Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
«
Τουλάχιστον μπορώ να ελπίζω». Αυτό απάντησε η Μόνικα στον νεαρό που βρέθηκε πριν χρόνια μαζί της στο Gagarin και τη ρώτησε πώς νιώθει που δεν θα παίξει ποτέ μόνη της σε αυτή τη σκηνή. Εντάξει, μπορεί και να έπλασε αυτή την ιστορία η ίδια για να πει κάτι έξυπνο από το μικρόφωνο, αλλά η επιτυχία της πρώτης της μεγάλης συναυλίας ήταν πέρα για πέρα αληθινή και αναντίρρητη. Εδώ που τα λέμε, πόσοι καλλιτέχνες παγκοσμίως μπορούν να ισχυριστούν ότι το πρώτο τους μεγάλο live ήταν sold-out; Το Gagarin ήταν γεμάτο, η ίδια πετούσε τα πιο γλυκά της χαμόγελα και το setlist ήταν πλουσιότερο από ποτέ. Πριν να βγει η μπάντα στη σκηνή, τα ηχεία έπαιζαν τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί σε καμία ελληνική συναυλία στο παρελθόν κι ωστόσο δεν ακουγόταν παράταιρο ή αστείο. Το αστείο θα ήταν να έπαιζαν Γαλάνη. Αλλά μην το χοντραίνουμε…
H
Μόνικα βγήκε στη σκηνή στις 22.30 και έμεινε εκεί για τις επόμενες δύο ώρες. Ξεκίνησε κάπως στο χαλαρό, επικεντρωμένη κυρίως σε μπαλάντες, αλλά όσο περνούσε η ώρα η ενέργεια ήταν μεγαλύτερη και τα χειροκροτήματα βροχή η οποία δυνάμωνε. Έπαιξε όλα τα κομμάτια του δίσκου της (πλην του “Your Favorite”), δύο καινούρια που αγκαλιάστηκαν αρκούντως από τον κόσμο και πολλές όμορφες διασκευές. Ένα από τα highlights ήταν η στιγμή που είπε μόνη της με την κιθάρα το “Τυχερό Αστέρι” του Κωνσταντίνου Βήτα, που είναι και το πρώτο ελληνόφωνο τραγούδι το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο setlist της. Επίσης, τα “Let Me Roll It” (των Wings) και “Be My Baby” (των Ronettes) ήταν υπεράνω σχολίων, ήταν εξαιρετικά και συγκινητικά, υποστηριζόμενα από μια εξίσου σπουδαία σκηνική παρουσία. Όταν η Μόνικα αφήνει την κιθάρα, δεν βγάζει κανενός είδους αμηχανία και αυτό είναι ένα από τα στοιχεία εξέλιξής της σε πολύ καλή performer, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ίσχυε στις πρώτες της εμφανίσεις. Από το Burnt Festival στον Ιανό, από το Synch στο Θησείο και από την πάντα διψασμένη για καλά live Θεσσαλονίκη στο Gagarin, οι εμφανίσεις της γίνονται oλοένα και πιο άρτιες καλλιτεχνικά. Ξεπερνούν τη μίζερη μετριότητα των live όλης της υπόλοιπης εναλλακτικής σκηνής, ανοίγοντας έναν δρόμο που θα ήταν ευχής έργον να ακολουθήσουν κι άλλοι, αλλά ακόμα τους περιμένουμε.
Η Μόνικα είναι ένα από τα παιδιά τα οποία προσπαθούν να δώσουν ύψος στο καλλιτεχνικό τους όραμα, που παίρνουν ρίσκα και εξελίσσονται. Όταν αυτά τα παιδιά έχουν πραγματικά κάτι να πουν και να δώσουν στην τέχνη τους, όλοι πέφτουν πάνω τους με τα μούτρα και σταδιακά αυτό τους κολλάει την ταμπέλα του υπερεκτιμημένου. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σκοντάψουν σε μια δύσκολα ελεγχόμενη υπερπροβολή, σε κουτοπόνηρους συνεντευξιαστές ή σε προσωπικές τους στιγμιαίες απερισκεψίες. Το σίγουρο όμως είναι πως αυτό το 23χρονο κορίτσι είναι ήδη μια καλλιτέχνης η οποία έχει ξεπεράσει το στάδιο του «υποσχόμενου ταλέντου». Δεν είναι ο νέος Χατζιδάκις, δεν είναι καν η Ελληνίδα PJ Harvey. Eίναι η Μόνικα και τα πηγαίνει μια χαρά.
