Στις καλύτερες καταστάσεις πας μη ανάλογα προετοιμασμένος (κλισέ, αλλά...).
Ώρα 00:30. Το live των σχολικών συγκροτημάτων έχει τελειώσει κι έχω μείνει με εκστατικό βλέμμα, τρεις εφημερίδες Schooligans και ένα cd ανά χείρας. Βρισκόμουν εκεί και αλλού - η δε βραδιά ήθελα να τελειώσει εκεί, στον εφηβικό ενθουσιασμό που για εκείνη τη βραδιά (και ποιος ξέρει για πόσες άλλες που έχυμε χάσει) ήταν παράγοντας καλλιτεχνικής έκρηξης. Παιδιά που (παρά το δικό μας σνομπισμό) είναι πιο κοντά σ' αυτό που συμβαίνει σήμερα, γιατί είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα και το βιώνουν, δεν έχουν ανάγκη να το χωνέψουν για να μας το ξανασερβίρουν. Ακούν System of a Down και Limp Bizkit, Slipknot και Θανάση Παπακωνσταντίνου (πολλά τον αναφέρουν στις επιρροές τους!), Tool και Radiohead και είναι πολύ πιθανό να μη γνωρίζουν την πλειοψηφία των ονομάτων που κατακλύζουν τα Gagarin και Ρόδον αυτής της πόλης, ούτε καν τους ίδιους τους συναυλιακούς χώρους που δέκα χρόνια τώρα κατακλύζονται από τις ίδιες φάτσες, με τα επιδόματα, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους στο χώρο.
Για εκείνη τη βραδιά το Gagarin 205 ήταν πραγματικά ένας άλλος χώρος, πάνω και κάτω από τη σκηνή, μια εκκεντρική εφηβική (ε, δεν λέμε παιδική!) χαρά συναισθημάτων, με τρομερή επικοινωνία, ξεσαλωμένες μπάντες και κόσμο. Επιστρέφοντας ηθελα να ρουφήξω την εφημερίδα για τα παιδιά που ξυπνάνε από τα χαράματα για να προλάβουν τα ΚΤΕΛ του σχολείου, για όνειρα και ταξίδια, καταπίεση και βαρεμάρα, για ένα (φαινομενικό μεν) γολγοθά στον οποίο κανείς δεν δείχνει το τέλος ή τη διέξοδο. Για την κακομαθημένη ελίτ αυτού του κόσμου όλο αυτό ήταν μια περαστική λεπτομέρεια, το πραγματικά ανατρεπτικό όμως είναι ότι η καλλιτεχνική αξία αυτών των παιδιών και η τεχνική τους είναι ανώτερη (ευτυχώς) από την πλειοψηφία της adult εγχώριας ποπ-ροκ σκηνής, χωρίς να επιζητούν τίποτα παραπάνω από αυτό που τους αναλογεί (δεν το διεκδικούν καν). Ο Βασιλικός των Raining Pleasure που άκουσε τις συμμετοχές της επόμενης χρονιάς μιλάει για 10 τουλάχιστον εξαιρετικά συγκροτήματα -το Σάββατο ακούσαμε 6 πολύ καλά από εκείνα της περσινής περιόδου συν ένα πραγματικά εξαιρετικό (και μιλάμε για παιδιά 16 χρονων!). Την ανανέωση κοινού, νοοτροπίας και μουσικών την αναμένουμε από εκεί, αθόρυβα και με δουλειά, για να ξεφύγουμε επιτέλους από την αρρώστια της ελληνικής σκηνής που πέρα από ελάχιστα σχήματα που έχουν το ταλέντο και δουλεύουν, αναλώνεται στο στυλ, στο τουπέ, στο δήθεν, στη στηλίτευση των κακών εντύπων και sites στο γνωστό κύκλο που ζει στον κόσμο του, στην ελίτ της ανυπαρξίας, στην πλευρά της ευκολίας. Μια βόλτα από το Gagarin εκείνο το βράδυ ίσως τους έβαζε τα γυαλιά για το πως κανείς ξεσηκώνει τον κόσμο ή τον κάνει να ξεφύγει. Τα παιδιά απλά "το είχαν".
Το μόνο ταξίδι πίσω στο χρόνο έρχεται από το έντυπό των Schooligans - συνηθίζουμε να νοσταλγούμε ακόμα και τα χειρότερα. Απέχθεια για εκθέσεις με μαλακίες του τύπου "η παιδεία σπάει το ασφυκτικό όστρακο της ατομικής στενότητας και οδηγεί στην κοινωνική ευρυχωρία", ηλικία που ερωτεύεσαι και "νιώθεις σα να έχεις φάει παραισθησιογόνα μανιτάρια", ανατρεπτικές επιθυμίες ("θέλουμε να παίξουμε το Στρατιώτη και το Ακκορντεόν με μπότα και παραμόρφωση"), καταλήψεις με τάβλι, ανώνυμες ευχές του στυλ "να κάνει μπάνιο ο διπλανός μου" και "να αποδείξει ο Ευαγγελάτος ότι η Γιαννάκου παίρνει ληγμένα"...
Τα 1000 και βάλε άτομα που γέμισαν το Gagarin (500 περίμεναν να ανοίξουν οι πόρτες στις 9!) δεν είναι φυσικά αντιπροσωπευτικό εφηβικό δείγμα της πόλης, είναι μια ισχυρή μειοψηφία, στις αναλογίες που έχουν αυτά τα ήδη μουσικής (εναλλακτικό/emo rock, nu και progressive metal, hip-hop) ακόμα και μέσα στα σχολεία. Ο θεσμός των Schooligans έβγαλε τους Sex Pistols, τους Jimmy Eat World, τους Fates Warning και τους Tool από μέσα τους, κάνοντάς τους -έστω και για λίγο- stars. Να σας πούμε για την ενέργεια πάνω στη σκηνή, τις ερμηνείες frontman από ύψωμα, τα μπουκάλια στο "λαό" και όλη την αθάνατη rock σημειολογία; Θα χάναμε την ουσία. Γιατί θα προτιμούσαμε να δούμε και λίγο τους Ska Bangies και μια φορά αντί των ενήλικων ska/punk group που παίζουν ξανά και ξανά, βρίσκουμε ότι οι Ορθολογιστές είχαν πράγματα να πουν για την κατάστασή τους εκει στο Αιγάλεω, πριν πιάσουν καλά καλά το μικρόφωνο (το λένε κιόλας: «Αν θες να γίνεις MC διάβασε βιβλία για να αποκτήσεις γνώσεις, μην γράψεις για να γράψεις, γράψε μόνο όταν το νιώσεις»). Και οι Entropia (progressive rock), Black Roses Fall (emo / metal core), Demerit (emo), Τρεις Ευχές (κάτι μεταξύ Linkin Park και Limp Bizkit με εκρηκτική παρουσία επί σκηνής) άξιζαν την παρουσία τους εκεί, αλλά η μπάντα που μας άφησε άφωνους λέγεται Musica Ficta, με ένα frontman 16 χρονών με φωνή-falsetto, με έναν ήχο δικό τους, progressive και εναλλακτικό, που ξεκινάει από ήρεμα κελαρύσματα για να καταλήξει σε ένα μελίσσι κιθάρων, με θαυμασμό για τους Tool και τους Radiohead, με πομπώδεις -αλά Muse- αναφορές. Όταν έφτασε η ώρα της διασκευής (στο στυλ τους) στην Οδό Ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι, μας σηκώθηκε η τρίχα και αναρωτηθήκαμε αν πραγματικά δεν έχει γίνει κάποιο λάθος με την ηλικία τους...
Φορτισμένος συναισθηματισμός, τσαγανό από παιδιά που ίσως δεν είναι πρωταγωνιστές των θρανίων και τα καλομαθημένα των καθηγητών, παιδιά που δεν θα βρεθούν στη φετινή βουλή των εφήβων με ορθόδοξους λόγους-εκθέσεις των καθηγητών και που είναι ευτυχισμενα γι' αυτό. Η επίμονη δουλειά και το ταλέντο δεν πάνε χαμένα, αρκεί να μη χαθείς σε όλα τα υπόλοιπα.
