Χτες το συζητούσαμε με τον αγαπητό συνάδελφο Μένεγο ότι μάλλον είδαμε ένα από αυτά τα live που μετά από καμιά δεκαριά χρόνια, 10.000 κόσμος θα υποστηρίζει ότι ήταν εκεί. Σαν την παλιά συναυλία των Pixies, που από τους 400 που ήταν αλήθεια παρόντες, πρέπει με ένα πρόχειρο υπολογισμό να ισχυρίζονται γύρω στις 18.000 ότι ‘ήμουν κι εγώ εκεί’.
Σπουδαία βραδιά λοιπόν χτες για την αθηναϊκή indie σκηνή, που και πολύ κόσμο μάζεψε και κέφι υπήρχε και επί σκηνής οι μουσικοί είχαν στήσει και ζούσαν το δικό τους παραμύθι. Η βραδιά ξεκίνησε με το ντουέτο των My Wet Calvin, με ένα κάστρο για background, ενώ οι ίδιοι με στολές ποντικού και φράουλας (!!!) ερμηνεύσαν τα pop τραγούδια τους, μοίρασαν, όπως συνηθίζουν, free cd με το εξαιρετικό καινούργιο τους κομμάτι και κέρδισαν εύκολα το χειροκρότημα μας. Κάπου στο τέλος μας χάρισαν και μια πανέμορφη διασκευή στο ‘It must have been love’ των Roxette, που αν δεν με απατά η μνήμη μου υπήρχε σε παλαιότερο EP τους.
Σκυτάλη στην Monika, το πλέον πολυσυζητημένο όνομα της σκηνής τον τελευταίο καιρό, με full σχήμα αυτή τη φορά αλλά όχι και τον καλύτερο ήχο (αυτός ο άμοιρος ο κιθαρίστας νόμιζα ότι παίζει playback). Τέλος πάντων η Monika όντως μπορεί να γίνει αστέρι τηρουμένων των αναλογιών. Δεν είμαι fan των υπερβολών αλλά είναι λογικό να υπάρχει ενθουσιασμός. Έχει δυναμική, ωραία φωνή και χτες απέδειξε ότι μπορεί και να υποστηρίξει τα τραγούδια της σαν performer. Έχω σαφείς εντολές από τις γυναίκες της παρέας μου χτες, να σχολιάσω της κακή ενδυματολογική επιλογή της αλλά αυτά εκτός ότι είναι λεπτομέρειες, διορθώνονται εύκολα με μια προβολή του τελευταίου DVD της P.J. Harvey. Ακούσαμε το ‘Over the Hill’, ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της χρονιάς, το επίσης υπέροχο ‘are you coming with us’ από το 7’’ της αγαπημένης gracetone recordings και μείναμε όλοι χαρούμενοι με την ιδέα και μόνο τι μπορεί στο μέλλον να κάνει η πλέον ταλαντούχα μουσικός της σκηνής.
Συνέχεια με τους Mary & The Boy και την χορεύτρια τους πίσω από ένα τούλι που σκέπασε την μισή σκηνή του Gagarin. Τελείως gothic παρουσία, με μνήμες από Diamanda Galas να ξυπνάνε αρκετές φορές, στο καλύτερο (με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο) live που έχω δει από το ντουέτο. Avant-garde και industrial ήχοι, άψογες διφωνίες κι η Mary εξαιρετική performer, με ρεσιτάλ ερμηνείας στο ‘fuck me’ που με άφησε πραγματικά άφωνο. Στο φινάλε μας επιφύλαξαν την φοβερή τους διασκευή στο ‘Δεν λες κουβέντα’ του Δήμου Μούτση που τραγουδούσε η Σωτηρία Μπέλλου στο παρελθόν και μας άφησαν όλους εκστασιασμένους.
Ναι λοιπόν, επισήμως κάτι τρέχει, κάτι γίνεται στην σκηνή, ενώ πρέπει να καταγραφεί η εικόνα του χαμού που γινόταν μετά το τέλος της βραδιάς στο stand με τις ελληνικές κυκλοφορίες που πολύ κόσμος ήθελε να αγοράσει. Μπορεί το χτεσινό line-up να αποτελεί πιθανά τους μπροστάρηδες αλλά από πίσω έρχονται ανά δεκάδες τα ενδιαφέροντα σχήματα. Κάποια από αυτά μπορεί να είναι και καλύτερα αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει η αρχή και το άνοιγμα σε ένα μεγαλύτερο κοινό κι η αρχή έγινε χτες.
