Φωτογραφίες: (και αυτές  της) Λίλας Τζαμούση

Σε κάθε εμφάνιση του Μιλτιάδη Πασχαλίδη υπάρχουν διάφορες κατηγορίες θεατών. Είναι εκείνοι που τον ακολουθούν κατά πόδας και ξεχωρίζουν από μακριά, αφού ξέρουν και τους 10.000 στίχους του Ερωτόκριτου απ’ έξω κ’ ανακατωτά· εκείνοι που τον απολαμβάνουν συχνά-πυκνά, τον χειμώνα σε κάποια μουσική σκηνή και το καλοκαίρι σε κάποια παραλία της Κρήτης· κι εκείνοι που τυχαία βρίσκονται στις εμφανίσεις του, μετά τα διθυραμβικά σχόλια των εκπροσώπων των δυο προηγούμενων κατηγοριών. Όντας μόνιμη κάτοικος της δεύτερης κατηγορίας και με τον νέο δίσκο του Πασχαλίδη Ξένιος: Η Κρήτη Εντός Μου κατά νου, είχα μια καλοσχηματισμένη ιδέα στο μυαλό μου για το τι πάω να δω στον Σταυρό Του Νότου και επιβεβαιώθηκα ήδη από την αρχή του προγράμματος δια στόματος του καλλιτέχνη: «αυτή η παράσταση περιλαμβάνει πολλή Κρήτη, μαζί με λίγη Αθήνα». 

 

Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι βρισκόμουν σε γνώριμο χώρο ή το ότι παρακολουθώ τον Πασχαλίδη τόσα χρόνια, που με έκανε να αισθανθώ οικεία από την αρχή. Μάλλον οφειλόταν στην παρουσία του Θύμιου Παπαδόπουλου στη σκηνή, κάτι σαν το κερασάκι στην τούρτα των προσδοκιών μου ότι θα ακούσω ένα ανεβασμένο πρόγραμμα – τουλάχιστον σε ενορχηστρωτικό επίπεδο. Η παράσταση ξεκίνησε λίγο μετά τις 23.30 με “Το Σαράκι Του Ρεμπώ”, τον “Ξένιο” και μια σειρά κομματιών που ομολογώ ότι περίμενα να ακούσω στο κλείσιμο: “Ηράκλειο-Καλαμάτα”, “Κακές Συνήθειες” και “Απουσία”, με όλο τον κόσμο να τραγουδά. Τη θέση της στο πρόγραμμα δεν άργησε να πάρει η Άννα Λινάρδου, η νεαρή τραγουδίστρια η οποία ενθουσίασε τόσο με την εμφάνιση, όσο και με τη φωνή της, ερμηνεύοντας το “Πάρε Με” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου αλλά και τον “Τρελό” του Πασχαλίδη. Η επιστροφή του δεύτερου έγινε με το “Δεν Πίνω Μονάχος”, τον «φορτισμένο» “Ακροβάτη” των Χαΐνηδων και τον “Τυμβωρύχο” του Θάνου Μικρούτσικου, που πολλοί συνέχισαν να σιγοτραγουδούν στο 15λεπτο διάλειμμα το οποίο τον ακολούθησε.

Η αρχή στο δεύτερο μέρος έγινε με μια αναδρομή στην ξένη ροκ μουσική των 1970s με κομμάτια όπως το “Soldier Of Fortune” και το “Boat On The River”, ακολουθούμενα από μια δυνατή “Πηνελόπη” και τον Θύμιο Παπαδόπουλο να μαγεύει στο φλάουτο. Κάπου εκεί έφτασε κι η σειρά του Στέλιου Κάτσαρη να αναλάβει την ψυχαγωγία του κοινού, καθώς άφησε για λίγο τα πλήκτρα του για να σκορπίσει άφθονο γέλιο στον κόσμο, με ένα stand up comedy που πραγματευόταν το (πάντα επίκαιρο) θέμα της εγκεφαλικής  διαφοράς των δυο φύλων. Στη συνέχεια ήρθε το “Για Το Καλό Μου” του Γιάννη Μηλιώκα να μας επαναφέρει στην τάξη, και το «αμαρτωλό» “Μπαρ Το Ναυάγιο”, όπου και επανήλθε η μπάντα σε πλήρη ανάπτυξη στη σκηνή. Ακολούθησαν οι “Βυθισμένες Άγκυρες”, η “Φωτιά Μου”, το “Ανάθεμά Σε” του Παντελή Θαλασσινού, αλλά και η απαραίτητη αναφορά στο Νίκο Ξυλούρη με τη “Μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου”. Η Άννα Λινάρδου μας τραγούδησε το “Αερικό” του Θανάση Παπακωνσταντίνου και αμέσως μετά φύγαμε για ένα ταξίδι στην Καλαμάτα με το “Παραμύθι Με Λυπημένο Τέλος” και από ’κεί κατευθείαν στην Κρήτη, με μια μουσική συγχώνευση του “Ερωτόκριτου” με το “Θέλω Τη Μέρα Που Θα Φύγεις”, αλλά και με το “Όσο Βαρούν Τα Σίδερα”.

Απολαυστικό ήταν και το encore που δεν θα μπορούσε παρά  να αφήσει μια γλυκιά γεύση για καληνύχτα: “Της Πούλιας”, “Παλιά Καλοκαίρια”, αλλά και το “Αγάπη Πού ’Γινες Δίκοπο Μαχαίρι” ανανέωσαν το ραντεβού του Μιλτιάδη Πασχαλίδη με τον κόσμο. Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι στην Κρήτη, στην Αθήνα, στην Καλαμάτα ή κάπου αλλού, το σίγουρο όμως είναι πως, όταν τον νοσταλγήσουν, θα τον ψάξουν – και θα τον βρουν.