Editor's note: Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα πριν τις προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α.
Μια εβδομάδα πριν τις αμερικανικές εκλογές ακούω ξανά και ξανά αυτού τους στίχους:
“And furthermore, I don't accept Donald Trump
No, I don't mean his politics
I mean his eyebrow, his kidneys, one of his earlobes
His birthday party, his alphabet
The god who created him, the world he farts in
Or any other worlds that happen to be in the vicinity”
Αν μπορούσατε να στείλετε ένα μήνυμα ως καλλιτέχνης στους ψηφοφόρους ποιο θα ήταν αυτό;
Το τραγούδι που παραθέτεις ήταν στην πραγματικότητα μια παρωδία. Εκτός από τις παραπάνω γραμμές, λέει επίσης: “I walk on my hands in heavy traffic, and even that is a compromise”. Το έγραψα γιατί βαρέθηκα τους ανθρώπους που ενώ λένε διάφορα ριζοσπαστικά, στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα. Ως καλλιτέχνης δεν έχω πολλά να πω αυτή τη στιγμή. Ίσως αργότερα. Ως άνθρωπος και πολίτης των ΗΠΑ, θα έλεγα: «Σταματήστε τον Τραμπ».
Την ίδια στιγμή έχουμε τη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης, η κατάσταση είναι σοβαρή και σε τεντωμένο σκοινί. Τρία χρόνια πριν κυκλοφόρησες το Hope, όμως άλλαξες τον πρώτο τίτλο που ήταν Better Luck next time, θέλοντας να στείλεις ένα αισιόδοξο μήνυμα μιας και η περιπέτεια του Covid είχε τελειώσει και ο Trump είχε χάσει. Φαίνεται πως είμαστε όμως σε άσχημο σημείο. Ποιες είναι οι σκέψεις σου;
Εύχομαι σε όλους «καλύτερη τύχη την επόμενη φορά».
Όταν ο Hal Willner έφυγε από τη ζωή είχες «Θα είναι άραγε οι άνθρωποι ικανοί να καταλάβουν ένα μονόλογο του Lenny Bruce σε 50 χρόνια; Τι θα σημαίνει η μουσική μας για αυτούς όταν δε θα μπορούν να καταλάβουν;» Νιώθεις πως η μουσική σου είναι προσβάσιμη στο νέο κοινό;
Ρώτα τους. Δεν έχω ιδέα. Το κομμάτι που αναφέρεις το έγραψα σαν ένα θρήνο για τον Hal, για τον τρόπο του να βλέπεις τον κόσμο. Είχε να κάνει γενικότερα με τη Μαύρη/Yiddish/NYC κουλτούρα… Δεν είμαι τύπος που νοσταλγεί, αλλά είναι περίεργο να βλέπεις το θάνατο ενός κώδικα επικοινωνίας, μιας γλώσσας.
Έχεις συνεργαστεί με ένα ευρύ και διαφορετικό φάσμα μουσικών, από τον Brother Jack McDuff και τον Elvis Costello μέχρι τον Tom Waits. Χάζευα τους δίσκους μου και μιλώντας με ένα φίλο που ξέρει μόνο τα προσωπικά σου project ως “noise” κιθαρίστας, δεν μπορούσε να διανοηθεί πως έχεις παίξει με τον Allen Toussaint ή τον Solomon Burke.Πώς προσεγγίζεις τις συνεργασίες και τι έχεις μάθει από αυτές τις εμπειρίες;
Αν δουλεύω με έναν τραγουδοποιό, προσπαθώ να κάνω το τραγούδι να έχει νόημα… για μένα. Κι αν είναι ορχηστρική μουσική, προσπαθώ να πω κάτι στη γλώσσα αυτής της σύνθεσης. Ο Allen Toussaint κι ο Solomon Burke ήταν αμφότεροι καταπληκτικοί.
Έχουν περάσει 10 χρόνια από εκείνη την ανοιχτή επιστολή προς τον Steve Albini, διαφωνώντας μαζί του για τη διαχείριση των δικαιωμάτων στην ψηφιακή εποχή. Πιστεύω πως είχες δίκιο και πως τα πράγματα ολοένα και χειροτερεύουν. Τι πιστεύεις ως ακτιβιστής για την κατάσταση;
Θαύμαζα τον Steve Albini ως μουσικό και παραγωγό αλλά όταν είπε αυτές τις μπούρδες για το copyright, τον προκάλεσα ώστε να δώσει το δικό του κατάλογο ως “public domain”. Προφανώς και δεν το έκανε. Το δοκίμιο του “The Problem With Music” έγινε η βίβλος του “αληθινά indie” κινήματος, ακόμη κι ακαδημαϊκοί αναφέρονταν διαρκώς κι υπέρμετρα σε αυτό, ως αποδεικτικό πως τα μεγάλα labels είναι κατά κάποιο τρόπο συνολικά κακά, και πως οι καλλιτέχνες που υπογράφουν σε αυτά είναι ηλίθιοι. Ο Steve προσπάθησε να αποδείξει το τελευταίο, παραθέτοντας στοιχεία προϋπολογισμών για να φανεί πως τα μεγάλα labels βλάπτουν τις μπάντες. Όμως, κι είναι παράξενο που δεν το παρατήρησε κανείς, στα δείγματα που παρέθετε άφησε εκτός το κομμάτι των “publishing royalties”, στοιχείο που αποτελεί την κυριότερη πηγή εισοδήματος για όσες μπάντες υπογράφουν με μεγάλα labels, πηγή που σε αντίθεση με τα “artist royalties”, πληρώνει από τον πρώτο δίσκο που θα πουληθεί, επομένως δεν υπόκειται στις «απάτες αποζημίωσης/προκαταβολής» που τόσο σωστά επέκρινε ο Steve. Κοίτα, έχω δει πραγματικά κακές συμπεριφορές από απαίσια μεγάλα labels. Αλλά έχω δει αντίστοιχες και σε ανεξάρτητα labels. Τα indie labels δίνουν λίγα χρήματα μπροστά, και περισσότερα στο τέλος, το οποίο είναι τέλειο αν μπορείς να ανταπεξέλθεις χρηματοδοτώντας ένα δίσκο από την τσέπη σου. Με τους μεγάλους, η συμφωνία είναι η αντίθετη, αλλά δεν πρόκειται για μια ηθική εξίσωση. Λιγότερα χρήματα ως μπροστάτζα δεν είναι είναι μια επαναστατική πράξη όπως και λιγότερα στο φινάλε δεν είναι κάτι κακό. Αυτή είναι η ανταλλαγή ρίσκου που ενέχει κόστος. Είναι αυτό που συμβαίνει στο Χρηματιστήριο. Ακόμη κι αν οι ανεξάρτητες δισκογραφικές/μπάντες (δηλαδή οι μικρές επιχειρήσεις) μπορεί να είναι υπέροχες, δεν αποτελούν τη "λύση" στην εκμετάλλευση των μουσικών υπό τον σύγχρονο καπιταλισμό. Οι ανεξάρτητοι μουσικοί χρειάζονται ένα σωματείο, και χρειαζόμαστε πολιτική δράση για να σταματήσουμε τις εταιρείες που κερδίζουν από τις διαφήμισεις βασισμένες στην τεχνολογική αλίευση δεδομένων—και τώρα χάρη στην Τεχνητή Νοημοσύνη—χτίζοντας τις αυτοκρατορίες τους πάνω στις πλάτες μας.»
Περιοδεύεις με διαφορετικά projects (Los Cubanos Postizos,κουαρτέτο κλπ), αλλά θα είναι η πρώτη φορά που θα βρεθείς στην Ελλάδα ως Ceramic Dog. Τι να περιμένουμε από την επικείμενη επίσκεψή σας; Μια διαδρομή από τον Albert Ayler μέχρι τον Watus χορό?
Χα,χα! Δεν έχω δοκιμάσει να χορέψω Watusi, πάνω σε κομμάτι του Ayler, αλλά μπορεί να είχε πλάκα. Οι Ceramic Dog είναι μια rock μπάντα αλλά για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε εκ των προτέρων… Σίγουρα θα ταρακουνήσουμε το μέρος και όπως έλεγε ο Lou Reed, “try for the Kingdom”.
Έχουν περάσει έξι χρόνια από το Songs Of Resistance. Αναρωτιόμουν αν για εκείνο το δίσκο είχες ακούσει κάποιο ελληνικό αντιστασιακό τραγούδι;
Όχι, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω. Δυστυχώς, τα πράγματα δείχνουν πως μάλλον θα τα χρειαστούμε.
8Μπορείς να μοιραστείς κάποια άμεσα σχέδια;
Θα κυκλοφορήσω ένα σόλο δίσκο, το Map of a Blue City, κάποια στιγμή μέσα στο 2025. Είμαι ενθουσιασμένος γιατί το έφτιαχνα καιρό. Μαζί με τον Chad Taylor στήνουμε ένα jazz quartet/quintet, του οποίου η ευρωπαϊκή πρεμιέρα θα γίνει στο Αμβρούργο τον επόμενο μήνα, με στόχο την ηχογράφηση. Τέλος, ένα μέρος της Hamburg Alb Philarmonic σειράς, θα είναι η αναβίωση του υλικού μου από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 με Shrek and Rootless Cosmopolitans. Δεν είχα ακούσει αυτό το υλικό εδώ και σχεδόν 30 χρόνια, αλλά όταν το άκουσα ήταν αποκάλυψη. Ρε φίλε, ήμουν τελείως τρελός!
Ο θρυλικός κιθαρίστας Marc Ribot και η μπάντα του Ceramic Dog έρχονται στην Αθήνα για πρώτη φορά την Τετάρτη 13 Νοεμβρίου στο Gazarte - Ground Stage. Περισσότερα εδώ.
