 |
Το καλωσόρισμα ανέλαβαν οι «Μέντα» ή αλλιώς ο Νίκος Παπαδημητρίου στο μπάσο, αλλά και η φωνή του γκρούπ, ο Κώστας Βλάχας στην κιθάρα και στα φωνητικά και ο Πάνος Γαλάνης στα ντράμς. Οι εντυπώσεις από την πρώτη μας «γνωριμία» είναι γενικά θετικές. Πρόκειται για ένα σχήμα που κινείται στο ίδιο ύφος με τους «Ονειροπαγίδα». Το θετικότερο στοιχείο τους είναι η μουσική, αρκετά μελωδική, με πολλά διαφορετικά περάσματα ,ευφάνταστη. Ήχος φρέσκος, ζωντανός που ελίσσεται. Πολλά συμπεράσματα για τον ήχο μπορούν να εξαχθούν κι από την αναφορά στον παραγωγό του σχήματος που είναι ο Coti Κ. Σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό και η ερμηνεία του Νίκου Παπαδημητρίου, ενώ από άποψη στίχου είναι μάλλον αδιάφοροι. Γενικά, η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο: « Στον Πλανήτη Του Εδμούνδου» είναι ένα αρκετά καλό ξεκίνημα που πιστοποιεί πως το σχήμα συγκεντρώνει κάποιες προδιαγραφές που θα μπορούσαν να του επιτρέψουν στο μέλλον να παρουσιάσει πιο ενδιαφέροντα πράγματα.
Η βραδιά κυλούσε ευχάριστα, μελωδικά. Την ατμόσφαιρα αυτή ανέβηκαν επί σκηνής, μετά τους «Μέντα», για να τροφοδοτήσουν οι «Ονειροπαγίδα». Αυτή τη φορά όμως ας ξεκινήσουμε από αφετηρία διαφορετική.
 |
Θα επιχειρηθεί ένας αρνητικός προσδιορισμός: Οι «Ονειροπαγίδα» δεν είναι ένα σχήμα που με το στίχο του προσπαθεί να επιφέρει τομές, να αφυπνίσει, να ανατρέψει. Δεν στοχεύει στον προβληματισμό, στη διέγερση «γκρίζων» συναισθημάτων. Αποστρέφεται τη μελαγχολία, τη θλίψη, την ενδοσκόπηση. Τι είναι λοιπόν; Ένα σχήμα κατά βάση ποπ, αλλά παράλληλα ανοικτό σε πολλές, ποικίλες ηχητικές επιρροές. Ένα σχήμα φωτεινό, αισιόδοξο, πολύ μελωδικό. Οι στίχοι του είναι απλοί σε σημείο που να αγγίζουν κάποιες στιγμές και την αφέλεια, αλλά παρουσιάζει και μερικά διαλείμματα εσωτερικότητας. Οι «Ονειροπαγίδα» δημιουργούν τραγούδια με σκοπό κυρίως τη διασκέδαση παρά κάποιου είδους ψυχική ανάταση κι έτσι ίσως δικαιολογείται το γεγονός πως το μεγαλύτερο βάρος έχει δοθεί στη μουσική.
Με τη Σόνια Χαραλαμπίδου στα φωνητικά , αλλά και τη σταθερή πλέον παρουσία του Δημήτρη -αδελφού του Χρήστου- Λαϊνά στα πλήκτρα, οι «Ονειροπαγίδα» ερμήνευσαν τραγούδια και από τις τρεις δισκογραφικές δουλειές τους. Στο σύνολό της η μουσική ήταν πολύ καλή, αλλά ειδικά οι κιθάρες απέσπασαν την προσοχή, κατέκτησαν επάξια τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στιγμή ιδιαίτερη που ικανοποίησε την προσωπική μου αδυναμία: το παιχνίδι με τους παραμορφωτές. Αναμφισβήτητα πολύ αξιόλογο το μουσικό αποτέλεσμα.
Κάποιο μειονέκτημα εντοπίζεται στα φωνητικά, αλλά και γενικότερα στη σκηνική παρουσία της Σόνιας Χαραλαμπίδου, μία παρουσία μάλλον εσωστρεφής-συγκρατημένη χωρίς ιδιαίτερη μεταδοτικότητα. Βελτίωση και πρέπει και μπορεί να υπάρξει.
Σαν αποτίμηση της συναυλίας θα έλεγα ότι τόσο οι «Ονειροπαγίδα» όσο και οι «Μέντα», προσέφεραν μία πολύ ρυθμική βραδιά. Με τραγούδια που ανέδυαν χρώματα φωτεινά, γλυκά αρώματα, με μουσική παιχνιδιάρικη, δυναμική, αλλά κινούμενη και σε πιο χαμηλούς τόνους, δημιούργησαν μία πολύ ανάλαφρη, χαρούμενη ατμόσφαιρα απόλυτα εναρμονισμένη με το ανοιξιάτικο βράδυ και τις ψυχικές αντοχές που μπορούσαν να διατεθούν.
Στα συν τους πρέπει να αναφερθεί ότι έπαιξαν πολύ καλά, με κέφι, δύναμη και κυρίως σεβασμό προς ένα ακροατήριο πολύ περιορισμένο. Και μάλιστα για 10-15 άτομα ανάμεσα στο ακροατήριο που έδειχναν ότι πραγματικά το απολάμβαναν, που χόρευαν και τραγουδούσαν, οι «Ονειροπαγίδα» έσπασαν και τη μία τους κιθάρα. Κι αυτό κρίνεται αξιοσημείωτο γιατί - κινδυνεύοντας να θεωρηθώ ρομαντική ή αφελής, κάπου πλέον οι όροι ταυτίζονται- πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό και ενθαρρυντικό για ένα σχήμα να απευθύνεται σε λίγους «ζωντανούς» που ανταποκρίνονται στα ερεθίσματα που δέχονται, παρά σε πολυπληθή υπνωτισμένα ακροατήρια. Αν μάλιστα τα 10-15 αυτά άτομα αυξηθούν μπορούν να συντελέσουν στη μετουσίωση μίας συναυλίας σε εμπειρία μοναδική.
Σαν συμπέρασμα θα έλεγα ότι οι «Ονειροπαγίδα» είναι ένα αξιόλογο σχήμα. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δεν επιδέχεται κάποιας βελτίωσης, ότι δεν πρέπει να κάνει αρκετά βήματα ακόμα ώστε να ολοκληρωθεί. Και επειδή πολλά λόγια –κατά τη γνώμη μου υπερβολικά- μεγάλα ακούγονται, επισημαίνω ότι ένα σχήμα μόνο και μόνο επειδή έχει σχεδόν αποκλειστική παρουσία σε κάποιο είδος (στην προκειμένη περίπτωση ελληνική ποπ) αυτό δεν το αναγάγει αυτόματα σε εξαιρετικό. Ελλείψει μέτρου σύγκρισης δεν πρέπει να παρασυρόμαστε και να χαρακτηρίζουμε το μέτριο ή έστω καλό, κορυφαίο. Οι «Ονειροπαγίδα» είναι πολύ καλοί μα μπορούν και γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να επιδιώξουν πολύ περισσότερα, ώστε να αποτελέσουν στο μέλλον μία πιο ώριμη, σοβαρή κι ολοκληρωμένη πρόταση.
