Ανέκαθεν θεωρούσα το Λυκαβηττό, όχι μόνο ένα από τους ομορφότερους εαρινούς συναυλιακούς χώρους, αλλά και ένα από τα υψηλότερα σκαλοπάτια για κάθε καλλιτέχνη, στο διάβα μιας πύλης που φέρνει τη μουσική πιο κοντά στα αστέρια, ανατινάζοντας τις αισθήσεις. Τα ίδια τα Διάφανα Κρίνα σε συνέντευξη τους, παραλλήλισαν το χώρο με την Επίδαυρο για τους μουσικούς επιβεβαιώνοντας την ιδιαιτερότητα του. Σε κάθε περίπτωση η πρώτη τους εμφάνιση στο λόφο, συνέπεσε -ίσως όχι τυχαία- με τη συμπλήρωση 10 χρόνων του group, οξύνοντας την αδημονία για την βραδιά.
Στις 10 ακριβώς την εμφάνιση του κάνει ο Νίκος Σαδίκης, ως επίτιμος και προσωπικός τους καλεσμένος. Άκρως φορτισμένοι ηλεκτρικοί ήχοι, γκάιντα που έδωσε ελεγειακό χαρακτήρα στην έντονη παραμόρφωση, νευρική παρουσία του ίδιου που πλανιόταν σαν ανήσυχο πνεύμα, στοιχειώνοντας τη σκηνή και φτύνοντας τους στοίχους, κυριάρχησαν σε ένα παρατεταμένο set που έλαβε τέλος με τη συμμετοχή του Θάνου στο τελευταίο κομμάτι. Αξιομνημόνευτο το “μήπως ξέρεις ένα κόσμο που να φοβάμαι λιγότερο”, αν και γενικά η αντίδραση του κοινού ήταν αρκετά θετική καθ’ όλη τη διάρκεια.
Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα για την προετοιμασία της σκηνής τα Διάφανα Κρίνα κάνουν την εμφάνιση τους. Ο Θάνος μη μπορώντας να συγκρατηθεί, αναφέρεται στην ειδησεογραφική επικαιρότητα, αφιερώνοντας το πρώτο κομμάτι στο λαό της Αμερικής και την υπόλοιπη συναυλία στους Ινδιάνους, στη Χιροσίμα, το Βιετνάμ, στους Γιουγκοσλάβους, τους Παλαιστίνιους, ξεκινώντας έναν ατελείωτο κατάλογο που πνίγετε στους ήχους του “Ένας τρόπος να πεις αντίο”.
Όπως είναι φυσικό ακολουθεί καταιγισμός κομματιών, ξεχωρίζοντας τη διασκευή του “Κάτι σαράβαλες καρδιές”, ένα καινούργιο κομμάτι το οποίο “πρόβαραν” για μια ακόμα φορά μπροστά μας, αυτοσχεδιάζοντας αρκετά με τον ήχο και τη συμμετοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη με βιολοντσέλο στο “Άγριο μέλι”. Το κεφάλαιο β’ ανοίγει με το “Βάλτε να πιούμε”, ενώ στη συνέχεια επί σκηνής βρίσκετε και ο Τάσος Παπαστάμου των Closer για να συντροφεύσει με το ηλεκτρικό του βιολί τα παιδιά στο “Έγινε η απώλεια συνήθεια μας” και το “Oλα αυτά που δε θα δω” γεμίζοντας πολύ όμορφα τον ήχο. “Η μπαλάντα της φωτιάς” δίνει το παρόν, ακολουθούμενη από το “Μέρες αργίας” και το “Στιγμές”, φτάνοντας στο ένα και μοναδικό encore.
Επιστροφή με μια “Ζωή σαν τη δικιά μου”, “Στο πλάι σου” και αποκορύφωση, μια ατελείωτη εκτέλεση του “Μπλε χειμώνα” στην οποία λαμβάνουν μέρος ο Αλκίνοος & ο Τάσος και ξεπερνά κάθε όριο αυτοσχεδιασμού και θορύβου.
Πέρα από τα αρκετά μικροπροβλήματα με τον ήχο, η βραδιά ήταν πάρα πολύ όμορφη, απέχοντας στο ύφος από λυρικές βραδιές που μας έχουν χαρίσει, κινούμενη σε υψηλά επίπεδα αδρεναλίνης, τα οποία για τις νεότερες ηλικίες μεταφράζονται σε φωτοβολίδες στην “Κυριακή των Βαίων” και μαζική άνοδο νεαρών κορασίδων επί σκηνής, που παρέπεμπε σε ανέβασμα σε τραπέζι. Τα Διάφανα Κρίνα με υποδειγματική ανοχή τα δέχτηκαν όλα και ανταπόδωσαν με πλέον των τριών συνεχόμενων ωρών επί σκηνής καληνυχτίζοντας μας, ενώ οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν περασμένες 2.
Απολογισμός; Ένα ακόμα μεγάλο ευχαριστώ στο σχήμα που έκανε τη μελαγχολία να ακτινοβολεί και εμάς ν’ αναζητάμε τη ζεστασιά στη λάμψη της ματιάς της.
”Μονάχα έχουν περάσει δέκα χρόνια...”
