Ακούγοντας κανείς τους δίσκους και ξέροντας την ιστορία σας, (Last Drive, Honeydive, Rockin Bones, Invisible Surfers και Spacecakes ) αναρωτιέται ‘’Τι μπορεί να ακούν αυτοί οι άνθρωποι στα σπίτια τους ?’’ Ποια είναι λοιπόν τα καινούρια album που σας συγκλόνισαν?
Aλέξης— Μερικοί από εμάς είμαστε παιδία του metal ή του punk. Γενικότερα συνδυάζουμε λίγο από όλα, γεγονός που είναι άλλωστε και βασικό στοιχείο των Earthbound, η ευρύτητα των ακουσμάτων που υπάρχουν μέσα στην μπάντα. Είμαστε πολύ ανοιχτοί, δεν είμαστε ένα group που καλείται να αναπαράγει απλώς μερικά μουσικά κομμάτια, αλλά ένα ζωντανός οργανικός που εξελίσσεται. Η μουσική μας κατεύθυνση επηρεάζεται από όλους, από τα ακούσματα, τις ανταλλαγές cd, υπάρχει μια συνεχής ροή.
Πάνος— Ο δίσκος που άκουσα και μου άρεσε φοβερά φέτος, ήταν το ‘’Real Gone’’ του Tom Waits.
Aλέξης— Ναι, ήταν όντως πολύ καλός, και του Νick Cave ήταν καλός, και γενικότερα αμερικανικά groups, τα λεγόμενα Νew Southern, oι Κings of Lion, καθώς και τα καινούρια blues, δηλαδή Pig in A Car, Fat Possum (δεν είναι καινούριοι, μάλλον γέροι είναι, αλλά τελοσπαντων!), The Black Keys, δηλαδή την επαναπροσέγγιση της παράδοσης, από άλλο πρίσμα, το πρίσμα 2005.
Πάνος— Κillers άκουσα προχτές, αλλά αυτά φτάνουν περισσότερο στα αυτιά μας, σαν ενημέρωση.Aλέξης— Ανοίγοντας καμία τηλεόραση, μέσα από την μαζική κουλτούρα, δεν πάμε να αγοράσουμε Franz Ferdinand. A, αυτοί που μ΄αρεσουν τώρα τελευταία είναι οι Iron and Wine, ένας τύπος από την Florida. Γενικότερα όλο αυτό το ρεύμα που λέγεται americana, alternative country ενώ στην πραγματικότητα είναι απλά folk.
 |
Πως προέκυψαν οι συνεργασίες του νέου album? ('I'd Do It Again' -Τζένης Καπάνταη των Expert Medicine και άλλες ) H προσθήκη της τρομπέτες του Λούη άλλαξε τον ήχο σας? Στα live σας πάντως θυμίζετε περισσότερο Calexico!
Aλέξης— O Λούης (Λεωνίδας Κοντούλης) είναι από τους Στρες, μια μπάντα που ήταν από τις πρώτες που τράβηξε πάνω της το βάρος του underground για την σκηνή της δεκαετίας του 80. Ήμασταν φίλοι ανέκαθεν, ο Λούης πάντα προχωρούσε σαν μουσικός, είχαμε παίξει και μαζί με τον Χρήστο από τους Last Drive (σε ένα project μετά τους Speedball) και μέσα από αυτά, με τα χρόνια συναντηθήκαμε.
Πάνος— Συναντηθήκαμε για 3 κομμάτια, αλλά τελικά του άρεσε και έμεινε.
Aλέξης— Οι τρομπέτες στους Calexico πάντως έχουν διαφορετικές ενορχηστρώσεις, έχουν αρμονίες mariachi και ντουέτα, ενώ η τρομπέτα μας είναι πιο μοναχική. Η Τζένη, είναι μια πολύ καλή φωνή και συνεργαστήκαμε στο ‘’I do it again’’ Πάνος— Επίσης συμμετέχει ο Φώτης Σιώτας από τους Λαικεδέλικα, τον οποίο τον ξέραμε χρόνια και βρεθήκαμε σε μια συναυλία στην Θεσσαλονίκη που παίζαμε πριν 2 χρόνια..
Aλέξης— Τέλος ο Γιάννης Δημητριάδης από τους Oh my Garden (και τώρα στους Ηappy Dog) που παίζει hammond, o Γιάννης είχε παίξει και στον πρώτο μας δίσκο, και είναι ο μπαλαντέρ μας στα πλήκτρα. Μερικές φορές μάλλον μας λείπει να είμαστε λίγοι!
 |
Ξέροντας ότι έχετε μια άποψη για τα πράγματα (οι συμμετοχές σε Αντιρατσιστικά φεστιβάλ, στην καμπανιά ‘’ένα σχολείο για τους Τσάπας’’) και με αφορμή το αυτοκόλλητο ‘’Stop The War’’ αντί για το συνηθισμένο η πειρατεία σκοτώνει την μουσική, τι μπορεί να σκοτώσει την μουσική?
Πάνος— Δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο, πάντως οι πολυεθνικές μπορούν να σκοτώσουν την μουσική.
Aλέξης— Αυτό που μπορεί να σκοτώσει την μουσική και την σκοτώνει εδώ και 10 χρόνια, είναι η αντίληψη μερικών ανθρώπων να κατεβάσουν ένα αριθμό ατόμων στο επίπεδο στο οποίο μπορούν να δουλέψουν. Να κατεβάσουν δηλαδή τα κριτήρια του κόσμου, στο επίπεδο των κατασκευασμάτων τους για να μπορούν να πουλήσουν.
Πως είναι η σχέση σας με την μουσική βιομηχανία? Πως προέκυψε η συνεργασία με την καινούρια σας δισκογραφική?
Aλέξης— Οι καλύτερες! Εμείς δεν πιστεύουμε ότι μας χρωστάει κάτι σαν μουσικούς η μουσική βιομηχανία, ούτε ότι της χρωστάμε. Έχει ακολουθήσει έτσι και αλλιώς μια κατεύθυνση εντελώς εμπορική, γιατί βιώνει μια κρίση, την οποία την έπλασε η ίδια. Aυτή η κρίση την οδηγεί στο να κάνει καθαρά εμπορικές επιλογές, όπου εμείς αποκλείεται να χωρέσουμε μέσα εκεί, όποτε οι σχέσεις μας είναι
Πάνος— Αμοιβαία άσχετες
Aλέξης— Ναι, γιατί αυτοί που θέλουν να κάνουν μουσική, θα κάνουν μουσική και αυτοί που θέλουν να βγάζουν χρήματα, θα βγάζουν χρήματα. Αυτή ήταν και η διάφορα με την Sirius, δεν είδαμε κάτι να μας θυμίζει αυτήν την αέναη κερδοφορία.Πάνος— Οι άνθρωποι μας ζήτησαν demo (πράγμα ανήκουστο!), το άκουσαν, έκαναν συγκεκριμένες παρατηρήσεις πάνω στην μουσική.
Aλέξης— Από την άλλη με την Sirius είδαμε ότι δεν είχαν καμία διάθεση να μας επινοήσουν. Σκόπευαν να πάρουν το group όπως είναι και να το δώσουν στον κόσμο. Γιατί οι περισσότερες εταιρείες (βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει έτσι με μπάντες σαν τους Earthbound, λόγω της ιδιαιτερότητας τους ) όταν έχουν κάτι στα χέρια τους, προσπαθούν να το ξανά επινοήσουν, ώστε να το προμοταρουν. Ενώ με την Sirius μας έδειξαν σεβασμό, που ήταν και το καλύτερο εχέγγυο για την σχέση μας.
Ένας από τους χορηγούς επικοινωνίας, είναι και ο ραδιοφωνικός σταθμός Red FM Αλήθεια ποια είναι η σχέση σας με το ραδιόφωνο?
Πάνος— Δεν ακούω ραδιόφωνο
Aλέξης— Εγώ ακούω ραδιόφωνο, επειδή δεν έχω τηλεόραση. Ενημερώνομαι για το τι συμβεινει στον κόσμο, στην καθημερινότητα μου. Σπάνια θα έβαζα ραδιόφωνο για να ακούσω μουσική, προτιμώ να ακούω τις δικές μου επιλογές. Aκούω συγκεκριμένες εκπομπές, του Θανάση Μήνα, ή Cosmos γιατί παίζει διάφορες μουσικές που με βγάζουν από τα δικά μου ακούσματα. Πάντως το ότι λείπουν από το ραδιόφωνο, άτομα σαν τον Χρήστο Δασκαλοπουλο, δείχνει παρά πολλά για το πόσο εκτιμάται η πραγματική αγάπη και επαφή με την μουσική.
Στο live στο Αν πρόσεξα έναν Αφρικανό ένθερμο ακροατή, ο οποίος χόρευε και τραγουδούσε με χαρακτηριστικά τζαμαϊκανή προφορά στους ρυθμούς του ‘’Mother Earth’’. Όταν μιλάτε για αδελφοσύνη και παγκοσμοιοπηση της μουσικής, φαντάζομαι κάτι τέτοιο έχετε στο μυαλό σας, και θέλετε να πετύχετε με τα live σας?
Aλέξης— Πράγματι αυτό έγινε και ήταν πολύ πετυχημένο. Όσον αφορά το ‘’Mother Earth’’ η θέση μας είναι λίγο περίεργη γιατί η άποψη που θέλουμε να περάσουμε, ότι είμαστε παιδία της γης, κοινή μας πατρίδα είναι η γη και τίποτα άλλο, ακούγεται λίγο αφελής, αλλά ζούμε σε μια εποχή που το αυτονόητο πρέπει να ειπωθεί.
Ένα group πρέπει να στηρίζει αυτά που λέει, πως επιτυγχάνεται αυτό?
Aλέξης— Δεν έχει να κάνει τόσο με την μπάντα, αλλά με την καθημερινότητα των ανθρώπων, και την προσωπική συμμετοχή του καθενός. Γιατί πολλοί συμμετέχουν σε Αντιρατσιστικά φεστιβάλ και τα λοιπά, αυτό όμως δεν είναι δύσκολο, απλά παίζεις σε μια συναυλία. Σημασία έχει το μήνυμα να φεύγει και μετά την συναυλία, να το παίρνει κανείς μαζί του.
Πάνος— Αυτό εξαρτάται από το πώς θα δώσεις το μήνυμα, ο κόσμος δηλαδή παίρνει ότι του δίνεις εσύ, δεν πιστεύω τι υπάρχει κακό κοινό.
Aλέξης— Βέβαια παίζει ρόλο τι σε προκαλεί να του δώσεις κιόλας!
Πάνος— Είναι αμοιβαίο αυτός o κύκλος, δίνεις και παίρνεις.
Aλέξης— Αυτός είναι ο δικός μας τρόπος, έτσι θέλουμε να προσεγγίσουμε το κοινό μας. Θέλουμε να υπάρχει ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο θα γίνει αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων. Αυτό είναι λιγάκι αόριστο, πρέπει να είσαι παρόν για να μπορέσεις να το καταλάβεις και να το αισθανθείς, ενώ φυσικά δεν συμβαίνει πάντα. Γενικότερα έχουμε καλή σχέση με το κοινό, κυρίως επειδή μεγαλώσαμε μαζί του (we grow up in public).
Πάντα μαθαίναμε μπροστά στο κοινό μας, και ενώ τους Earthbound τους φτιάξαμε σε μια ηλικία που κανονικά δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο , ακόμα μαθαίνουμε γιατί μπλέξαμε όλοι με ακουστικά όργανα, ενώ αλλά μέλη παίζουν διαφορετικά όργανα από αυτά που έπαιζαν παλιότερα. Αυτή είναι η θέση μας, ότι δεν πάμε να παρουσιάσουμε κάτι έτοιμο, πειραματιζόμαστε
Πάνος— πάνω στο κοινό.
Aλέξης— Ας πούμε 3 χρόνια που κάναμε να βγάλουμε δίσκο, παίζαμε τα καινούρια τραγούδια μας στον κόσμο και βλέπαμε τις αντιδράσεις. Το κοινό είναι που μας κράτησε, και δεν μπορείς να μην του το αναγνωρίσεις αυτό, να πεις ένα ευχαριστώ. Όσο και αν αυτό μπορεί είναι αυτονόητο και αμελητέο στον κόσμο του rock!
Τι κρύβεται πίσω από την ιστορία του Dj- Lo Fι? Αυτό είναι ένα τραγούδι που προϋπήρχε ως ‘’1985’’, έτσι δεν είναι ?
Aλέξης— Ναι είναι όντως παλιότερο. Ο Λάμπρος Τσάμης o Dj- Lo Fι, είναι μια προσωπικότητα που κινείται στην underground σκηνή από την δεκαετία το ’80. Ήταν πρώτα μέλος σε πολλά συγκροτήματα και μετά έγινε o Dj- Lo Fι.
Πάνος— Κάποια στιγμή τελοσπάντων, είχε φταίξει ένα project μαζί με τον Blent (που έκανε και το remix στο συγκεκριμένο κομμάτι) και μας το έδωσε να το ακούσουμε μήπως θέλουμε να διασκευάσουμε κάτι από αυτό. Πήραμε μια φράση από ένα κομμάτι, στήσαμε ένα άλλο επάνω σε αυτήν και έτσι δημιουργήθηκε το ‘’A song for Dj- Lo Fι’’. Ύστερα το ζήτησε ο Blent για να το κάνει remix
Aλέξης— Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή, έκανε τον κύκλο του, και ξαναγύρισε πίσω στον δημιουργό του.
 |
‘’It’ so easy provin’ your self unffair/ And in the darkness you think you are always there/ You are a dreamer in a dream/ You are so fragile, you are so mean/ You are a giver, who has been left with nothing more to give/ Time after time in this long cruel street/ Time after I saw The Enemy…’’ (The Enemy Song). Ποιος μπορεί να είναι ο εχθρός που περιγράφεται στους στίχους σας?
Aλέξης— Aυτό το κομμάτι το είχαμε συζητήσει και πιο παλιά, όταν είχαν πρωτογραφτεί οι στίχοι. Έχει να κάνει με την αντιπαλότητα στην κοινωνία, δηλαδή ασχολειται με μια κοινωνία που για να επιβεβαιωθεί πρέπει να δημιουργεί συνεχεία εχθρούς. Δημιουργούνται πλαστοί-ψευδοί δεσμοί, οι οποίο είναι δεσμοί αντιπαλότητας.
Πάνος— Που συμπληρώνουν μια κατάσταση
Aλέξης— και παίζουν τον ρόλο του κοινωνικού δεκανικιού των πραγματικών κοινωνικών καθηκόντων που θα έπρεπε να υπήρχαν ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτό περιγράφει το Enemy Song.
Δηλαδή είναι κάτι αντίστοιχο με το ‘’ I waved to my neighbour/ My neighbour waved to me /But my neighbour Is my enemy/ I kept waving my arms /Till I could not see/ Under fifteen feet of pure white snow…’’ στο ‘’Fifteen feet of pure white snow’’ του Nick Cave?
Aλέξης— Είναι το ίδιο ακριβώς. Επίσης είναι αξιοσημείωτο, το πόσο γρήγορα οι εχθροί εναλλάσσονται και μεταβάλλονται, πως δημιουργούνται αυτοί οι κύκλοι αντίδρασης του ψευδούς. Όλοι είναι πρόθυμοι να υιοθετήσουν μια αντίληψη που προσφέρεται απλόχερα από τα μέσα και να ξοδέψουν χρόνο για αυτό, αλλά δεν διαθέτουν λίγο χρόνο για να σκεφτούν, κατά πόσο αυτό που βλέπουν στέκεται στην πραγματικότητα, και γιατί προβάλλεται. Είναι μια πραγματική σπάταλη ακρισίας αυτό που γίνεται, τα πάντα λειτουργούν χωρίς φίλτρο πλέον.
Υπάρχουν κάποια μπάντες, με τις οποίες θέλετε να παίξετε ως support?
Aλέξης— Έχουμε παίξει με τους Queens of The Stone Age, γενικότερα ο καθένας θα μπορούσε να σου πει όσες μπάντες γουστάρει. Είναι λίγο δύσκολο να βρούμε μια μπάντα με την οποία όλοι θα θέλαμε να παίξουμε. Ο Πάνος ας πούμε θα ήθελε με τους New Model Army… Mε τους Calexico πάντως που είχαμε παίξει, ήταν πολλή επιτυχημένη συνεργασία και είναι πολλοί καλοί μουσική. Ήταν ευκαιριακή συγκυρία, κυρίως χρονική, νομίζω ότι όταν ξεκινάγαμε δεν υπήρχαν καν οι Calexico στα ακούσματα μας, άλλοι μας τους γνώρισαν. Οι καταβολές των παιδιών (πριν πάω εγώ, γιατί αυτοί ξεκίνησαν τους Earthbound) ήταν μια ακουστικοποίηση τραγουδιών που γούσταραν από Patti Smith, Alice in Chaings, Husker Du, Rolling Stones. Εγώ ερχόμουν και με αλλά ακούσματα επίσης ακουστικά, Νeil Young, τα πρώτα rockabilly, ξέρεις το Unplugged δεν ξεκίνησε με το Μtv!
Κάτι που σας έχουν ξαναρωτήσει, σκέφτεστε να κάνετε καμία βόλτα προς εξωτερικό? (Αμερική-Αγγλία)
Πάνος— Άντε να μαζέψεις 8 άτομα μαζί και να τα πας στην Αμερική ή στην Αγγλία
Aλέξης— Είναι δύσκολο για ένα group από την Ανατολική Ευρώπη να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν έχει τύχει, βέβαια δεν το κυνηγησαμεμε και εμείς πολύ. Έχει μια μακαριότητα το σχήμα των Earthbound. Κινείται από μόνο του, είναι αυτοκίνητο. Όσο περνάμε καλά, θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, αυτή είναι άλλωστε και η φύση των μουσικών σχημάτων, να φτάσουν ένα επίπεδο και όσο διατηρείται, να υπάρχουν. Θέλουμε να βγάζουμε δίσκους πιο συχνά πλέον, αφού έχουν ξεπεραστεί κάποιες ιδιαίτερες περιστάσεις. Εξάλλου το πειραματικό επίπεδο δεν άφορα μόνο την μουσική, αλλά και την ίδια την δομή του group, την ύπαρξη του. Για μας είναι εξίσου σημαντικό να μην καταφύγουμε σε στερεότυπα.
Πάνος— Για να μην βαριόμαστε και εμείς οι ίδιοι και να ανακαλύπτουμε νέες προκλήσεις μέσα από το σχήμα.
Και μια τελευταία ερώτηση, γιατί Brotherhood of the Dog και όχι Brotherhood …of the Cat ας πούμε?
Πάνος—Brotherhood of the Dog είναι η ομάδα παραγωγής του Aλέξη που έκανε παραγωγή στον δίσκο, (ο Aλέξης και ο Τζίμης) και καθώς γνωριζόμαστε, αποκαλούσαμε ο ένας τον άλλο σκύλο. Είμαστε η παρέα του σκύλου λοιπόν!
Aλέξης— Το dog είναι αναγραματιμος του God και έχουμε και κάποια ταύτιση με το ζώο, ειδικά με τα αδέσποτα σκυλιά. Καλές είναι οι γάτες, αλλά είναι αγρία ζώα που διατηρούν τα ένστικτα τους. Άλλωστε όπως είχε πει και o Oscar Wilde ‘’Μ’ αρέσουν οι γάτες, γιατί δεν υπάρχουν αστυνομικές γάτες’’!
