 |
«Τώρα έχει ξεκινήσει η συνέντευξη ή απλά τα λέμε;» μου λέει ο Blaine L. Reininger από την άλλη άκρη του ακουστικού, πέντε λεπτά μετά το ξεκίνημά της, επιβεβαιώνοντας το φόβο μου ότι αυτή η συνομιλία δεν θα ήταν ακριβώς συνέντευξη με την αυστηρή έννοια του όρου, αλλά μια καλή αφορμή σε δύο φίλους να τα πουν μετά από αρκετό καιρό.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Blaine από την εποχή που και οι δύο κάναμε εκπομπές στον Rock FM και θυμάμαι ότι περίμενα πως και πώς να έρθει η Τρίτη για να με διαδεχθεί στο μικρόφωνο και να έχω έτσι την ευκαιρία να τον ρωτήσω διάφορα πράγματα για την μέχρι σήμερα πορεία του στη μουσική. Σχεδόν ποτέ δεν έφευγα στην ώρα μου από το σταθμό, καθόμασταν και μου έλεγε ιστορίες για όλους τους ανθρώπους και μουσικούς που έχει συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια, για τότε που είχε κάνει την παραγωγή σε ένα κομμάτι των Pale Fountains – δεν τους είχε και σε μεγάλη εκτίμηση, γαμώτο! – ή για το πώς είχαν ηχογραφήσει τον πρώτο τους δίσκο στο στούντιο των Residents και λίγα πράγματα για το μυστηριώδες γκρουπ (δεν λέω τίποτα!).Μου μιλούσε από τις Βρυξέλλες, μια πόλη στην οποία έζησε για 17 ολόκληρα χρόνια. Ξεκινάμε λέγοντάς του ότι εκεί πέρασα τις καλοκαιρινές μου διακοπές φέτος...
- Είσαι τρελός; μου απαντάει και ξεραινόμαστε στα γέλια.
- Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είχες πει κάποτε: «Θα χρειαζόμουν δύο μέρες για να σου περιγράψω τι κωλομέρος είναι οι Βρυξέλλες!».
- Το αστείο είναι ότι τώρα μου φαίνεται πολύ πιο όμορφη σαν πόλη. Η εντύπωση που είχα ήταν συνδεδεμένη με συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, όταν ζούσα εδώ με τη σύζυγό μου JJ La Rue, όταν η ζωή μας ήταν αρκετά περιορισμένη με τη δουλειά μου. Τώρα που συναναστράφηκα περισσότερο με τους ντόπιους, και επισκέφτηκα ορισμένα μέρη στα οποία δεν είχα ξαναβρεθεί, μπορώ να πω ότι τη βρήκα πιο ενδιαφέρουσα απ’ όσο τη θυμόμουν.
- Έχει πάντως πολλούς και καλούς δίσκους που μπορείς να βρεις εκεί.
- Δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν με ενδιέφερε να αγοράζω δίσκους. Ο Peter Principle είναι εκείνος που σε κάθε μέρος θα ψάξει να βρει τα δισκάδικα για να αγοράσει δίσκους!
- Και τι ακριβώς κάνεις στις Βρυξέλλες;
- Βασικά παίζουμε εδώ απόψε το βράδυ, αλλά μην ξεχνάς ότι εδώ είναι και η βάση της εταιρίας μας, της Crammed Discs, οπότε στην ουσία αποτελεί και το κέντρο των «επιχειρήσεών» μας.
- Τι έκαναν οι Tuxedomoon μετά την εμφάνισή τους στην Αθήνα πρόσφατα;
- Έχουμε ξεκινήσει μια περιοδεία από τις 21 Σεπτεμβρίου που μας έχει πάει παντού, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, ακόμη και Ισραήλ, Γιουγκοσλαβία ή Ρωσσία.
- Πώς σας υποδέχθηκαν σ’ αυτές τις χώρες;
- Πολύ ωραία. Υπάρχουν παντού οι άνθρωποι που μας γνώρισαν πρόσφατα, ακόμη και με το καινούριο μας άλμπουμ “Cabin In The Sky”, αλλά είναι και πολλοί αυτοί που μας παρακολουθούν από παλιά, κάτι που σου κάνει εντύπωση μιας και οι δίσκοι μας έβγαιναν την εποχή που υποτίθεται ότι μουσικές σαν τη δική μας δεν ήταν προσιτές στους κατοίκους των κομμουνιστικών κρατών. Σήμερα είναι εύκολο να βρεις τα cd μας στη Μόσχα για παράδειγμα.
- Και σε bootleg μορφή υποψιάζομαι.
- Α, βέβαια! (γέλια) Κι εμείς αγοράσαμε κάποια από τα άλμπουμ μας που δεν είχαμε, τα είχαν μόνο 2 δολάρια το ένα, ήταν ευκαιρία. Και μιλάμε για τέλεια αντίγραφα!
- Μόλις τελειώσει αυτή η περιοδεία, οι Tuxedomoon θα συνεχίζουν να υπάρχουν σαν σχήμα ή θα τραβήξετε ξανά τους χωριστούς σας δρόμους;
- Ασφαλώς και θα συνεχίσουμε! Κάνουμε ήδη σχέδια για το επόμενό μας άλμπουμ, κι επειδή μένουμε σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη, αυτή τη φορά είπαμε να μαζευτούμε για έναν μήνα στο Σαν Φρανσίσκο, όπως τον παλιό, καλό καιρό, και να γράψουμε περισσότερο συλλογικά τα καινούρια μας τραγούδια. Επίσης κάναμε μια νέα εταιρία για να διαχειρίζεται τα του συγκροτήματος, πάντα σε συνεργασία σε ότι αφορά στη δισκογραφική μας παρουσία με την Crammed, οπότε είμαστε πλέον μια Βελγική εταιρία.
- Το άλμπουμ σας ακολουθούσε θαυμαστά πιστά τον ήχο που έχετε θα λέγαμε πατεντάρει, θύμιζε πάρα πολύ τις παλιότερες δουλειές σας, αλλά ήταν και αρκετά διαφορετικό.
- Αυτό ακριβώς θέλαμε να πετύχουμε, και χαίρομαι πολύ αν το έχουμε πετύχει. Δεν θέλαμε να κάνουμε κάτι που να φαινόταν στον ακροατή βαρετό, μα ταυτόχρονα και όχι κάτι εντελώς διαφορετικό. Το ζήτημα είναι ότι κάτι τέτοιο πηγάζει από το γεγονός ότι αισθανόμαστε πλέον σαν μια οικογένεια, οπότε όσο χρονικό διάστημα κι αν περάσει χωρίς να δεις τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς σου, νοιώθεις μέσα σου ότι δεν έχεις χάσει τίποτα στο χρόνο που μεσολάβησε όταν τους ξαναδείς.
- Σκέφτεσαι καθόλου ότι όλη αυτή η ενασχόλησή σου με το γκρουπ σε κάνει να παραμελείς τη σόλο καριέρα σου, ή αν θέλεις την ανάγκη σου να γράφεις δίσκους μόνος σου;
- Προς το παρόν, δεν θέλω ιδιαίτερα να κάνω κάτι μόνος μου. Μετά από το άλμπουμ μου “The More I Learn, The Less I Know” πριν από 5 χρόνια, που ήταν και ένα είδους αντίδρασης στο θάνατο της συζύγου μου, ένοιωσα σαν να είχα αδειάσει από μουσική, και δεν ήθελα να γράψω κάτι άλλο. Μόνο κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδείας άρχισα πάλι να συνθέτω τραγούδια. Φυσικά όλον αυτό τον καιρό δεν έχω μείνει άπρακτος, έχω ένα project με τον Coti K που λέγεται Uneasy Listening, συμμετείχα σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις όπως ο «Αγαμέμνονας» του Μιχαήλ Μαρμαρινού ή ο «Θάνατος Του Νταντόν», μια Γερμανική παραγωγή που παίχτηκε και στην Ελλάδα.
- Στην πρόσφατη εμφάνισή σας στην Αθήνα, ακούστηκαν πολλές γκρίνιες σχετικά με την απόδοσή σας. Εσάς πως σας φάνηκε η συναυλία;
- Είναι βασικά πρόβλημα με τον ήχο που συναντάς στις περισσότερες από τις συναυλίες που δίνεις. Όταν ο ηχολήπτης δεν σου ανεβάζει την ένταση στο μόνιτορ που έχεις μπροστά και δεν μπορείς να ακούσεις αυτά που παίζουν οι υπόλοιποι στη μπάντα, τότε είναι σίγουρο ότι το συγκρότημα θα ακούγεται ασύνδετο. Θα πρέπει να μας ακούσεις τώρα όμως, πως παίζουμε μετά από δύο μήνες ασταμάτητων συναυλιών.
- ΟΚ, θα είμαι ούτως ή άλλως εκεί για να τα πούμε!
