Φωτογραφίες: Βασίλης Μπαγιάτης
Liebe.! Liebe.! Liebe.! ή αλλιώς Club, κάτι σαν τον Dr. Jekil και τον Mr.Hyde. Μπορείς να χτυπιέσαι στα live μέχρι της 00:00 με το ξεσκισμένο σου τζιν και το t-shirt, αλλά μετά θα πρέπει να πας στο αυτοκίνητο να βγάλεις το φρεσκοσιδερωμένο σου κουστουμάκι απ’ τη κρεμάστρα στο παράθυρο και να κάνεις την αλλαγή (με το γνωστό στυλακι superman) αφού έχει έρθει η ώρα του liebe… (τα κορίτσια βολευόμαστε και στο WC…). Σημείωση: Η ταμειακή μηχανή παραμένει ίδια και στα δυο σκηνικά, επιμένοντας να χτυπάει 9 ευρώ το ποτό!!! (ένα ευρώ για κάθε χρόνο ωρίμανσης του ουίσκι - αν είσαι και του special ξέχνα το…) .
Τα ξεπερνάω όμως όλα αυτά… ναι, ναι ακόμη και την ολοκαίνουργια αψίδα του θριάμβου στην είσοδο του Μύλου… και όλη τη σύγχυση που ακολούθησε στο κεφάλι μου για τον αν είμαι στη guest list της PlayOurMusic ή του Πλούταρχου και μπαίνω στο θέμα. Infidelity: δεν χρειάστηκαν πάνω από πέντε λεπτά για να αποβάλλουν το άγχος τους και να λάμψει το αστεράκι της Run Devil Run. Εκπληκτική παρουσία με τα ρούχα τους, τα μπάσα και τις κιθάρες να χρωματίζουν σουρρεαλιστικούς καμβάδες. Συνθέσεις πλούσιες ενορχηστρωτικά, πάθος στον στίχο και δέσιμο στον ήχο… pop, με δόσεις rock και λίγη ψιχεδελεια… Το rotation της Σοφίας από το μπάσο στο accordion στα τελευταία κομμάτια το βρήκα πανέξυπνο και το «Is This Emotion?» την πιο γλυκιά μελωδία που έχει βγάλει η Θεσσαλονίκη. Coin: straight indie rock με δυο κιθάρες και ένα μπάσο συνδεδεμένα σε τρία πηδαλιάκια παραμόρφωσης και έναν χαρισματικό (αν εξαιρέσουμε το άθλιο πουλόβερ?!?) performer. Τα γεμάτα ενέργεια drums του “Insects”, η βασανιστική, μονότονη ερώτηση «Am I Right, Am I Wrong?» του “Urban Subculture” και οι απότομες αλλαγές στα επίπεδα κιθαριστικού θορύβου του “Desert- Dezerd” ζέσταναν για τα καλά τον κόσμο.
Η ώρα είχε φτάσει…. για Bokomolech και η περιέργεια μου χτυπούσε κόκκινο έπειτα από δύο χρόνια. Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τις αλλαγές στη βασική σύνθεση τους (Χριστίνα Κασσεσιάν στη θέση της Εύης Φραγκιεδάκη στη κιθάρα και τη προσθήκη loops & samples απ’ τα χέρια του Τάσου Πρωτόπαπα) και οι πρώτες νότες του “Spiral Trail” άρχισαν να πλημμυρίζουν τον χώρο. Το βλέμμα μου είχε κολλήσει στα δάκτυλα του Ιωάννου (κάπου είδα μια βέρα;), στη θεατρική απεικόνιση των στίχων και τις ελλειπτικές κινήσεις του σώματος του. Κάποια προβλήματα στον ήχο έφεραν το κιθαριστικό duo σε αμηχανία, μέχρι το συντονισμένο ξέσπασμα του “Meeting Point”, όπου ο κόσμος ακολουθούσε λέξη προς λέξη: «I got a lot of tails/ I got a lot of tails/ waiting to be heard…». Το στήσιμό τους πάνω στη σκηνή σε μαγνήτιζε: Κώστας Ραγκούσης ντροπαλός, γυρισμένος πλάι στον κόσμο, βασάνιζε σκυφτός το μαύρο ταυρί του, Βλάσης Καραγιάννης, ήρεμη και ευγενική δύναμη, και Λίλα «σφίγγα-ΤενΤεν» Κατερινάκη η μυστηριακή μετενσάρκωση στο πάλκο να σε κοιτά ανέκφραστη στα μάτια, υπολογίζοντας την ίδια στιγμή τον χώρο και χρόνο της για τις εναέριες πιρουέτες του Δημήτρη Ιωάννου. Στην άλλη γωνία οι «νέοι», Χριστίνα Κασσεσιάν χαμένη στο custom-made effect rack, και τα handsplasts από τα ματωμένα της δάκτυλα με τον «push-the-button» Τάσο Πρωτόπαπα να ζουλά μανιωδώς τη samplιέρα του.
Το playlist είχε τα πάντα από “Jet Lag” και “Inspect Songs” μέχρι “Slowburner” και “Exit”. Έκπληξη τα τέσσερα νέα κομμάτια (το “6 Million Years” και το “Out Of My System” ήταν αυτά που ξεχώρισα), τα οποία έδειξαν ότι οι BoKo έχουν επιστρέψει για τα καλά. Η ώρα πλησίαζε δώδεκα και η απειλή του liebe ήταν διάχυτη στον χώρο, απαγορεύοντας το οποιαδήποτε encore… Η απάντηση ήρθε ακαριαία, μετά από απαίτηση του κόσμου και χωρίς πολύ συνεννόηση, από τις έξι χορδές του Ραγκούση: “Give It Up” και ένα παραλήρημα θορύβου και έντασης ήταν το τελευταίο δώρο του group...
