 |
Μία από τις πιο αντισυμβατικές μπάντες της Νέας Υόρκης και άξιοι συνεχιστές του πνεύματος του no-wave (τους είδαμε, άλλωστε, και στην ταινία “Kill Your Idols”), οι Liars έρχονται στη χώρα μας αύριο για μια εμφάνιση στο AN Club που δεν πρέπει να χάσετε. Εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε μία σύντομη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία!
Angus, μπορείς να μου πεις κάποια πράγματα σχετικά με το πώς ξεκίνησε η μπάντα αλλά και για το πόσο διαφορετική είναι τώρα μετά από την αλλαγή στο line-up;
Με τον Julian και τον Aaron γνωριστήκαμε στο Los Angeles το 1997. Με τον Aaron μετακομίσαμε στη Νέα Υόρκη το 1999 και ξεκινήσαμε να γράφουμε τραγούδια. Δε μπορούσαμε όμως να τα παρουσιάσουμε ζωντανά. Βάλαμε αγγελία για drummer και μπασίστα και ο Ron κι ο Pat επικοινώνησαν μαζί μας. Ηχογραφήσαμε το “…Trench…” το 2001 και μετά αρχίσαμε να περιοδεύουμε για πολύ μεγάλο διάστημα. Μετά κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για να ηχογραφήσουμε το δεύτερο δίσκο…
Όταν εμφανιστήκατε όλη η προσοχή των media ήταν στραμμένη στη σκηνή της Νέας Υόρκης. Εσείς μάλιστα ήσασταν μία από τις πρώτες μπάντες που έγιναν γνωστές από εκεί. Πως πιστεύεις ότι σας επηρέασε όλο αυτό το hype;
Δεν αρνούμαι ότι μας βοήθησε να παίξουμε τη μουσική μας σ’ όλο τον κόσμο, που είναι υπέροχο. Γενικά στη Νέα Υόρκη υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες και ειδικότερα μουσικοί. Ακόμη και στον υπόγειο μπορείς να συναντήσεις πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα.
Ξέρω ότι το ντεμπούτο σας είχε κυκλοφορήσει από τη Gern Blandstern αρκετό καιρό πριν το κυκλοφορήσει η Mute, οπότε και άρχισε να δημιουργείται όλο το hype γύρω σας. Άλλαξε κάτι αισθητά στη ζωή σου όταν άρχισε να συμβαίνει αυτό;
Ένα πράγμα που δεν άλλαξε σίγουρα ήταν το νοίκι. Ακόμη ήταν εξίσου ακριβό και με δυσκολία καταφέρναμε να το πληρώσουμε. Η ουσία των πραγμάτων παρέμεινε η ίδια. Εντάξει, μας δόθηκε βέβαια η δυνατότητα να δώσουμε περισσότερες συναυλίες. Κι όπως και να το κάνεις, το ν’ ανήκεις στο δυναμικό ενός τόσο ιστορικού label όπως είναι η Mute, σε κάνει να νιώθεις ωραία με τον εαυτό σου.
 |
Όλοι μας έχουμε την εικόνα της νεοϋορκέζικης σκηνής ως κάτι πολύ δημιουργικό αλλά και με ισχυρούς εσωτερικούς δεσμούς. Εσύ ως μέλος της πώς ακριβώς την αντιμετωπίζεις;
Σε κάθε μέρος του κόσμου, όπου υπάρχουν πολλοί μουσικοί, υπάρχει και μία σκηνή. Συνήθως οι μουσικοί που την απαρτίζουν γνωρίζονται επειδή απλά τους αρέσουν κάποια ίδια πράγματα. Φυσικά με κάποιες μπάντες της πόλης ήμασταν φίλοι από παλιά. Με άλλες απλά γνωριζόμασταν επειδή τους είχαμε δει, ή αυτοί εμάς, live. Δεν πρόκειται δηλαδή για μία κλειστή κάστα ιδιαίτερων ανθρώπων. Ως συνήθως τα media υπερβάλλουν.
Οι Liars ήταν από τους βασικούς πρωταγωνιστές του ντοκυμανταίρ “Kill Your Idols”. Μπορείς να μου πεις δυο λόγια γι’ αυτή σου την εμπειρία;
Όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται, δεν έχω δει την ταινία ακόμη και η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι και πολλά πράγματα από τα γυρίσματα. Δεν ήταν κάτι με σαφές πρόγραμμα και κανόνες. Απλά συζητούσαμε χωρίς να ξέρουμε πότε ακριβώς έγραφε η κάμερα.
Κατά τη διάρκεια του film μουσικοί-θρύλοι της Νέας Υόρκης, όπως ο Arto Lindsay, ο Glenn Branca και οι Sonic Youth, μοιάζουν δύσπιστοι, αν όχι απαισιόδοξοι, για το μέλλον της μουσικής που βγαίνει από εκεί σήμερα…
Μου κάνει εντύπωση αυτό που λες. Όλοι όσοι αναφέρεις είναι άνθρωποι με πραγματικά ελεύθερο πνεύμα και πιστεύω ότι γνωρίζουν πόσα ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν τώρα. Ίσως να παρουσιάζονται έτσι στο film λόγω του μοντάζ των δηλώσεών τους.
Αν κάτι σας ξεχωρίζει από άλλες σύγχρονές σας μπάντες είναι ότι ποτέ κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος κάθε φορά για την επόμενη κίνησή σας. Πιστεύεις ότι ένας πραγματικός καλλιτέχνης οφείλει να μην είναι προβλέψιμος;
Δε μπορώ να πω ότι το έχω σκεφτεί τόσο ενδελεχώς. Στο δικό μου μυαλό είναι πιο απλό. Όπως κάποια μέρα θέλουμε να φάμε μακαρονάδα, μία άλλη κρέας ή κάποια άλλη δεν πεινάμε καθόλου, γιατί να μην έχουμε την ίδια ποικιλία και στην τέχνη μας;
 |
Η δεύτερη σας δουλειά ήταν κατά τη γνώμη μου ένα δύσκολο album. Έμοιαζε σα να θέλατε πραγματικά να προκαλέσετε το κοινό και τα media…
Μα δεν είναι έτσι! Όλοι νόμισαν ότι τους σηκώναμε το μεσαίο δάχτυλο του χεριού μας. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μας. Ηχογραφήσαμε και κυκλοφορήσαμε απλά αυτό που θέλαμε. Εξάλλου δε μας φάνηκε ποτέ τόσο “δύσκολο” album.
Θα πρέπει να περιμένουμε πάλι μία έντονη ηχητική στροφή στο επερχόμενο album; Αληθεύει ότι το είχατε ολοκληρώσει σχεδόν κι αποφασίσατε ξαφνικά ν’ αρχίσετε να το γράφετε από την αρχή;
Πράγματι, για πολύ καιρό πειραματιζόμασταν με ένα μεγάλο όγκο υλικού. Η κατάσταση όμως συνειδητοποιήσαμε ότι είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο γι’ αυτό και πετάξαμε ότι είχαμε γράψει στα σκουπίδια. Έπειτα ηχογραφήσαμε ένα ολοκληρωμένο δίσκο στο Βερολίνο και τώρα είμαστε στο στάδιο της επεξεργασίας του.
Πόσο διαφορετικά λειτουργείτε στο studio, όπου έχετε τη δυνατότητα να πειραματίζεστε όσο θέλετε, και πάνω στη σκηνή που έχετε μόνο μία ευκαιρία να παρουσιάσετε αυτό που θέλετε;
Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα, εξίσου ωραία. Οι ηχογραφήσεις είναι κάτι μόνιμο. Η αμεσότητα του live όμως είναι κάτι πρωτόγνωρο. Είμαστε εντελώς απογυμνωμένοι ως καλλιτέχνες μπροστά στο κοινό. Και μπορεί ο κόσμος να γίνει μέρος του show αλλά και το show να γίνει κτήμα του κοινού.
Σας έχουν συγκρίνει με μπάντες όπως οι DNA, οι Slits, οι Gang of Four και οι Einsturzende Neubauten μεταξύ άλλων. Πόσο κοντά είναι όλ’ αυτά στα προσωπικά σας ακούσματα;
Κοντά είναι, αλλά σίγουρα όχι τα μόνα. Ενδεικτικά σου αναφέρω ότι εμένα τουλάχιστον μ’ αρέσουν πολύ οι Beach Boys, οι Blood Brothers, οι Birdland και διάφοροι άλλοι.
Στο παρελθόν έχεις δηλώσει ότι έχεις μία love-and-hate σχέση με την Αμερική. Πως είναι τώρα η σχέση σου με τις Η.Π.Α. μετά τις πρόσφατες εκλογές;
Χαίρομαι πάρα πολύ που δε ζω πλέον εκεί και δε σκοπεύω να επιστρέψω εκεί σύντομα. Οπότε αυτό με βοηθάει στο να μην ασχολούμαι πολύ με την κατάσταση εκεί. Ξέρεις κι εσύ ότι είναι χάλια. Δε χρειάζεται να ζήσεις εκεί για να το καταλάβεις. Δε θέλω να το στηρίζω ούτε στο ελάχιστο. Φυσικά έχω φίλους και οικογένεια εκεί και δε θέλω να τους συμβεί ποτέ τίποτα. Το ενδιαφέρον μου όμως γι’ αυτή τη χώρα εξαντλείται εκεί.
Για να κλείσουμε Angus, τι θα πρέπει να περιμένει το ελληνικό κοινό από εσάς;
Μία πολυτονική έκρηξη ήχου και τον Aaron, έναν από τους πιο sexy κιθαρίστες που κυκλοφορούν. Θέλουμε πραγματικά να παίξουμε εκεί. Από την πρώτη στιγμή που κανονίστηκε το live χαμογελούμε διαρκώς!
