Πάνω από ένα δεκαπενθήμερο έπειτα από τη Γιορτή της Μουσικής, η μνήμη για τις λεπτομέρειες και δεν βοηθάει, αλλά και δεν είναι απαραίτητη. Ξεκινώντας πριν αρκετά χρόνια και παραμένοντας στην αφάνεια μέχρι πριν τρία χρόνια (κερδίζοντας τα πάντα με συνεπή και συνεχή δουλειά), πρόκειται ίσως για την πιο αγνή μαζική πολυεκδήλωση από αυτές που χρηματοδοτούνται -έστω και μερικώς- στη χώρα μας. Όσο και να θεωρείς το γούστο στη μουσική υποκειμενική υπόθεση, είναι πολύ όμορφο να βλέπεις, για τις τρεις αυτές ημέρες έστω, τους δρόμους να γεμίζουν με μουσικές που δεν ακούγονται στα ραδιόφωνα των play list, που τρυπώνουν συνήθως στη θαλπωρή των πενήντα νοματαίων του Μικρού Μουσικού Θεάτρου και άλλων σκηνών. Σίγουρα ο ήχος μπορεί να μην είναι τέλειος (ενίοτε και μέτριος ή και κακός για κάποιους εμφανιζόμενους που μας παραπονέθηκαν), οι συνθήκες (=ζέστη) για τις μπάντες όχι και οι καλύτερες δυνατές, όμως αυτό το πανηγύρι, με το κοινό να συρρέει για να ακούσει το φρέσκο και το διαφορετικό, δεν είναι απλά διασκέδαση, είναι και ένα πολύ δυνατό showcase...
Από τη σκηνή του sonik την πρώτη μέρα στην πλατεία Κλαυθμώνος ξεχώρισαν σίγουρα οι Modrec, Victory Collapse, Night On Earth, Monica και Simon Bloom. Για τους μεν δύο πρώτους ήμασταν υποψιασμένοι (post οι μεν, post punk οι δε), για τους άλλους τρεις όμως -παρά τα μικρά προβλήματα στον ήχο- έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι εκ των παρευρισκομένων (η rock κοινότητα της πόλης) μίλησαν μετα καλύτερα λόγια και σύντομα θα τους δούμε/ακούσουμε ως support σε μεγάλα ονόματα του εξωτερικού -κυρίως folk/ατμοσφαιρικά/post. Και σιγά σιγά θα τους αναζητούμε κιόλας μεμονωμένα. Όπως έγινε και με τους Mary & the Boy. Oι D-Fault συμπαθητικοί, με καλά δικά τους κομμάτια, άνεση, αλλά και με αρκετά περιθώρια βελτίωσης αν σταθεροποιηθούν (ή οδηγηθούν κάπου) στυλιστικά, ενώ ο Βασίλης Γκουνταρούλης, αν και αδικήθηκε από την αποχώρηση του κοινού προς την Κοτζιά, κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο με τα βρώμικα electro κομμάτια - αστικές/προσωπικές ιστορίες του. Εκρήξεις χαρμολύπης για το τέλος της βραδιάς και ιδανικό κερασάκι το "Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι" από τις μέρες των Ξύλινων Σπαθιών.
Η Κλαυθμώνος και η Τεχνόπολη ήταν τα δύο highlight της πρώτης βραδιάς από απόψεως κόσμου -η δεύτερη ήταν κατάμεστη με ένα εκπληκτικό Erik Truffaz ξυπόλυτο επί σκηνής, ένας από τους leading τρομπετίστες του σήμερα με το ηλεκτρονικό-jazz μείγμα του, δωρεάν για το πιστό πολυπληθές κοινό του... Η Κοτζιά φέτος έχασε λίγο από το περσινό της vibe (βέβαια και πάλι είχε τα highlights της με τους World DMC team champions Birdie Nam Nam και το δίδυμο Gpal και Hybrid να μετατρέπουν το κοιμισμένο κέντρο της Αθήνας σε μαινόμενο υπαίθριο club) και οι διαμαρτυρίες από τα γύρω ξενοδοχεία για τη μουσική δεν βοήθησαν, καθώς στις 12:00 φέτος τα πάντα σταματούσαν, αλλά μην ξεχνάμε ότι φέτος οι επιλογές ήταν περισσότερες από ποτέ και ο χρόνος...πεπερασμένος. Τη δε δεύτερη βραδιά, το κοινό γέμισε και πάλι την Κλαυθμώνος, στη σκηνή πλέον της Athens Voice που πήρε τη σκυτάλη από το sonik, με πιο safe επιλογές: Ρόδες (=party), Film (η πιο ολοκληρωμένη μπάντα από εκείνες που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια συνεχίζει να βελτιώνεται), Mary & the Boy (ολιγόλεπτη εμφάνιση από ένα group που μάλλον έχει αρχίσει και να κουράζει το κοινό με τις συνεχείς εμφανίσεις του και να καίγεται πρόωρα από τις επιλογές του) και οι ιδιαίτεροι Κραουνάκης / Σπείρα-Σπείρα που μας το χρωστούσαν από πέρσι. Ραντεβού λοιπόν το χρόνου στις πλατείες της Αθήνας, με δωρεάν μουσική επιλεγμένη από ανθρώπους που την ψάχνουν... Το Sonik και το Avopolis θα είναι και πάλι εκεί, κι ελπίζουμε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά με το δικό τους stage!
