Φωτογραφίες: Διονύσης Κοτταρίδης
Στη σκηνή ανέβηκαν πρώτοι οι Ελελεύ, παρουσιάζοντάς μας επιλογές από το ομότιτλο ντεμπούτο album τους, όπως και διασκευές - ακούσαμε από Ξυλούρη και τον “Εφιάλτη Της Περσεφόνης” του Μάνου Χατζιδάκι μέχρι τη “Ζαΐρα” και την “Αχάριστη” του Τσιτσάνη, όλα προσαρμοσμένα στο κλασικό rock ύφος της μπάντας. Από την αρχή-αρχή φάνηκε ότι ο ήχος δεν θα ήταν με το μέρος τους, καθώς για κάποιον λόγο έβγαινε με ένα «μπούκωμα» προς τα έξω. Το group πάντως δεν πτοήθηκε: τόσο οι Γιώργος Γούτης και Χρήστος Κασελάκης στις κιθάρες, όσο και ο Βαγγέλης Βέκιος, που κοπάναγε με εφηβική ορμή τα drums του, έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε οι Ελελεύ να βγούνε ασπροπρόσωποι παρά τις αντιξοότητες. Πολύτιμη συμβολή είχε σε αυτό και η Μαρία Πανοσιάν, βάζοντας τα δυνατά της στο μικρόφωνο - ειδικά όταν τραγούδησε το “Καίγομαι Καίγομαι” του Σταύρου Ξαρχάκου. Και πιστεύω ότι θα τα είχαν καταφέρει ακόμα καλύτερα οι Ελελεύ, αν δεν ήταν τόσο στατικοί επί σκηνής και αν οι δύο κιθαρίστες τους είχαν συγκρατηθεί λίγο στα σολαρίσματα όταν έπαιξαν τη “Ζαΐρα” και την “Αχάριστη”.
Ο προβληματικός ήχος ταλαιπώρησε και τους Ενδελέχεια, οι οποίοι όμως αναπλήρωσαν με την κινητικότητα και τη ζωντάνια τους. Φάνηκε σε αρκετά σημεία του live η εμπειρία τους από την πολύχρονη παρουσία τους στα πράγματα, ενώ απέδειξαν πως επάξια κρατούν στη μνήμη μας μια θέση στις χρυσές εφεδρείες του ελληνικού rock. Πότε πιο γλυκοί, πότε πιο σπιντάτοι, πότε δίνοντας έμφαση στις κιθάρες και πότε αφήνοντας τον πρώτο ρόλο στα πλήκτρα του Ανδρέα Βαιτούδη, οι Ενδελέχεια μας θύμισαν ότι ήταν - και είναι - αρκετά περισσότερα από το «χιτάκι» τους “Μολυβένια Θάλασσα”, ιδιαίτερα σε στιγμές όπως το “Όνειρα”, το “Πάντα Θα Φεύγω”, ή το “Ημερολόγιο”. Και στη δική τους περίπτωση όμως θα κλείσω με ένα μικρό παράπονο για τον κιθαρίστα τους, καθώς σε μερικά τραγούδια (με πιο χαρακτηριστική περίπτωση το φινάλε) έπαιζε πιο δυνατά από όσο χρειαζόταν, παίρνοντάς μας λίγο τα αυτιά.
