Lambchop

<>Οι Lambchop – ένα σύνολο του οποίου ο αριθμός μεταβάλλεται αρκετά συχνά, αλλά αυτή τη στιγμή είναι 13 μέλη – σχηματίσθηκαν το 1992 ως μια χαλαρή κολλεκτίβα από φίλους που τζάμαραν στην πίσω αυλή του Wagner. Μας είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε ένα τέτοιο σκηνικό, ακούγοντας τον ήχο των Lambchop σήμερα. Οι σουρεαλιστικοί και ευθείς στίχοι του Kurt Wagner απλώνονται στο αδιαμφισβήτητα περίεργο ανακάτεμα παραδοσιακής country, soul του Curtis Mayfield, παραμορφώσεων, Ευρωπαϊκού καμπαρέ, και κλασσικής Disney μουσικής. Δεν είναι ακριβώς η μουσική για να περάσεις ένα βράδυ Παρασκευής, με ανακατεμένα μαλλιά και τη συντροφιά αρκετών κουτιών μπύρας. Ο Wagner διαφωνεί: “Μα φυσικά και είναι, για μερικούς γέρους, κουρασμένους, εργάτες οικοδομών!” λέει με ένα αφοπλιστικό γέλιο για ένα 41-χρονο άντρα. Με μια τόσο μεγάλη μπάντα, δεν μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι πραγματικά εργάτες (ο Wagner τοποθετεί ξύλινα πατώματα) και όχι επαγγελματίες μουσικοί.

<>

<>Η πρόσφατη περιοδεία τους στην Αμερική, ανοίγοντας για τους Yo La Tengo, για την προώθηση του πέμπτου album τους για την Merge, το Nixon, είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια που έχουν αποτολμήσει για εμφανέστατους λόγους. “Ο τρόπος με τον οποίο προσπαθήσαμε να οργανώσουμε το συγκρότημα, έγινε έτσι ώστε να μπορεί να χωράει στη καθημερινή μας ζωή”, λέει ο Wagner. “Ήταν πραγματικά ένα πείραμα για εμάς να περιοδεύσουμε για τόσο μεγάλο διάστημα. Στο παρελθόν, πηγαίναμε για μία εβδομάδα στην Ευρώπη και ήταν μια χαρά για όλους, αφού όλοι το θεωρούσαμε ως εβδομάδα διακοπών από τις δουλειές μας. Η ιδέα του να μπορούμε να παίζουμε μουσική στα σπίτια μας, και να συναντιόμαστε αρκετά συχνά ώστε να ηχογραφούμε και κανένα album, είναι αυτή πάνω στην οποία δημιουργήθηκε το group”.

<>O ήχος που δημιουργεί αυτό το συγκεκριμένο group μουσικών είναι κάτι το αιθέριο και μαγικό, για μην αναφέρουμε πόσο δεμένος είναι, έχοντας υπόψη και τον αριθμό ανθρώπων και διαφορετικών προσωπικοτήτων που συμμετέχουν. “Όλοι είμαστε, λίγο πολύ, ευαίσθητοι στο τι γενικά συμβαίνει και τι οι άλλοι κάνουν”, λέει ο Wagner. “Φυσικά, μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν και τα θαύματα των studios, αλλά γενικά και όταν εμφανιζόμαστε ζωντανά στη σκηνή είναι σχεδόν το ίδιο.” Τέτοια είναι η χημεία, ώστε ο Wagner δεν αντικαθιστά μέλη του group, αν κάποιος δεν καταφέρνει να περιοδεύσει μαζί του. “Προσπαθώ να το διατηρήσω έτσι, όσο μου είναι δυνατό”, μας εξηγεί. “Αυτό που είμαστε είναι ο ήχος που βγάζουν τα συγκεκριμένα άτομα μαζί. Μένω σταθερός σε αυτή τη θέση από την αρχή. Υπάρχουν αρκετά άτομα, έτσι ώστε αν δύο–τρία δεν τα καταφέρνουν, να έχουμε την δυνατότητα να ξεγλιστρήσουμε και να τα βγάλουμε πέρα. Αλλά άμα ο αριθμός μας πέσει κάτω από δέκα, τότε θα είναι απλά διαφορετικά. Θα ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός να αποκαλέσω ένα κουαρτέτο από εμάς, ως Lambchop.”

<>Παρ’ όλα αυτά, δεν σημαίνει ότι είναι και ερασιτέχνες μουσικοί που δεν απασχολούνται πολύ χρόνο με την μουσική. Αντί να περιοδεύουν, επικεντρώνουν όλες τους τις δυνάμεις και προσπάθειες στο να ηχογραφούν όσο γίνεται περισσότερο. “Η πολιτική μας είναι ότι αν κάποιος μας φωνάξει και μας ζητήσει να ηχογραφήσουμε ένα 7-ιντσο, θα το κάνουμε αν έχουμε τον χρόνο”, λέει, “όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά για να έχουμε όση περισσότερη μουσική γίνεται διαθέσιμη σε διάφορους χώρους, διότι δεν βγαίνουμε συχνά έξω. Μέρος της όλης ευχαρίστησης που σου προσφέρει η μουσική είναι το να τη διαθέτεις για ακρόαση, έστω και αν δεν μπορείς να την παρουσιάσεις ζωντανά. Υπάρχουν τόσοι πολλοί άλλοι τρόποι για να την παρουσιάσεις και να την προσφέρεις στους ανθρώπους”.

<>Μέρος της δημιουργικής φύσης της μπάντας, βοηθιέται από την τάση τους για διασκευές, ειδικά των τραγουδιών του F.M. Conrog των, συστεγαζόμενων μαζί τους στη Merge, East River Pipe, που έχουν ερμηνεύσει πάρα πολλές φορές. Το προηγούμενο album τους, αυτό του 1998, με τίτλο What Another Man Spills, περιείχε πέντε διασκευές. Το Nixon δεν περιέχει καμία. “Κάνουμε πολλές διασκευές και πολλές φορές το παρατραβάμε. Αυτή ήταν μια συγκεντρωμένη προσπάθεια για να παρουσιάσουμε αποκλειστικά δικό μας υλικό, όπως βασικά ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική. Είναι διασκεδαστικό να παίζεις μουσική άλλων, αλλά είναι πολύ πιο ικανοποιητικό να παίζεις δικό σου, καινούργιο υλικό”.

<>Αυτή η απόφαση μπορεί να έχει σχέση και με την εμπειρία τους παίζοντας με τον Vic Chesnutt, ο οποίος τους προσκάλεσε να είναι το backing group στο album του, του 1998, The Salesman & Bernadette, το οποίο λέει το έγραψε με τους Lambchop στο μυαλό του. Η συνεργασία οδήγησε σε μία μικρή περιοδεία και σε τηλεοπτικές εμφανίσεις. “Από τότε, είχα πολλές άλλες ιδέες για πράγματα σαν και αυτό”, λέει ο Wagner. “Μπορούμε να πάμε και να ξοδεύσουμε πολύ χρόνο προς αυτές τις κατευθύνσεις, και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου ήταν να παίξω μαζί του, με έναν από τους ήρωές μου, και να ηχογραφήσω έναν ολόκληρο δίσκο μαζί του. Αλλά την ίδια στιγμή, μας αποπροσανατολίζει από αυτό που κάνουμε ως σύνολο”.

<>

<>Ως σύνολο, οι Lambchop συνεχίζουν να μεταλλάσσονται, προσθέτοντας μερικές μικρές έξυπνες αλλαγές στον χαρακτηριστικό τους ήχο. Αυτή τη φορά, ο Wagner σπρώχνει την περίεργη φωνή του μακριά από την αφηγηματική απλότητα, στον τρομακτικό κόσμο του φαλσέτου. Είναι μία επίμονη τεχνική σε όλο τον κύκλο του Nixon, η οποία ακούγεται σοκαριστική όταν ο Wagner αλλάζει ταχύτητες. “Δεν νομίζω ότι είμαι σπουδαίος τραγουδιστής, και σίγουρα όχι καλός φαλσέτο τραγουδιστής. Αλλά είναι ένα άλλο χρώμα στο παλιό ξεβαμμένο κουτί και το κάνει πιο συγκινησιακό, ο ήχος ενός κακόμοιρου ανθρώπου που προσπαθεί να τραγουδήσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Δεν το βρίσκω και ιδιαίτερα ευχάριστο”.

<>Παρά την σκοτεινή φύση της περισσότερης μουσικής του, δεν μπορείς να πεις για τον Wagner ότι παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά. Αυτός είναι, στο κάτω κάτω, ο άνθρωπος που έχει γράψει τίτλους τραγουδιών όπως, “My Face Your Ass” και “Soaky In Your Pooper”. Παρ’ όλ’ αυτά, ενώ το νέο του φαλσέτο είναι, αν μη τι άλλο, παιχνιδιάρικο, εκείνος το παίρνει πολύ στα σοβαρά. “Η όλη φάση με ενθουσιάζει. Όταν ακούς ανθρώπους να τραγουδάνε τόσο ψιλά, σε κάνει να αναρωτιέσαι “Γιατί το κάνουν αυτό;” Ειδικά άντρες. Θυμάμαι πίσω όταν ήμουν παιδί, τραγουδούσα πολύ ψιλά. Στην συνέχεια, οι όρχεις μου έκαναν την δουλειά τους και άλλαξαν την φωνή μου, και είναι έτσι από τότε”, συνεχίζει απτόητος, λες και αυτό το γεγονός αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, νέο. “Φαντάζομαι επίσης ότι αποτελεί κάπως και ρίσκο, αυτό που κάνω. Κάποιοι άνθρωποι εκνευρίζονται λίγο. Πιστεύουν ότι καταστρέφω το τραγούδι με το να το ερμηνεύω έτσι, αλλά εγώ νομίζω ότι το διακοσμώ κατά κάποιο τρόπο. Το σπρώχνω πολύ σκληρά, σχεδόν σε σημείο να γίνομαι κακός. Αλλά στην πραγματικότητα προσπαθώ να τραγουδάω καλά!”

<>Και η σημασία του τίτλου του album, Nixon; “Κάπως, έπρεπε να ήσουν εκεί, στο Nashville, στις αρχές των 70’s, στα τέλη των 60’s.” λέει ο Wagner αινιγματικά. “Μπορώ να συνεχίσω για ώρες να μιλάω, και στο τέλος ακόμα θα λες “Μα δεν το καταλαβαίνω!” Και αυτό είναι κατανοητό. Δεν είναι πάντως ένας τίτλος που ξεχνάς”. Αλλά τι ρόλο έπαιξε ο Richard Nixon στην ανάπτυξη της pop μουσικής; “Ειλικρινά, ο Nixon ήταν τόσο μεγάλο καθίκι και έκανε τον κόσμο τόσο άσχημο για μια περίοδο, που ανάγκασε τους ανθρώπους να δημιουργήσουν εκπληκτική μουσική!”

Δισκογραφία

<>Lambchop Singles

<>“Nine”/“Moody Fucker” (Merge, 1992)
“My Clichι”/“Loretta Lung (Sunday Driver, 1994)
“Sorry About The Deformed Heart” (Tramatone, 1994) (μόνο κασσέτα με τα Crop Circle Hoax και Spent)
“Soaky In the Pooper”/“Two Kittens Don’t Make a Puppy” (Merge, 1994)
“It’s Impossible”/“Nonpareils & Bartlebees” (Contrast, 1994)
“Scared Out of My Shoes” (I-Sore, 1994) (μοιρασμένο 7” με το Spent)
“I Can Hardly Spell My Name” (Bloodsucker, 1995) (μοιρασμένο 7” με το CYOD)
“You’re Life As Sequel”/“Smuckers” (Mute America, 1995)
“Cigarettiquette”/“Playboy, The Shit” (Merge, 1997)
“Up With People” (Third Gear, 1999) (μοιρασμένο 7” με το Dump)
“La Distancia Desde Ella Hasta Alli”/“Que Dira Cosa Podria Ser?” (Elefant, 1999)
“Up with People” (Merge, 2000)

<>Lambchop Albums

<>“I Hope You’re Sitting Down” (Merge, 1994)
“How I Quit Smoking” (Merge, 1996)
“Hank EP” (Merge, 1996)
“Thriller” (Merge, 1997)
“What Another Man Spills” (Merge, 1998)
“Nixon” (Merge, 2000)
Vic Chesnutt with Lambchop
“The Salesman and Bernadette” (Capricorn,1998)
Josh Rouse and Kurt Wagner
“Chester EP” (Slow River, 1999)ί