It's raining pleasure!
Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ δυσκολεύτηκα να βρω παρέα παρά αφορμή για να κατέβω από Θεσσαλονίκη, Αθήνα και να επιστρέψω την επόμενη μέρα, οδικώς… Η αφορμή ήταν εκεί, στους Χάρτες των Εξαρχείων, εκείνη την Κυριακή 16.04, και δεν ήταν άλλη από την εμφάνιση των πατρινών Raining Pleasure στην πρωτεύουσα. Η παρέα τελικά βρέθηκε στο πρόσωπο του φίλου Οδυσσέα, ο οποίος ήταν ο μόνος που δέχθηκε να μοιραστεί μαζί μου τις εμπειρίες - καθώς και τις βενζίνες - ενός τέτοιου ταξιδιού…
Συν τοις άλλοις, πιο συχνά βλέπουμε τους dEUS και τους Walkabouts στη συμπρωτευόυσα, παρά τους Raining Pleasure - ας όψονται διάφορα πράγματα γενικώς… Έτσι δεν υπήρχε περιθώριο για άλλες σκέψεις - έπρεπε να πάω να τους δω. Για την οικονομία του κυβερνοχώρου θα πρέπει να περάσω με ffwd τα 500 χλμ της διαδρομής και να φθάσω κατευθείαν έξω από τους Χάρτες, όπου φτάσαμε με τον συνταξιδιώτη μου περίπου στις 20:30.
Η πρώτη μου απογοήτευση (και τελευταία) ήταν μόλις αντίκρυσα το μέγεθος του χώρου στον οποίο θα εμφανίζονταν οι R.P. Φανταζόμουν έναν ελαφρώς μεγαλύτερο χώρο, είναι η αλήθεια. Έτσι λοιπόν, με το που ξεκίνησε κατά τις 21:00 το live, όσος κόσμος βρισκόταν εκεί γύρω στριμώχτηκε μέσα στα 20 τ.μ. των Χαρτών.
Κάπου εκεί μου παρουσιάστηκε και η πρώτη ευκαιρία να αντικρύσω τις φυσιογνωμίες των Raining Pleasure, καθώς στα 2 μέχρι τώρα LP τους δεν είχαν ποτέ βάλει φωτογραφίες τους. Με χαρά διαπίστωσα πως είναι όλοι τους νέα παιδιά, ηλικίας από 19 έως 26 ετών, απ' ότι έμαθα αργότερα… Εμφανίστηκαν με την ακόλουθη σύνθεση: Vassilikos: φωνή-κιθάρα, Jeremy: κιθάρα, Budget: τύμπανα, Petran: πλήκτρα, Salvatore: μπάσο, Σπύρος: κιθάρα. Επίσης για τη συγκεκριμένη βραδιά μας συντρόφευαν και οι μελωδίες του βιολιού της Βασιλικής.
Το set που μας παρουσίασαν οι Raining Pleasure περιελάμβανε αγαπημένα τραγούδια, τόσο σε αυτούς όσο και σε μας, από συγκροτήματα όπως οι James (πρώτοι και καλύτεροι), Pixies, Nick Cave and The Bad Seeds, This Mortal Coil, Siouxsie & Morrissey, Tuxedomoon, κ.ά.
Το πρόγραμμα κύλησε χωρίς να κάνει κάποια κοιλιά, καθώς οι εναλλαγές μεταξύ των τραγουδιών ήταν γρήγορες. Ο ήχος που έβγαινε από τα ηχεία των Χαρτών σίγουρα δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός. Αλλά η φτωχή ποιότητα του ήχου δε μπορούσε με τίποτα να "θάψει" το άρτιο παίξιμο του group, καθώς και τη σχεδόν ονειρική φωνή του Vassilikou - με διαφορά η καλύτερη φωνή που έχω ακούσει στα πλαίσια της ελληνικής εναλλακτικής μουσικής σκηνής.
Μετά από δύο ώρες περίπου που διήρκεσε το set, οι Raining Pleasure μας καληνύχτισαν, αλλά ο κόσμος τους επέτρεψε να κατέβουν από τη σκηνή μόνο αφού επιτέλους ερμήνευσαν κι ένα δικό τους κομμάτι. Waiting For The Bell To Ring, κι ο ενθουσιασμός του κοινού στα ύψη.
Κι εγώ να είμαι πλέον βέβαιος πως θα ξαναέκανα ένα ανάλογο ταξιδάκι να απολαύσω αυτή τη μπάντα live, αρκεί όμως την επόμενη φορά να μας παίξουν τα δικά τους τραγούδια… Τραγούδια που προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε αμύητο να τα γνωρίσει…
Η βραδιά μπορεί μουσικά να ολοκληρώθηκε κάπου εδώ, αλλά για μένα και τον Οδυσσέα, όπως και για την καλή φίλη Αγγελική που μας φιλοξενούσε εκείνο το βράδυ, συνεχίστηκε με μια ζεστή συνομιλία που είχαμε με όλα τα παιδιά που απαρτίζουν τους Raining Pleasure.
