Άφθονο αλκοόλ στις φλέβες των περισσότερων (ο Νίκος Τριανταφυλλίδης ήταν ο πιο νηφάλιος εκείνη τη μέρα), αρκετές αμήχανες, αλλά και συγκινητικές στιγμές, πολλοί φίλοι από τα παλιά, από τη γενιά «της πρώτης αμφισβήτησης και της φυγής» της δεκαετίας του ’50... Η βραδιά - φόρος τιμής στο Νίκο Νικολαϊδη δεν είχε σίγουρα για μας το ίδιο συναισθηματικό βάρος (ο γράφων μόνο μια φορά είχε την ευκαιρία να τον γνωρίσει σε ένα τραπέζι στου Ψυρρή, στην αλλαγή μιας χρονιάς), όσο τουλάχιστον στους στενούς φίλους και παλιούς συνεργάτες του που κατέκλυσαν το Gagarin 205, στο πιο συγκινητικό, χιουμοριστικό και ταυτόχρονα καταγγελτικό και ασυμβίβαστο μνημόσυνο που έχουμε ποτέ παρακολουθήσει. Ως εξωτερικός παρατηρητής που περιφερόταν στο χώρο, μπορούσες βέβαια μόνο να χαμογελάσεις με την αγάπη όλου αυτού του κόσμου... Κάθε ειρωνία ή αρνητικό σχόλιο, ακόμα και για τα ευτράπελα, ήταν εκτός κλίματος. Το σημαντικό ήταν ότι οι περισσότεροι ήταν -με κάθε τρόπο- εκεί.
Η βραδιά άνοιξε με το πιάνο του Γιώργου Χατζηνάσιου στις αγαπημένες συνθέσεις της “Γλυκιάς Συμμορίας” και της “Πρωινής Περιπόλου”. Μεταξύ διηγήσεων και απαγγελιών, κομματιών από τις ταινίες του, είχαμε σχόλια από το κοινό, ατάκες, αλλά και live μουσικές συνοδείες: Ο Νίκος Τουλιάτος, μόνος με τα κρουστά του επί σκηνής, αναπαρέστησε ηχητικά την εισαγωγή της ταινίας “Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη Μου”, η Τζένη Καπάδαη (πρώην Expert Medicine) ερμήνευσε αγαπημένα κομμάτια του Νικολαϊδη, ο γιος του, Simon Bloom, έπαιξε κομμάτια από τη μουσική επένδυση των ταινιών “Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα” και “Zero Years”, ενώ οι Last Drive προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον (σαφώς λιγότερο) κόσμο που είχε απομείνει, μετά και το τέλος του κύριου μέρους της βραδιάς...
Nα πούμε ότι η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε για την παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Νίκου Νικολαΐδη, Μιά στεκιά στό μάτι τού Μοντεζούμα -που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις greekworks.com. Η Δώρα Μασκλαβάνου και η Τζένη Κιτσέλη διάβασαν αποσπάσματα από το μυθιστόρημα, ενώ ο συγγραφέας Μάνος Ελευθερίου θυμήθηκε τις «ατελείωτες συζητήσεις με τον Νίκο μέχρι αργά το βράδυ, θέατρα, κινηματογράφος, εκθέσεις ζωγραφικής, συναυλίες και, φυσικά, ατελείωτες νεανικές απόψεις για καθετί, νομίζοντας ότι ατελείωτα θα είναι και τα χρόνια μπροστά μας…», διαβάζοντας το επίμετρο που έχει γράψει στο μυθιστόρημα. Ο ιστορικός-συγγραφέας Ήρκος Αποστολίδης, τέλος, μίλησε για το ύφος και τον τρόπο γραφής του Νίκου Νικολαΐδη, παρομοιάζοντας τη, μάλιστα, «με την γραφή του Γιάννη Σκαρίμπα»...
