 |
Ποιο ήταν το χειρότερο και ποιο το καλύτερο πράγμα που σου συνέβη όντας μέλος των Carpets;
Αααα.. ωραία αρχίσαμε… το καλύτερο λοιπόν είναι η ευκαιρία που είχα να γυρίσω όλο τον κόσμο και να δω μέρη όπως η Αργεντινή, η Αυστραλία, η Εσθονία, η Ιαπωνία και φυσικά η χώρα σου. Νιώθω τυχερός που γνώρισα κι έγινα φίλος με τον Iggy Pop, τον John Peel και τον Mark E. Smith. Το χειρότερο είναι ότι καθημερινά υποκείμεθα στην αβεβαιότητα και στην διαρκώς κυκλοθυμική διάθεση της μουσικής βιομηχανίας μαζί με το γεγονός ότι για πολλούς μήνες αναγκαζόμασταν να βρισκόμαστε μακριά από τα σπίτια και τις οικογένειες μας.
Παρόλο που εμείς στην Ελλάδα δεν νιώσαμε από πρώτο χέρι την φάση του Madchester συχνά πυκνά νιώθουμε ένα έντονο αίσθημα νοσταλγίας για ο,τι συνέβη εκείνα τα χρόνια. Σου συμβαίνει και σένα;
Ασφαλώς, ήταν μια μαγική περίοδος και δεν είμαι μόνο περήφανος που συμμετείχα αλλά που υπήρξα και μέλος των επιμέρους διαδικασιών. Πίστεψε με, νιώθω τυχερός που είδα όλα αυτά να συμβαίνουν…
Ποια είναι η χρησιμότητα ενός celebrity DJ; Τον φέρνει κάποιος promoter επειδή είναι όντως ταλαντούχος κι έχει το Άγγιγμα του Μίδα ή απλά στηρίζεται στην φήμη του;
Ο στόχος είναι να μεταδώσει στο κοινό που θα τον ακούσει το μουσικό του αισθητήριο καθώς και μερικές από τις μπάντες που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Επιπλέον προκαλεί ένα μεγαλύτερο αίσθημα οικειότητας : π.χ. οι οπαδοί των New Order δεν θα μπορούσαν να συναντήσουν από κοντά τον Peter Hook αν ερχόταν με το συγκρότημα του. Όχι, σίγουρα δεν υπάρχει το στοιχείο του Μίδα στην όλη διαδικασία, απλά κάποιες φορές ακόμη κι εμείς οι ίδιοι συμπεριφερόμαστε με έπαρση και υπεροψία απέναντι σε όλους όσοι ήρθαν να μας δουν.
Από τι αποτελείται ένα τυπικό Clint Boon dj set;
Κλασικό 50’s Rock ‘n’ Roll (Elvis, Danny &The Juniors), ψυχεδελεια της Δυτικής όχθης (The Seeds, 13th Floor Elevators), Madchester ασφαλώς (Stone Roses, Happy Mondays, Inspirals, Northside), κλασικές στιγμές της Rave μουσικής από μπάντες σαν τους Voodoo Ray, τους Chime και τους Sub Sub (σ.σ. οι πρώην Doves), λίγο Hip Hop, Indie κομμάτια από συγκροτηματα όπως οι Shed 7, οι Puressence, αρκετά τραγούδια από James όπως το Getting Away With It και το Laid και μερικά νέα κομμάτια (το Hey Ya! των Outkast, The Streets, Missy Elliot). Μου αρέσει να δουλεύω πολύ με το κοινό μου αντί να τους μπερδεύω και να προσπαθώ να τους παραδώσω μαθήματα μουσικής ιστορίας.
Σε ποια χώρα από όλες όσες έχεις παίξει νιώθεις like home;
Α, σχεδόν σε όλες! μα αυτό είναι το νόημα φίλε μου : αυτοί που έρχονται να σε δουν σε νιώθουν σαν κάποιον πολύ σημαντικό κι αυτό βγαίνει στην συμπεριφορά τους. Ο κόσμος στη χώρα σου επίσης με έχει αγκαλιάσει με ζέστη όποτε έχω έρθει. Έχω κι ένα σωρό πολύ καλούς φίλους στην Αθήνα.
Ποιος ήταν καλύτερος; ο Mc Hammer ή ο Vanilla Ice; οι KLF ή οι EMF;
Χαχα! Μακράν οι Mc Hammer και οι KLF! Και η πλάκα είναι ότι σχεδόν σε όλα τα αγγλικά set μου παίζω τρία ή τέσσερα κομμάτια από αυτούς τους καλλιτέχνες. Άλλωστε και οι KLF ευθύνονται για ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, το ’Chill Out’. Εκτιμώ αφάνταστα όχι μόνο τον μουσικό αλλά επίσης και τον συγγραφέα Bill Drummond. Το βιβλίο που έχει γράψει με τίτλο ‘45’ αποτέλεσε για μένα μια πολύ βασική πηγή έμπνευσης. Οι EMF από την άλλη ήταν γαματοι χαβαλέδες κι ακόμη κρατάω μια επαφή με τον τραγουδιστή τους, τον James.
Έχεις πει κατά τη διάρκεια μιας από τις συνεντεύξεις σου ότι “κανείς δεν κάνει πια ποπ τραγούδια! Πρέπει να είμαστε μίζεροι δηλαδή προκειμένου να γράψουμε μουσική;”.
Νομίζω ότι αναφερόμουν γενικότερα στο μουσικό ιδίωμα της indie και alternative όπου οι καλλιτέχνες δείχνουν να αγνοούν παντελώς τις πιο χαρούμενες πτυχές κι εκφάνσεις της ζωής που διάγουμε. Γι’αυτό το λόγο έφτιαξα τους Clint Boon Experience, προσπαθώντας να μεταδώσω τις άξιες της αυτοεκτιμησης, της αισιοδοξίας και της χαράς στον κόσμο.
Κάνε μου ένα σχόλιο σε παρακαλώ για το διαρκώς αυξανόμενο ρεύμα του Pop Idol και του Fame Academy.
Αστεία πράγματα αδελφέ! Πάνε να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι έτσι κινείται η μουσική βιομηχανία, με αθωότητα και αξιοκρατία, ότι αυτός είναι ο τρόπος που βρίσκονται τα ταλέντα και με αυτόν τον τρόπο γίνεται μια διαδικασία ηχογράφησης. Σαφώς κι είμαι υπέρ της αξιοκρατίας, αλλά αυτά τα παιδιά ανεβαίνουν τα σκαλιά της επιτυχίας όχι με βήματα αλλά με άλματα.
Θέλω τρεις δίσκους από το ράφι σου: τον καλύτερο και τον χειρότερο που έχεις ακούσει ποτέ καθώς και αυτόν που ακούς αυτή την περίοδο.
Ο αγαπημένος μου αυτή τη στιγμή είναι το At The Hop των Danny and The Juniors, ο χειρότερος μου είναι ένας των ανεκδιήγητων Cheeky Girls. Δεν ξέρω αν είναι γνωστοί στην Ελλάδα και καλύτερα να μην γίνουν ποτέ τους. Ακούω τώρα τελευταία το World Shut Your Mouth (σ.σ. χαρές ο Ηλίας!!) του Julian Cope και παρόλο που έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα άλμπουμ όλων των εποχών. Εύχομαι να είχα γράψει εγώ ο ίδιος ένα κομμάτι σαν το Elegant Chaos. Το παίζω πολύ συχνά στα dj sets μου.
Οι μεγαλύτερες μπάντες ever που έπαιξαν με farfisa και κάποιοι από τους καλύτερους κιμπορντιστες όλων των εποχών –συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σου.
Χμμμ…από μπάντες οι Blondie, οι Echo and The Bunnymen, οι Pink Floyd ασφαλώς και οι The Caesars – Farfisa δεν είναι αυτό που ακούγεται ή εμένα με απατούν τα αυτιά μου; Κι από κιμπορντιστες επιλέγω τον ανυπέρβλητο Ray Manzarek, τον Dave Greenfield, σίγουρα Philip Glass, τον Alan Price των Animals και τον Keith Emerson – μη συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου φίλε Κωνσταντίνε. Ούτε καν τους πλησιάζω στο μικρό τους δακτυλάκι.
Αν ένας άγνωστος με την μουσική σας έπρεπε να έχει έστω ένα κομμάτι από Inspiral Carpets ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν ζητάς από μια μητέρα να σου πει ποιο από τα παιδιά της αγαπάει περισσότερο, έτσι δεν είναι; Μάλλον όμως θα συνιστούσα το Saturn 5 ή το This Is How It Feels
