 |
Ήταν μία γιορτή χθες, αυτό που ζήσαμε στο Club 22. Η πενταμελής παρέα (+ τον σταθερό πλέον guest Χρήστο Λαϊνά στην κιθάρα) από την Πάτρα έδειξε το καλύτερο ίσως προσωπό της μέχρι τώρα σε ζωντανή της εμφάνιση στην πόλη μας και ξεσήκωσε τους –αρκετούς- φίλους τους που γέμισαν το club 22. Έδειξαν το πιο party προσωπό τους, φόρεσαν την καλύτερη διάθεσή τους και μας ξεσήκωσαν σε ένα ξέφρενο χοροπηδητό για το μεγαλύτερο διάστημα της κάτι παραπάνω από δίωρης εμφάνισής τους. Γι’ αυτό και ο μάλλον μέτριος συνολικά ήχος της βραδιάς δεν έδειξε να ενοχλεί κανέναν. Βλέπετε, μία πραγματικά καλή μπάντα μπορεί ακόμα και σε μία άτυχη ηχητικά βραδιά να κερδίσει το κοινό της. Οι Raining Pleasure το πέτυχαν με τις άρτιες αποδόσεις τους και την φοβερή ενέργεια που έβγαλαν πάνω στη σκηνή.
Ένα κολάζ minimal ήχων από τα πλήκτρα του Spiral συνόδευσε την σταδιακή εισοδό τους στη σκηνή, για να «ανοίξουν» τη βραδιά με το The World (May God Forgive Me), σε μία καλοσχεδιασμένη, αλλά ταυτόχρονα δυνατή performance, που ελάχιστα προϊδέαζε όμως για αυτό που επρόκειτο να επακολουθήσει. Στη συνέχεια του σετ τους ακούσαμε την αέρινη bossa nova του Kastor Bossa να γίνεται πιο συναυλιακή, με περισσότερες κιθαριστικές σφήνες, τα Capricorn και Only Through You από το Flood να παίρνουν ακόμα πιο straight συναυλιακές μορφές, κουνώντας σε εξοντωτικούς ρυθμούς τους γοφούς των παρευρισκομένων, παρέα με πιο low-tempo συνθέσεις, όπως το Arbie Reynolds, ίσως την πιο αδύναμη στιγμή της βραδιάς (ένα κομμάτι που δύσκολα θα το πεις «συναυλιακό») ή το τρυφερό και ταυτόχρονα εξομολoγητικό Luv 90 (πρώην Love), το Identical Twins, που αφιέρωσαν στην Έλλη Πασπαλά, που συμμετέχει στα φωνητικά στην εκτέλεση του άλμπουμ ή την πειραματική freak-out pop του Freak. Ήταν οι στιγμές που κάναμε ένα διάλειμμα από το χορό, ανάβαμε τσιγάρο και σιγοτραγουδάγαμε τους πάντα ιδαίτερους στίχους του Vassilikou.
Πάντως, τέτοιες στιγμές ήταν ελάχιστες, συγκριτικά με το σύνολο της βραδιάς. Όλα τα hits τους ήταν παρόντα, από το Fake, που παρουσίασαν στην «τηλεοπτική» εκδοχή του, με τον Vassiliko να τραγουδάει τους πρώτους στίχους με τη συνοδεία μίας κιθάρας μόνο, σε ολίγον τι πιο αργό τέμπο και την υπολοιπη μπάντα να «μπαίνει» έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα. Το slogan «Πάμε μπροστά», από την διαφήμιση της εγχώριας κινητής τηλεφωνίας ακούστηκε σωρηδόν στη γύρω μας παρέα, με φώτα και μουσική να «σκάνε» με τον πιο τέλειa συγxρονισμένο και ταυτόχρονα ξεσηκωτικό τρόπο. Για μερικά λεπτά, νόμιζες ότι βρισκόσουν στο πλaτώ της Le Spot και συμμετείχες κι εσύ στα γυρίσματα του διαφημιστικού σποτ! Η τέλεια εκτέλεση, την κατάλληλη ώρα. Χαλάλι την αναμονή, guys!
Με εξαίρεση την μάλλον άτυχη αρχή του Dancing Queen (μπήκαν λίγο άτσαλα τα πλήκτρα και η κιθάρα), που στη συνέχεια έστρωσε βέβαια και πέτυχε το διαγραφόμενο σκοπό της: να ξεσηκώσει όλο, μα όλο το club, οι εκτελέσεις τους ήταν εξαιρετικές. Συνέχισαν να ανανεώνουν το ηχητικό και ενορχηστρωτικό προφίλ κομματιών τους από το πρόσφατο ή λιγότερο πρόσφατο δισκογραφικό παρελθόν του γκρουπ, ενώ περιορίστηκαν σε 2 μόνο διασκευές, στο Tom’s Dinner της Suzanne Vega (όταν έσπασε η χορδή της κιθάρας του Jeremy και ενώ προσπαθούσε ο συνεχώς ανήσυχος Χρήστος Λαϊνάς να περισώσει την κακοποιημένη κιθάρα του και τα πετάλια του) και -φυσικά- το Dancing Queen.
O Vassilikos χόρευε συνεχώς, θυμίζοντάς μας την αεικίνητη performance του Tim Booth στο Λυκαβηττό, δίνοντας αυτό το food for the eyes που μάλλον έλειπε στις περισσότερες από τις προηγούμενες εμφανίσεις του συγκροτήματος, ο Jeremy από ένα σημείο και μετά είχε κρατήσει την μόνιμη αριστερή γωνία του και με κλειστά μάτια και ανοικτό στόμα ζούσε τη βραδιά με το δικό του προσωπικό τρόπο, ο Spiral, αφού του τραγούδησε όλο το club με τη συνοδεία της μπάντας το Happy Birthday, μετακινόνταν ανάμεσα στα κομμάτια από τα πλήκτρα στις κιθάρες του και τούμπαλιν, χορεύοντας διαρκώς, όπως και ο μπάσίστας Dennis, που έκανε και τα δεύτερα φωνητικά σε κάποια τραγούδια. Όσο για το Jay, αυτός μας εξέπληξε με τις επινοήσεις του, τα σφηνωτά breaks και τους συχνά groovy ρυθμούς του.
Όσο για το guest της βραδιάς, το Χρήστο Λαϊνά, αυτός δεν σταμάτησε ποτέ να πηγαίνει μπροστά-πίσω στη σκηνή, πηδώντας σαν άλλος Mick Jones, παίρνοντας φόρα για να προσγειωθεί κατόπιν με τα λυγισμένα του πόδια στα γονατά του και την κιθάρα του, που άρχισε πετάει μανιασμένα στον αυτοσχεδιασμό που έπαιξε η μπάντα κάπου στα μέσα του σετ τους. Με ένα στοιβαρό και σταθερό rhythm section, οι κιθάρες κακοποιήθηκαν από τους υπόλοιπους του συγκροτήματος, φτιάχνοντας ένα χαωτικό, «Sonic Youth-ικό» ηχητικό τοπίο. Εκτός από το Λαϊνά, που απλά την πετούσε όπου έβρισκε, με αποτέλεσμα έπειτα από μερικά λεπτά να ψάχνει πετάλια, βύσματα και λοιπά συμπράγκαλα, ο Jeremy, o Spiral και ο Vassilikos έβγαζαν κάθε δυνατό θόρυβο από τις κιθάρες τους και όταν επανέρχονταν στο βασικό μοτίβο, έβγαζαν σκληρά riffs, βγαλμένα θαρρείς από το soundtrack του School Of Rock.
Ti άλλο; Μα φυσικά η έκπληξη που διαγράφτηκε στο πρόσωπό μας όταν ακούσαμε τις πρώτες νότες του Six Days And Nights, του τρυφερού closing track του Nostalgia, που μας πήγε πίσω στο χρόνο, όταν μέχρι περίπου το 2000 έκλεινε σχεδόν κάθε live του γκρουπ. Τελικά, όπως είχα υποψιαστεί από την αρχή, όταν προσεκλήθη στη σκηνή για να παίξει κιθάρα ο Panos, πρώην μέλος της μπάντας (κιθάρα, βιολί μέχρι περίπου το 1998) και τωρινό μέλος των The Chap, ακολούθησε το Romance. Στην αρχή υπό τη μελωδία του Six Days And Six Nights, ο Vassilikos ερμήνευσε τους στίχους του Romance, εκπλήσσοντας όλους μας, ενώ στη συνέχεια επιδόθηκαν σε ξέφρενο (reunion) party επί σκηνής, ερμηνεύοντας «κανονικά» πλέον, ένα από τα πρώτα hits της μπάντας. “Open your legs and let me in…”
Και φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε την αναφορά μας σε δύο εντυπωσιακές επανεκτελέσεις κομματιών τους. Ακούσαμε τα Ride-a-loop και Is That Yoo? σε πολύ πιο γεμάτες κιθαριστικά εκτελέσεις, διανθησμένες με funky ριφάκια, που μας ενθουσίασαν. Ο Κων/νος, ταυτόχρονα με το απαραίτητο pr του, εξοίρε τις ικανότητες του Jay, ενώ η Χριστιάννα ακολουθούσε τον γράφοντα σε ξέφρενους χορούς, αφήνοντας τους Ηλία και Τάσο πιο πίσω παρέα με τις μπύρες και λοιπά άφθονα αλκοόλια, να συνοδεύουν το μόνιμο χαμόγελο στα χείλη τους.
Ήταν μία ωραία γιορτή χθες. Spiral, ελπίζουμε να πέρασες κι εσύ καλά, όσο εμείς, στο γενέθλιο πάρτυ σου. Ραντεβού ξανά, ελπίζουμε σύντομα, πριν το Rockwave.
