Afghan Whigs

Kείμενο: Chris Wodskou

Η καλύτερη μέχρι τώρα στιγμή των Afghan Whigs, το "Blame" από το Black Love, πρέπει να είναι ότι πιο κοντινό στο "Gimmie Shelter" έχουμε ακούσει εδώ και είκοσι χρόνια. Η σιωπηρή εισαγωγή-οιωνός η οποία εξελίσσεται σε έναν άκομψο παθολογικό πόθο, τα καθαρκτικά ρεφρέν, τα Keith Richards-style κιθαριστικά γεμίσματα, μεταλλάσσονται σταδιακά σε ένα λατομείο άσβεστου πάθους που αναβλύζει μέσα από τον τραγουδιστή Greg Dulli.

Η αλήθεια είναι ότι στα περασμένα τρία albums (το "Gentlemen" του '93, το "Black Love" του '96 και το νέο "1965") oι Afghan Whigs σε κάποιο σημείο αναβιώνουν το "Let It Bleed" των Stones.
"Λατρεύω τους Rolling Stones", λέει ο Dulli, σταθμίζοντας τις παραπάνω σκέψεις. "Λατρεύω και το Let It Bleed. Πιστεύω ότι αυτό που προσπάθησαν να κάνουν ήταν να συμφιλιώσουν την αγάπη τους για το R&B με την αγάπη τους για το ενισχυμένο volume, κάτι που κι εγώ πάντα προσπαθώ να κάνω". Αλλά, αν το "Gimmie Shelter" ακουγόταν ξένο σε σχέση με την αθωώτητα και τον ιδεαλισμό των 60s, οι Afghan Whigs ξαναγυρίζουν πίσω στο 1965. Το εσωτερικό του cd περιλαμβάνει ένα R&B chart από εκείνη τη χρονιά, με τις δύο πρώτες θέσεις να καταλαμβάνονται από το "Stop: in the Name of Love" των Supremes και την πολιτικών δικαιωμάτων αλληγορία των Impressions "People Get Ready", όσο η soul επιρροή των Whigs εισχωρεί στα κομμάτια τους με ένα αυξανόμενα άμεσο τρόπο.

Eχω -τεχνικά- περιορισμούς ως τραγουδιστής. Από την άλλη όμως το νιώθω, το εννοώ - μπορεί να μου λείπει η τεχνική, αλλά το εννοώ...

Η ηχογράφηση στη Νέα Ορλεάνη (όπου ο Dulli έζησε από τον Απρίλιο του 1997 ως τον περασμένο Ιούνιο) χωρίς αμφιβολία βοήθησε στο να αναδείξουν περισσότερο τη soul του κουρελιασμένα κομψού alt-rock μείγματος τους. Αλλά η soul ήταν πάθος για τον Dulli από τον καιρό των εφηβικών του χρόνων. Η πόλη των παιδικών του χρόνων, το Hamilton στα νότια του Ohio, θεωρείται κατά συνθήκη μέρος του Midwest, αλλά λόγω της κοντινής της απόστασης με το Kentucky, θεωρείται κάλλιστα και νότος. Αυτό εν μέρει εξηγεί την τάση του να μπερδεύει και να αντιπαραθέτει κουλτούρες που όμως έχουν επηρεάσει η μία την εξέλιξη της άλλης, στα Black Love και 1965. Το Hamilton ήταν ακόμα μία de facto απομονωμένη πόλη στα '70s, όταν ο Dulli, φανατικός μπασκετόφιλος και οι φίλοι του έψαχναν πως θα βελτιώσουν το παιχνίδι τους μέσω σκληρότερου ανταγωνισμού.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγεις από αυτό", λέει ο Dulli ζυγίζοντας τις λέξεις του, "οι καλύτεροι μπασκετμπολίστες στην πόλη ήταν μαύροι, κι εκεί πήγαμε να παίξουμε. Ηξερα κάποια παιδιά από κει, αλλά γενικά υπήρχε ψυχική απόσταση μεταξύ μας. Με λίγα λόγια έχω βρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις όπου ένιωθα φοβισμένος, αλλά μέσα απ'όλα αυτά κατέρριψα πολλούς μύθους που βασίζονται στο φόβο του αγνώστου. Τελικά ήταν μια αληθινά πλούσια εμπειρία για μένα - πολιτισμικά. Αρχισε να μου αρέσει η μουσική, αλλά και ο τρόπος που ντυνόταν ο κόσμος εκεί, κι επομένως με επηρέασαν όλα αυτά σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι στο σημείο της άρνησης της δικιάς μου κουλτούρας. Πιστεύω ότι είναι γελοίο και ενοχλητικό, νομίζω, όταν κάποιος προσπαθεί να εξιδανικεύσει μία κουλτούρα σε βάρος των άλλων. Πάντως έχω βαθιά γνώση και ενδιαφέρον για την ιστορία, και μεγάλο σεβασμό για την αμερικανική μουσική. Οσο για το R&B, είναι μια μουσική που πάντα με συγκινεί και όταν κάποιος το κάνει σωστά, με φτιάχνει τόσο πολύ που δεν μπορώ να το πιστέψω".

Don't go to a hotel room with a prostitute, αυτό το έμαθα από τον Sam Cooke", ομολογεί ο Dulli με ένα πνιγμένο γέλιο. "Watch out for your dad, από τον Marvin Gaye. Don't do crack, make sure you find God, από τον Al Green...

Είναι ίσως υπερβολή να αποκαλεί κανείς τον Dulli soul τραγουδιστή. Η φήμη που τον ακολουθεί μιλάει για έναν ωμό καλλιτέχνη που ουρλιάζει και αιμορραγεί από κατηγορία και αυτο-ενοχοποίηση. Αλλά ο Dulli, που έζησε με κλινική κατάθλιψη και έχει αυτοαποκαλεστεί μαζοχιστική προσωπικότητα την περίοδο των "Gentlemen" και "Black Love", εξελίσσεται στο 1965 σε τραγουδιστή με την κλασσική έννοια του όρου, υιοθετώντας στο στυλ του πολλά από τα μαθήματα που πήρε από soul τραγουδιστές.

"Don't go to a hotel room with a prostitute, αυτό το έμαθα από τον Sam Cooke", ομολογεί ο Dulli με ένα πνιγμένο γέλιο. "Watch out for your dad, από τον Marvin Gaye. Don't do crack, make sure you find God, από τον Al Green. You're never as big as you think you are, από τον David Ruffin. Και όπως συνηθίζουν οι τραγουδιστές, ακολουθεί η dream team μου: Al Green, Marvin Gaye, Sam Cooke, Curtis Mayfield, Otis Redding. Ακολουθούν βέβαια πολλοί άλλοι: Johnny Taylor, Clarence Carter, Tyrone Davis, David Ruffin, Percy Sledge, James Carr".

Το κεντρικό σημείο του EP των Whigs "What Jail Is Like" ήταν το "Dark End of the Street", του James Carr, ένα κομμάτι ανατριχιαστικό και φασματικό όσο τίποτα άλλο στο soul ρεπερτόριο. Η διασκευή τους σε ένα τόσο λίγο αναγνωρισμένο classic, είναι δείγμα της μακρόχρονης αγάπης τους για τη soul, αλλά και όπως σεβαστά παραδέχεται ο Dulli, των περιορισμένων δυνατοτήτων του σαν τραγουδιστής. "Αυτό το κομμάτι έχει επηρεάσει τόσο κόσμο - και ο Gram Parsons έδωσε τη δικιά του άποψη πάνω σ'αυτό. Οταν παίζεις πάνω σε τέτοιους στίχους πρέπει να προσθέσεις το δικό σου στοιχείο πάνω τους. Πράγματι υπερβολικά "Θείο" τραγούδι. Μακάρι να είχαμε φτιάξει μια καλύτερη έκδοσή του... Αλλά έχω -τεχνικά- περιορισμούς ως τραγουδιστής. Από την άλλη όμως το νιώθω, το εννοώ - μπορεί να μου λείπει η τεχνική, αλλά το εννοώ..."