Πάνε 10 χρόνια από την πρώτη και μοναδική μέχρι πρότεινος συναυλία των Therapy? στην Ελλάδα. Στις 29 Ιανουαρίου θα έχουμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε ζωντανά, στο Gagarin205. Η συνεύντευξη με τον μπασίστα του συγκροτήματος Μike McKeegan, για τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία 10 χρόνια στους Therapy? αλλά και στη μουσικη γενικότερα, ήταν άκρως ενδιαφέρουσα.
 |
Πρόσφατα ολοκληρώσατε την Ευρωπαϊκή περιοδεία για την προώθηση της τελευταίας σας δουλειάς “Never Apologise, Never Explain”. Ποιά ήταν η ανταπόκριση του κοινού στις συναυλίες? Έχουν οι συναυλίες σας την ίδια ενέργεια με την εποχή που είχατε την εύνοια του μουσικού τύπου?
Η ανταπόκριση ήταν απολύτως φανταστική. Αλλά πιο εγκαρδιωτικό γεγονός ήταν η πληθώρα νέων παιδιών στις συναυλίες και η ανταπόκριση στα καινούρια τραγούδια. Κάθε βραδυά ήταν διαφορετική, αλλά τα καινούρια τραγούδια πήγαν το ίδιο καλά, αν όχι καλύτερα, με τα παλιότερα και πιο καθιερωμένα. Για να είμαι ειλικρινής, η προσοχή του μουσικού τύπου ποτέ δεν επηρεάζει τι κάνουμε ως μπάντα ή πάνω στη σκηνή, από την αρχή οι Τherapy? ήταν το ίδιο ενεργητικοί και επιθετικοί στη σκηνή.
Το “Never Apologise, Never Explain” θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια στροφή σε ένα πιο τραχύ ήχο για τους Therapy? . Αυτός ήταν σκοπός σας όταν μπήκατε στο studio ή απλώς έτυχε? Πιστεύεις οτι μπορείτε να προσεγγίσετε νέους ακροατές ή στοχέυετε να ικανοποιήσετε τους παλιούς περισσότερο?
’Οχι ιδιαίτερα, απλά θέλαμε έναν πιο 'απογυμνωμένο' ήχο και έχοντας γράψει τον δίσκο ως τρίο φανταστήκαμε οτι θα απεικόνιζε την ενεργητικότητα των πρώτων δίσκων. Όταν κάνουμε έναν δίσκο είμαστε βασικά εγωιστές καθώς θέλουμε απλώς να ευχαριστήσουμε τους εαυτούς μας...(γέλια)...
Προφανώς θέλουμε τους πιστούς ακροατές μας να το γουστάρουν και ευελπιστούμε να αποκτήσουμε και μερικούς καινούριους στην πορεία. Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι να ακολουθήσουμε την εύκολη λύση και να φτιάξουμε ένα album που ‘νομίζουμε’ οτι ο κόσμος θέλει να ακούσει, αυτό είναι πολύ ιδιοτελές και προσβλητικό για τους ακροατές.
Η ροκ μουσική δεν προκαλεί μια πολύ θόρυβο στο μουσικό τύπο, έχοντας δώσει την θεση της στα Pop Idols. Θεωρείς οτι αυτό είναι κάτι καλό, εννοώντας ότι οι καλλιτέχνες μπορούν και δουλεύουν με περισσότερη ελευθερία, χωρίς την πίεση της μουσικής βιομηχανίας?
Θα διαφωνήσω, καθώς νομίζω οτι η ροκ μουσική, στην Βρετανία τουλάχιστον, είναι ακόμα πολύ δημοφιλής και υπάρχουν αρκετές μεγάλες μπάντες που περιοδεύουν και κάνουν δίσκους. Οι The Darkness, οι Green Day, οι U2 είχαν όλοι την μεγαλύτερη επιτυχία τους τα τελευταία ενα-δύο χρόνια. Νομίζω οτι όση περισσότερη ποικιλία στη μουσική τόσο το καλύτερο...είναι πλέον αποδεκτό ο κόσμος να αγοράζει και να ακούει ροκ, ποπ ή ηλεκτρονική μουσική χωρίς το φόβο για το αν είναι ‘cool’. Και ως αποτέλεσμα πολλές μπάντες μπορούν να υπάρχουν χωρίς τους περιορισμούς της κατηγοριοποίησης.
 |
Η παραπάνω ερώτηση ισχύει και για τους Therapy?. Είναι ευκολότερο να δουλεύεις ως μουσικός τώρα που δεν χρειάζεται να πουλάτε εκατομμύρια δίσκους, ή μερικές φορές αναπολείς το Τop of the Pops?
Ότι έχει κάνει η μπάντα ήταν μια φανταστική εμπειρία και έχουμε μάθει απο αυτά, και φυσικά θα θέλαμε να πουλάμε εκατομμύρια δίσκους αρκεί να το κάναμε με τους δικούς μας όρους. Προσωπικά, το βρίσκω ευκολότερο τα κάνω μουσική τώρα καθώς στο συγκρότημα υπάρχει πολύ καλή ατμόσφαιρα και παραγωγική διάθεση αυτή τη στιγμή. Ανεξαρτήτως πωλήσεων κτλ. μόνο μια μπάντα με υγιείς σχέσεις μπορεί να δημιουργήσει τη σωστή μουσική.
Σας αρέσει να πειραματίζεστε όταν γράφετε καινούριο υλικό?
Ναι, τα τραγούδια μπορούν να προκύψουν με πολλούς τρόπους. Μερικές φορές η ιδέα ενός στίχου, ή ένα ριφ, ένας αυτοσχεδιασμός ή ένα demo στο σπίτι. Μας αρέσει να δουλεύουμε με όλους αυτούς τους τρόπους καθώς μας αποτρέπει απο το να πέφτουμε στην παγίδα των σίγουρων μεθόδων και να το καταφεύγουμε στα κλισέ.
Aρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια, τα συγκροτήματα τείνουν να εμπλουτίζουν τον ήχο τους με ηλεκτρονικά στοιχεία, έχετε σκεφτεί να το δοκιμάσετε?
Πάντα ακολουθούσαμε την ηλεκτρονική σκηνή είτε αυτό ήταν η Acid House στα ‘80s είτε σχήματα με σκληρότερο ήχο όπως οι Aphex Twin και Squarepusher. Τραγούδια όπως το Teethgrinder ή το If It Kills Me οφείλουν πολλά στο ρυθμό και την ηχητική προσέγγιση αυτών των καλλιτεχνών. Νομίζω οτι πολλές ροκ μπάντες έχουν υιοθετήσει την τεχνολογία με έναν πολύ απλό και καθόλου εντυπωσιακό τρόπο...σχεδόν σαν μια προμελετημένη προσπάθεια για να φανούν μοντέρνοι. Μόνο όσοι το κανουν με πρωτότυπο τρόπο ανακαλύπτουν καινούριους ήχους και προσεγγίσεις. Προτιμούμε να μεταφράζουμε μερικές από τις ιδέες αυτές σε κιθάρες και στα beats έτσι ώστε να ακούγονται φυσικές και οργανικές. Μια προειδοποίηση...θυμάστε πότε ο David Bowie ανακάλυψε την drum n’ bass? Μπρρρρρ.
 |
Eίναι εύκολο για τους νέους μουσικούς να ακουστεί η μουσική τους ή η ποιότητα δεν είναι ακριβώς αυτό που μετράει στη μουσική βιομηχανία σήμερα?
Πάντα υπάρχουν προοπτικές για νέες μπάντες είτε είναι πραγματικά καλές, παθιασμένες με αυτό που κάνουν και πρωτότυπες είτε είναι σκάρτοι υπερεκτιμιμένοι παλιάτσοι. Νομίζω οτι εάν μια μπάντα έχει αρκετή πίστη στον εαυτό της τότε όλα θα πανέ καλά. Το χειρότερο που μπορεί να κάνει είναι να προσπαθήσει να κόψει και να ράψει τον ήχο της για να ταιριάξει με μια δημοφιλή σκηνή. Αυτές οι σκηνές ξεθωριάζουν και οι περισσότεροι μπορούν να καταλάβουν μια μπάντα που προσποιείται. Το να κάνεις καλά αυτό που μπορείς να κάνεις και να έχεις αυτοπεποίθηση πιστεύω είναι σημαντικό.
Ζεις τη μουσική σκηνή εκ των έσω για σχεδόν 15 χρόνια. Έχεις δει πολλά κεφάλαια της μουσικής ιστορίας είτε αυτό ήταν η grundge, η britpop, ή η αναβίωση της garage για να αναφέρω μερικά. Ως ακροατής, νιώθεις οτι η μουσική τα τελευταία χρόνια γίνεται πιο ενδιαφέρουσα ή οτι οι μπάντες που ταράζουν τα νερά τείνουν να εκλείψουν?
Τα διάφορα κινήματα πάντα έρχονται και περέρχονται. Είναι απλά ευχαριστημένος που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν δυνατή και συναισθηματική μουσική. Μερικές φορές έχουν επιρροές από το παρελθόν αλλά βάζουν την προσωπική τους σφραγίδα. Τα πρώτα που μου έρχονται στο νου: Queens Of The Stone Age, Todd, Black Moses, Mark Lanegan, DJ Shadow, Trans Am, Mastadon, 3 Inches Of Blood, Masters Of Reality κτλ κτλ.
Η σύνθεση των Therapy? έχει αλλάξει πολλές φορές. Είστε εσύ και ο Αndy δύστροπα στραβόξυλα ή απλά βάζετε τέλος σε μια συνεργασία όταν πρέπει γιατί στο συγκρότημα είστε πάνω απ΄όλα φίλοι?
(Γέλια)...βασικά δύο από τους drummer έφυγαν για να αναζητήσουν ‘superstar solo καριέρα’ και ο Martin έφυγε γιατί όλοι μας νιώθαμε οτι οι μουσικές του ιδέες γίνονταν όλο και πιο απόμακρες απο τις δικές μας.
Το διαδίκτυο και άλλες νέες τεχνολογίες έχουν αλλάξει τον τρόπο που ακούμε μουσική. Νέοι καλλιτέχνες διαδίδουν τη δουλειά τους πολύ πιο εύκολα. Νιώθεις όμως ότι ένα κομμάτι της μαγείας που περικλύει η μουσική έχει χαθεί με αυτή την υπερπληροφόρηση?
Όχι, νομίζω οτι είναι πολύ ωραίο που νέοι καλλιτέχνες μπορούν να κάνουν τη μουσική τους να ακουστεί. Το κύριο πρόβλημα που έχω με την online μουσική είναι οτι ο κόσμος μπορεί να κατεβάζει copyrighted μουσική δωρεάν, και ως αποτέλεσμα νιώθω οτι βλέπει τη μουσική όλο και περισσότερο ως μια αναλώσιμη μορφή τέχνης, δηλαδή αφού μπορεί να αποκτηθεί δωρεάν δίνει την ιδέα οτι είναι και άνευ αξίας. Ως αποτέλεσμα ακούω κόσμο να καυχιέται οτι δεν θα ξαναγοράσουν άλλο δίσκο ξανά, και ως μουσικό αλλά και ακροατή αυτό με λυπεί.
Επισκέπτεστε την Ελλάδα, δημοφιλή τουριστικό προορισμό (γελια)...για δεύτερη φορά. Τι απολαμβάνετε περισσότερο, περιοδεία στην Ευρώπη ή στη Βρετανία? Ποιές είναι οι σκέψεις σου το προηγούμενο βράδυ πριν αρχίσει η περιοδεία?
Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι για την επίσκεψή μας στην Ελλάδα, καθώς το 1995 είχαμε περάσει πολύ καλά. Βασικά απολαμβάνουμε το να παίζουμε οπουδήποτε, ωστόσο είναι πάντα φοβερή εμπειρία το να παίζεις κάπου για πρώτη φορά. Για να είμαι ειλικρινής, το κύριο πράγμα που σκέφτομαι πριν οποιαδήποτε περιοδεία είναι το πως θα την κάνουμε καλύτερη από την προηγούμενη... έχουμε πάντα επίγνωση της καλής φήμης που έχουμε για τις συναυλίες μας και επιδιώκουμε συνεχώς να τις βελτιώνουμε.
