 |
Επιστροφή στα πάτρια εδάφη του Αν για ένα ακόμα χειμώνα, του κατεξοχήν ζεστού Αθηναϊκού συναυλιακού χώρου, όπου η μουσική γεννιέται δίπλα στον ακροατή. Οι αλλαγές μέσα στο club, δε ξενίζουν ιδιαίτερα και ο χρόνος θα δείξει το κατά πόσο ήταν ουσιαστικές και θετικές. Είναι φανερή πάντως η διάθεση του να μεγαλώσει ο χώρος και σίγουρα η ύπαρξη του δεύτερου μπαρ που είναι υπό κατασκευή, θα βελτιώσει την κατάσταση σε ασφυκτικά γεμάτες βραδιές.
Για την συγκεκριμένη βραδιά πάντως το An, ακόμα κι στα μάτια του πιο αισιόδοξου, μόνο μισοάδειο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Σύνηθες όμως φαινόμενο σε εμφανίσεις του είδους και ευτυχώς η παρουσία λίγων αλλά συνειδητοποιημένων ακροατών, κατάφερε να γεμίσει με μια στοιχειώδη ζεστασιά την υπόλοιπη νύχτα.
Οι Ρέζους άνοιξαν πολύ δυναμικά τη βραδιά, καταφέροντας να προσελκύσουν από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον σε όλους τους παρευρισκόμενους. Ο ήχος τους, δοκιμασμένος, κινήθηκε για μια ακόμα φορά σε ατμοσφαιρικές, δυναμικές συνθέσεις που συνόδευαν τη χαρακτηριστική, έντονα χρωματισμένη φωνή του Γιάννη Κετσόπουλου. Το set περιελάμβανε κομμάτια τόσο από το single “Χρυσή Βροχή” όσο και ακυκλοφόρητα, με αποκορύφωση το “Χάνομαι”, μια ατέρμονη σαγηνευτική trip πανδαισία, με την οποία και έκλεισαν. Αναλογιζόμενοι πως ήταν οι πρώτη εκτενής εμφάνιση με το Σταύρο Γουλίδη στην κιθάρα, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε ακόμα καλύτερα ακούσματα, τόσο ζωντανά όσο και –με το καλό, δισκογραφικά.
Λίγο μετά η σκηνή γέμισε ξανά κόσμο, με τα Σύννεφα με Παντελόνια να κάνουν την εμφάνιση τους. Η παρουσία της Δήμητρας Καραμπεροπούλου που αποδείχτηκε αεικίνητη επί σκηνής και της Ρουντίνα Ντρέα, δε θα μπορούσε παρά να φέρει στο νου μνήμες από εμφανίσεις των Πυξ Λαξ. Παραδόξως όμως, πέρα κάποιων ομολογουμένως καλών κομματιών από τη δισκογραφική τους δουλειά “Τίποτα δεν κρύβεται κάτω από τον Ηλιο”, το set αναλώθηκε σε υπεράριθμες διασκευές, κάποιες εύηχες και κάποιες, μάλλον παράτολμες. Η λίστα περιελάμβανε Τρύπες, Παπαδόπουλο, Nick Cave, Madredeus, Νταλάρα, Ξυλούρη ενώ φυσικά δε θα μπορούσαν να λείψουν κομμάτια των Πυξ Λαξ. Μέχρι εδώ όλα καλά, ακόμα και στη προσέγγιση του Mad about you των Hooverphonic που ομολογουμένως η Δήμητρα έκανε φιλότιμες προσπάθειες, κάπου όμως στην ελεύθερη διασκευή του Glory Box και το adaptation των ελληνικών στίχων, τα συναισθήματα έγιναν πλέον πολύ αντιφατικά. Ενδεχομένως, ίσως να υπάρχει κάποιος που βρήκε ενδιαφέρον το όλο άκουσμα, καλό είναι πάντως να εφιστούμε τη προσοχή σε τόσο παράτολμα εγχειρήματα.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ανάμεσα σε ένα πλήθος διασκευών, ακουσμάτων και σκέρτσων επί σκηνής, η ώρα είχε φτάσει μια και τα Σύννεφα με Παντελόνια, μας αποχαιρέτησαν ανανεώνοντας το συναυλιακό ραντεβού τους σε μερικές εβδομάδες...
