Πώς καταλαβαίνεις ότι ένα live είναι καλό; Όταν, παρά τις όποιες αντίξοες συνθήκες, καταφέρνει να σε παρασύρει και να σε κάνει να ξεχάσεις ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Για να εξηγούμαι, στο πρώτο live των Maraveyas, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο που μας πέρασε, υπήρχαν οι παρακάτω αντιξοότητες: Η συναυλία (που παρουσίαζε το πρώτο album της μπάντας, Ilegal) λάμβανε χώρα στις 2 το μεσημέρι στο Fnac, πράγμα που συνεπαγόταν περαστικό κόσμο, τυχαίους, παιδάκια και τα συναφή. Επιπλέον, μια οξεία αμυγδαλίτιδα με είχε φέρει στα πρόθυρα κατάρρευσης και σα να μην έφτανε αυτό είχα και την ατυχία να καθίσω δίπλα σε ένα ζευγάρι που ασχολούνταν με το αν ο Κωστής Μαραβέγιας έχει ωραία μάτια ή όχι (ναι, έχει) και χαρακτήριζε ως αστείο θέαμα έναν πάνκη που παρευρισκόταν στη συναυλία. Μόλις όμως ο Μαραβέγιας πάτησε το allstar-φορεμένο πόδι του επί σκηνής, οι παράγοντες που μου αποσπούσαν την προσοχή εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας ενώ παράλληλα ένα χαμόγελο διάρκειας 45 λεπτών καρφώθηκε στο πρόσωπό μου.
Αφού λοιπόν σύστησε τον εαυτό του και τη μπάντα με τον πλέον τραβηχτικό τρόπο («Είμαστε οι Maraveyas και ερχόμαστε από το λόφο των Εξαρχείων»), έπιασε το ακορντεόν και αυτό ήταν: Για τρία τέταρτα, παρακολουθούσαμε ένα one man show ενώ ταυτόχρονα συμμετείχαμε σε ένα πάρτυ όπου οι μεσογειακοί και βαλκανικοί ήχοι μπλέκονταν με τζαζ και βάλς, μέσα από τα «Που να Βρω μια να σου Μοιάζει», «Δεν Ζητάω Πολλά», «Δε με Πείθεις», «Στο Δρόμο» «Δεν Σταματώ». Όλα αυτά βέβαια υπό τις «προσταγές» του δημιουργού τους, ο οποίος δεν σταμάτησε λεπτό να χοροπηδάει, να ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή, να χορεύει με το κοινό, να λέει αστεία-και μιλάμε για πραγματικά αστεία, όχι για χιούμορ της κακιάς ώρας- ενώ δεν έλειψε ο σχολιασμός της επικαιρότητας και των αποτελεσμάτων των εκλογών (εκεί να δείτε στράβωμα το προαναφερθέν ζευγάρι). Η μπάντα, καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, δεν είχε απλώς συνοδευτικό ρόλο μα βρισκόταν σε διαρκή διάλογο με τον frontman της, που φρόντιζε να απαντά στους μουσικούς του με τη ζεστή, παιχνιδιάρικη φωνή του. Φυσικά στα highlights της βραδιάς –ή μάλλον του μεσημεριού- θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε και τη heart-breaking ερμηνεία της ηθοποιού Θεοδώρας Τζήμου, που τραγούδησε το “Too Much”, το μοναδικό αγγλόφωνο κομμάτι του δίσκου.
Μετά από μια όλο σπιρτάδα διασκευή του “Tu Vuo Fa L’Americano”, ο Κωστής Μαραβέγιας, καταιδρωμένος και σε κατάσταση έκστασης, χαιρέτησε το κοινό ενώ εγώ, πανευτυχής που το διπλανό μου ζευγάρι είχε εξαφανιστεί, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πως οι Maraveyas είναι ό, τι πιο κοντινό έχουμε στους Gogol Bordello. Και οι Gogol Bordello είναι φανταστικοί!
