Για να πραγματωθεί μία καλή, μία ξεχωριστή συναυλία, μία συναυλία-εμπειρία, είναι πολλές οι προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέξουν. Η βάση όμως, ο πυρήνας είναι η χημεία που θα αναπτυχθεί μεταξύ των μουσικών και του ακροατηρίου, μία σχέση αμφίδρομη που για να είναι ουσιαστική απαιτεί συναισθηματική αμοιβαιότητα, σεβασμό, ειλικρίνεια…
Στον "Αέρα" της Πετρούπολης, μία μουσική σκηνή όπου έχουν γεννηθεί πολλοί "έρωτες", όπου έχουν καλλιεργηθεί βαθιές, πολύ βαθιές "σχέσεις" δόθηκε το ραντεβού. Από το ένα μέρος ο Χρήστος Θηβαίος μαζί με τους νέους του συνεργάτες, τη Βάσω Δημητρίου (κιθάρες, τζουράς), τον Βαγγέλη Κοντόπουλο (κοντραμπάσο), το Γιάννη Τσόλκα (πλήκτρα), το Μιχάλη Ορφανίδη (τύμπανα) και τον Αποστόλη Λαμπούρη (πνευστά), για δυόμισι περίπου ώρες παρουσίασαν τραγούδια από τους τρεις δίσκους των "Συνηθων Υπόπτων" και άλλα αγαπημένα όπως η "Μικρή Πατρίδα", ο "Μπαγάσας", το "Ήτανε μια φορά", αλλά και τραγούδια του Μικρούτσικου.
Η ερμηνεία του Χρήστου Θηβαίου ήταν -ως συνήθως- πολύ καλή ενώ εξίσου αξιόλογοι ήταν και οι υπόλοιποι μουσικοί, άνθρωποι με βαθιά μουσική παιδεία και ταλέντο. Πρέπει να αναφερθεί ότι τα τραγούδια δεν αποδόθηκαν πιστά όπως τα γνωρίσαμε από τους δίσκους. Αντίθετα, ήταν ανανεωμένα, ιδωμένα από ένα άλλο μουσικό πρίσμα, με εκτελέσεις πολύ ενδιαφέρουσες που δίνουν αξία και νόημα σε μία ζωντανή εμφάνιση. Ιδιαίτερα ξεχώρισα την εκδοχή του "Μπαγάσα". Συνήθως είμαι επιφυλακτική και αρνητικά διακείμενη στην επανεκτέλεση τόσο σπουδαίων και αγαπημένων τραγουδιών, όμως η συγκεκριμένη πραγματικά άξιζε!
Αλλά από το σχήμα κάτι έλλειπε. Δεν υπήρχε πάθος, δεν υπήρχε ένταση. Ο Χρήστος Θηβαίος και οι μουσικοί του δεν έδωσαν ψυχή. Δεν μετέδωσαν συναίσθημα… Όπως όμως αναφέρθηκε, η συναυλία συνιστά μία "σχέση". Κι όταν αυτή οδηγείται σε αδιέξοδο, πάντα οι ευθύνες βαρύνουν και τα δύο μέρη. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώθηκε στη συναυλία του Σαββάτου.
Οι μουσικοί δεν ξεπέρασαν τον εαυτό τους και σε αυτό συνετέλεσε και η άλλη μεριά -κυρίως η άλλη μεριά. Ο κόσμος ήταν πολύς, γεγονός που αποδεικνύει ότι η επιτυχία δεν έγκειται αποκλειστικά στην ποσότητα, στη μαζικότητα μίας συναυλίας. Πολύς, λοιπόν, ο κόσμος και συνωστισμένος λόγω των τραπεζιών που καταλάμβαναν μεγάλο μέρος του χώρου, η παρουσία των οποίων ήταν ιδιαίτερα αρνητική, καθώς πιστεύω ότι δεν ταιριάζει σε ανάλογες μουσικές σκηνές. Δημιουργεί απόσταση ανάμεσα στους μουσικούς και στους ακροατές και αποτρέπει από την οποιαδήποτε επαφή και επικοινωνία. Παράλληλα, όσοι έρχονται σε παρόμοιες συναυλίες και επιθυμούν να τις παρακολουθούν καθιστοί, μάλλον δεν έχουν καμία σχέση με το είδος. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί η ρητή διαβεβαίωση ότι ο χώρος θα αποφύγει στο μέλλον ανάλογη διαρρύθμιση.
Μπροστά, λοιπόν τραπέζια με κόσμο "άσχετο", πίσω κόσμος στριμωγμένος. Κόσμος που συνεχώς μιλούσε, γελούσε και κάπου-κάπου σταματούσε την κουβέντα για να σιγοψιθυρίσει ένα ρεφρέν. Ο θόρυβος ήταν τόσο έντονος και ενοχλητικός που ορισμένες στιγμές κάλυπτε ακόμη και τη φωνή του Θηβαίου. Υπήρχε η αίσθηση ότι όλος αυτός ο κόσμος ήρθε για να πιει, να κουβεντιάσει με μουσική υπόκρουση. Η μουσική ήταν το παρακολούθημα -όχι το αντικείμενο της βραδιάς! Εύστοχη η παρατήρηση του Θηβαίου: "Απόψε θα μάθω όλα τα μυστικά σας!"
Επίσης αρνητικό στοιχείο στάθηκε το σχεδόν μισάωρο διάλειμμα της συναυλίας που την παρέτεινε υπερβολικά καθιστώντας την ιδιαίτερα κουραστική. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα, ο θόρυβος και η μεγάλη της διάρκεια είχαν ως συνέπεια την σταδιακή αποχώρηση πολλών πριν το τέλος της συναυλίας.
Μία συναυλία μπορεί να εξελιχτεί σε εμπειρία μοναδική, σε μυσταγωγία. Μπορεί να σε κάνει να βιώσεις απίστευτα συναισθήματα, να τραγουδήσεις, να χορέψεις, να ιδρώσεις, να γελάσεις, να δακρύσεις… Μία καλή συναυλία είναι αφορμή για επικοινωνία, για επαφή, για ένα ταξίδι συναισθηματικό με μέσο τη μουσική, τα τραγούδια, μία συναναστροφή ανθρώπων που για λίγη ώρα αισθάνονται λιγότερο μόνοι, λιγότερο αδύναμοι…
Δυστυχώς, η συναυλία του Σαββάτου δεν είχε τα παραπάνω χαρακτηριστικά, η "σχέση" οδηγήθηκε σε αδιέξοδο και υπαίτιοι στάθηκαν και οι δύο.
