 |
Έχει ο καιρός γυρίσματα. Και μερικά από δαύτα δεν μας κάθονται καθόλου καλά στο λαιμό… Κάτι τέτοιο συμβαίνει καθώς φαίνεται και στο Γιάννη τον Αγγελάκα, γεγονός που γίνεται ξεκάθαρο όχι μονάχα από την πρόσφατη συνέντευξή του, μα και από το πιο πρόσφατο κύημα της καλλιτεχνικής του υπόστασης. Και όπως γνωρίζουνε καλά οι αμετανόητοι οπαδοί του, το τελευταίο του «παιδί» ακούει στο όνομα «Από Εδώ Και Πάνω» και οι συνοδοιπόροι του βαπτίσθηκαν Επισκέπτες.
Αυτό ακριβώς ήθελε να μας παρουσιάσει το περασμένο Σαββατοκύριακο. Και ήμασταν όλοι εκεί. Δυο μέρες γεμάτο το Gagarin, δυο νύχτες χωρίς σύνορα που φρενάρουν τη φαντασία μας. Η μουσική ταυτότητα του ακούσματος ήταν πρωτόγνωρα πλουραλιστική, αναμοχλεύοντας τις εμπειρίες του πρωταγωνιστή, που στο κάτω-κάτω της γραφής, έχει αποδείξει περίτρανα το εύρος της αντίληψής του απαρχής.
 |
Έτσι τούτη τη φορά είδαμε και ακούσαμε έναν Αγγελάκα ουχί σκυθρωπό, που όμως δεν θύμιζε σε τίποτε τις Τρύπες ή την συνεργασία του με τον Βελιώτη και τις Ανάσες των Λύκων, μα την ίδια στιγμή συνυπήρχανε όλα τους σε τούτο το υβρίδιο. Δεκατρείς μουσικοί λοιπόν με όραμα κοινό και ως ηγέτης τους ο Γιάννης να μοιράζεται το μικρόφωνο με τον Ντίνο Σαδίκη (οι μεγαλύτεροι θυμάστε τους Εν Πλώ!), ο οποίος λίγο νωρίτερα έσυρε το Διονυσιακό χορό ξεκινώντας το πρόγραμμα με την ακουστική κιθάρα του.
 |
Το τι συνέβηκε δεν περιγράφεται. Χάλκινα πνευστά και laptop εις γάμου κοινωνία. Κάτι μεταξύ Zappa και Bregovic, με ολίγη από ρεμπέτικη φιλοσοφία. Και όλα αυτά να δημιουργούν ένα μαγικό φίλτρο του Δρυίδη που σε πηγαινόφερνε μπρος-πίσω στο χωροχρόνο, που σε σάστιζε εκμηδενίζοντας και τις τελευταίες σου αναστολές που αφορούν τις ταμπέλες που επιμένουμε να βάζουμε σε αυτά που ακούμε. Ταμπέλες που βάζουν τρικλοποδιές στην ουσία- το βίωμα του να μοιράζεσαι εμπειρίες χτυπώντας δέρματα και χορδές…
