 |
Είναι Δευτέρα, 10 το βράδυ και σχεδόν τίποτα δε θυμίζει το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής στο Θέατρο Πέτρας, παρά μονάχα οι ήχοι του Θανάση Παπακωνσταντίνου παιγμένοι απο ένα CD και μια ελαφριά δόση ζέστης.
Πάλι βρίσκομαι στην θέση να γράψω για ένα δυνατό ηχητικό και πολλά ακόμα βίωμα. Απο τη μία αισθάνομαι τυχερή που ήμουν μέσα στο κοινό της Παρασκευής, αλλά απο την άλλη θα προτιμούσα να μην χρειαζόταν να γράψω γι αυτό, να μη χρειαστεί να σας δώσω τις λεπτομέρειες, φοβούμενη πως η περιγραφή δε θα μπορέσει ούτε για πλάκα να είναι αντάξια της αίσθησης που είχα και γω και άλλοι πολλοί. Θα προτιμούσα να χα την επιλογή και τα μέσα να σας έπαιρνα όλους μαζί μου σε αυτό το υγρό (λόγω ζέστης κατά κύριο λόγο) μουσικό πανηγύρι.
Η πρώτη φορά πάντοτε μένει χαραγμένη σε όλους (η οποιαδήποτε πρώτη φορά) είτε είναι καλή, είτε είναι κακή. Για μένα η πρώτη φορά που υπήρξα σε live του Θανάση Παπακωνσταντίνου όπως είχα γράψει και τότε ήταν μια αποκάλυψη, την οποία ακόμα κρατάω πολύ έντονα φυλαγμένη μέσα μου. Συνήθως, όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει αρνείσαι κατά κάποιο τρόπο να το ξαναζήσεις, μήπως και απογοητευτείς. Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση ήμουν σίγουρο πως κάτι τέτοιο θα ήτανε απίθανο να συμβεί. Πιστεύω πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι απο τους ελάχιστους δημιουργούς εν Ελλάδι που χειρίζεται με την ίδια μαεστρία όλους τους τομείς της μουσικής του οντότητας. Φτιάχνει τραγουδάκια για να ξορκίσει τη μοναχικότητά του, όπως μας είπε, και παράλληλα καταφέρνει να ξορκίσει και τη δική μας.
Παρασκευή λοιπόν ανεβήκαμε στο Θέατρο λιωμένοι απο τον καύσωνα, ο οποίος κάθε άλλο παρά ενοχλητικός υπήρξε εκεί ψηλά, μιας και σε εμένα απλά έδινε περισσότερο την αίσθηση μιας καθαρά ζεστής καλοκαιρινής βραδιάς που θέλαμε να το γλεντήσουμε ολίγον! Η ουρά στο ταμείο ήταν ατελείωτη, κάτι που επίσης συνωμοτούσε στην δημιουργία της ατμόσφαιρας που προανέφερα. Κόσμος πολύς και κόσμος όμορφος. Φάτσες που είχα δει και σε άλλες τελείως άσχετες συναυλίες περνούσαν απο μπροστά μου (βλ. Suede). Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί συνειδητοποίησα οτι πολλοί έχουν αρχίσει να ψάχνονται μουσικά, όσον αφορά την ποιότητα της μουσικής και όχι τις ταμπέλες και ότι η κάθε μία απο αυτές υπηρετεί.
Κατά τις 10.00, αφού ο περισσότερος κόσμος είχε πλέον βρεί τη θέση του, στη σκηνή ανέβηκε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μαζί με τους συμπορευτές του και οι πρώτες νότες μαρτύρησαν τη συνέχεια της "Αγρύπνιας". Προς στιγμή σκέφτηκα πως ίσως το πρόγραμμά θα ήταν ίδιο με αυτό που είχε παρουσιάσει και το χειμώνα, κάτι που δε θα με χάλαγε βέβαια. Σε πολύ λίγη ώρα κατάλαβα πως πάλι κάτι πολύ ιδιαίτερο θα τραβούσε το δρόμο του όπως και έγινε.
Ο Μιχαήλ αυτή τη φορά δεν ακολούθησε την παρέα. Ήρθε όμως μια νέα τραγουδίστρια, με το όνομα Μάρθα, και μας χάρισε την δική της φρέσκια πνοή στα δημιουργήματα που ήδη αγαπάμε. Καθάρια φωνή, δυνατή με ένα παραδοσιακό λυγμό στις εκφράσεις της. Φανερά τρακαρισμένη, κρυβόταν πίσω απο τις χούφτες τις, όταν ο κόσμος την χειροκροτούσε. Σιγά σιγά λύθηκε όμως αυτή η ντροπή και η Μάρθα μας συνεπήρε εντελώς με την απίστευτη ταπεινότητα της αλλά και το δυναμισμό της καθώς τραγουδούσε. Χαρακτηριστικό ήτανε οτι σε κάποιο κομμάτι μπέρδεψε τα λόγια αλλά σχεδόν κανείς δεν το κατάλαβε. Μας το είπε απο μόνη της όμως μετά. Όμως την παράσταση έκλεψε κάποιες στιγμές και ο κιθαρίστας της κομπανίας, ο οποίος πότε με την ηλεκτρική του κιθάρα, πότε με τη φυσαρμόνικα και πότε με ένα μαύρο πανί (κάνοντας το μαύρο λύκο όπως επέβαλε η διήγηση του κομματιού) έδινε τη δική του χροιά. Οφείλω να πώ όμως πως περισσότερο μας εξέπληξε με την τραγουδιστική του απόπειρα με φωνή Tom Waits.
Η συναυλία άρχισε με χαμηλούς τόνους αλλά σιγά σιγά όλα άρχισαν να ζωντανεύουν πολύ έντονα, παίρνοντας ένα ομοιόμορφο τεράστιο σχήμα, και με όλες τις αισθήσεις σε αναγκαία λειτουργία. Δε θυμάμαι πολλά να σας πω, μιας και με είχε συνεπάρει όλο αυτό το συνοθύλευμα ήχων, αναμνήσεων, αισθήσεων και είχα αφεθεί εντελώς. Θυμάμαι έντονα όμως πως όλοι τραγουδούσαμε τον κάθε στίχο, χορεύαμε και είχαμε γίνει αναπόσπαστο μέρος ένος απίστευτα δεμένου συνόλου που έμοιαζε με την ενορχήστρωση των κομματιών, αλλά και την μουσική παρέα που έχει καταφέρει να δέσει αυτός ο ιδιαίτερος δημιουργός.
Δούνε και λαβείν απλόχερα... Παράδοση και μυσταγωγία ήχων, λέξεων, συναισθημάτων και οργάνων, πραγμάτων και στοιχείων τόσο αντιφατικών μεταξύ τους, που κατά κάποιο μαγικό τρόπο δε θα μπορούσαν να συνυπάρξουν πιο ταιριαστά. Μάλλον αυτές είναι οι λέξεις που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν, ως ένα σημείο, τα live του Θανάση Παπακωνσταντίνου και των μουσικών που τον ακολουθούν και υπάρχουν μαζί του, δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη αξία στη μουσική του.
"Άστρο θαμπό του πρωϊνού για χάρη σου αγρυπνούμε, και τούτη η μέρα ας μας βρεί μ' αυτούς που αγαπούμε"...
