Φέτος θα βλέπαμε σαν headliners τους Universal Trilogy που όμως ποτέ δεν εμφανίστηκαν (για τους δικούς τους λόγους) και τους High Level Static στην θέση που πέρυσι κατείχαν οι Astyplaz. Η ουσία όμως είναι πως και πάλι την αυλαία άνοιξαν οι Decode και έκλεισαν ξανά οι Atria. Και φαντάζομαι πως αυτοί δεν είναι επαρκείς λόγοι για να σε τραβήξουν να περάσεις το πρώτο κομμάτι της σαββατιάτικης εξόδου σου στο Ρόδον, εάν το αυτό είχες πράξει και πέρυσι τέτοια εποχή.
Με βάση λοιπόν την αποκαρδιωτική εικόνα που παρουσίασε το σχεδόν άδειο club, το όλο εγχείρημα δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Υποτονικό κλίμα, παγωμάρα και μια ατμόσφαιρα του ‘’άντε να τελειώνουμε να φύγουμε’’ από την πλευρά του ολιγάριθμου κοινού. Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο, ψυχολογικά, για συγκροτήματα χωρίς μεγάλη εμπειρία να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός live όταν αυτό που βλέπουν κάτω από τη σκηνή είναι 150-200 άτομα που απλά παρακολουθούν, κάτι που φάνηκε να επηρέασε ιδιαίτερα τους Decode.
Από την άλλη, είχαμε τους High Level Static που πήραν πιο αψήφιστα τα πράγματα και προτίμησαν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις κάνοντας το χαβαλέ τους και χοροπηδώντας. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του set τους ο κόσμος έδειξε να ανταποκρίνεται χλιαρά κάποιες στιγμές σε ορισμένα από τα καινούργια, δυνατά κομμάτια τους.
Κατόπιν οι Atria, επηρεασμένοι κι αυτοί, απλά έπαιξαν το δικό τους set, η Δάφνη έκανε τα χορευτικά της χωρίς ιδιαίτερη όρεξη, βγήκαν για το encore τους και απλά χαιρέτησαν τον ακόμα λιγότερο κόσμο που βρισκόταν στο Ρόδον εκείνη την προχωρημένη ώρα. Ας ελπίσουμε σε καλύτερες στιγμές στο μέλλον.
Δυστυχώς δε μπορέσαμε να έχουμε φωτογραφίες.
