες και τα χορευτικά της, ενώ πιο δίπλα ο βασικός κιθαρίστας των Schooldrivers και ο drummer-μορφή τους έδιναν ρέστα, ο κάθε ένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο – αρκούμαι να αναφέρω την αναπάντεχη διασκευή του τελευταίου στο...“Υπάρχω” του Στέλιου Καζαντζίδη! Από άποψη ρεπερτορίου, το γκρουπ έπαιξε αρκετά από τα τραγούδια του ντεμπούτο άλμπουμ του Πάμε Εκδρομή, όπως και πολλές διασκευές, κερδίζοντας εντυπώσεις και προς τις δύο κατευθύνσεις: ως προς το δικό τους υλικό, γιατί φάνηκε πως όσα ακούμε στο στούντιο δεν απέχουν από τη live απόδοσή τους, ως προς τις διασκευές διότι, πλην εξαιρέσεων, οι Kay & The Schooldrivers βγήκαν ασπροπρόσωποι – με μάλλον κορυφαία τους στιγμή το “Word Up”. Ο ήχος είχε βέβαια πού και πού τα ζητήματά του, γενικά όμως στάθηκε σε καλά επίπεδα, επιτρέποντας στους μουσικούς να ξεδιπλώσουν αρκετά ικανοποιητικά τα όσα είχαν ετοιμάσει.
Με το κλείσιμο του πρώτου μέρους, ανέβηκε στη σκηνή ο Ξανθιώτης τραγουδοποιός Γιάννης Χατζόπουλος – φίλος και συνεργάτης της μπάντας – παρουσιάζοντας τρία τραγούδια από την πρώτη του προσωπική δουλειά, σε μια συγκινητική cameo εμφάνιση, αν αναλογιστεί κανείς ότι ήρθε στην Αθήνα ειδικά για τη βραδιά, λόγω των γενεθλίων του Kay Darens. Τον διαδέχθηκε ο Γιάννης Σαββιδάκης, που είχα προσωπικά χρόνια να δω μα βρήκα να διατηρείται σε καλή φόρμα, εκπλήσσοντας ευχάριστα με μια – δίχως πρόβα – διασκευή στο “Trouble” των Coldplay. Αμέσως μετά οι Kay & The Schooldrivers ανέλαβαν τη σκηνή για το δεύτερο μέρος, το οποίο βρήκα πάντως κατώτερο του πρώτου, για όσο πρόλαβα τουλάχιστον να παρακολουθήσω. Ίσως λόγω και του γενικότερου κεφιού, η μπάντα εστίασε υπερβολικά στον χαβαλέ, κάνοντας κατάχρηση των αναφορών της σε λαϊκές ή λαϊκοπόπ επιτυχίες – για παράδειγμα, το μπέρδεμα του “Du Hast” των Rammstein με το “Όλα Γύρω Σου Γυρίζουν” του Σάκη Ρουβά, που στάθηκε έξυπνα δοσμένο μα αναίτιο. Η ανάληψη δε του μικροφώνου από την Αλεξάνδρα μπορεί να της έδωσε την ευκαιρία για περισσότερο σόου, κάνοντας παράλληλα το όλο πρόγραμμα ακόμα πιο σέξι, της βγήκε όμως πολύ σε Britney Spears. Κάπου εκεί αποχώρησα, γιατί με περίμεναν κι άλλες υποχρεώσεις, μην έχοντας έτσι την ευκαιρία να δω πώς ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα.
Νομίζω ότι οι Kay & The Schooldrivers θεμιτά μεν επιδιώκουν τη σάτιρα και ορθώς εμφανίζονται ακομπλεξάριστοι απέναντι στα σύνορα των μουσικών ειδών, όμως δεν θα έπρεπε να διακινδυνεύουν το στίγμα τους, δίνοντας την εντύπωση λαϊκοροκάδων ή «απολάδων» – όπως ονομάζω όσους αντιμετωπίζουν τη μουσική ως πίτα γύρο με απ’ όλα. Χρειαζόταν επομένως, πιστεύω, ένα καλύτερο κεντράρισμα στο setlist. Στιλιστικά επίσης θα έπρεπε ίσως να επικρατεί μια διαφορετική λογική, κυρίως ως προς τον ρουχισμό του frontman τους. 
Γιατί ή θα φοράς όσα διάλεξε φροντίζοντας να έχεις κάτι ανάλογο να παρουσιάσεις και σε κάλτσες – εφόσον θες να βγάλεις τα All Star σου ενώ τραγουδάς – ή επιλέγεις κάτι πιο ασορτί με το μονόχρωμο μαύρο στιλ αυτών. Η κινησιολογία θέλει επίσης ρυθμίσεις, ώστε να μη βγαίνει υπερβολικά α-λα-Jack Black, αλλά ούτε και άχαρα, όπως π.χ. στο “Smooth Criminal”. Μικρές λεπτομέρειες ίσως κάθομαι τώρα και επισημαίνω, στις οποίες τις πατάνε συνήθως πολλοί στην αρχή μιας καριέρας, όμως κάνουν τη διαφορά από τον καλό στον καλύτερο και χρήζουν έτσι προσοχής.
Η συνολική αποτίμηση της βραδιάς δεν μπορεί πάντως παρά να είναι θετική. Πέρασα θαυμάσια στο Ghost με τους Kay & The Schooldrivers, τόσο ο ίδιος, όσο και όλοι γύρω μου, βλέποντας ένα νέο συγκρότημα ικανό για live εμφανίσεις οι οποίες συνδυάζουν τον σκληρό rock δυναμισμό με άφθονο χιούμορ και με μπόλικη νεανική ενέργεια.
