Manic Street Preachers: Everything Must Go
Κείμενο: Mikala Folb (Exclaim)
Η ιστορία είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις στη Μεγάλη Βρετανία, κάτι σαν τον θάνατο του Cobain, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: Την 1η Φεβρουαρίου του 1995, ο Richey James Edwards, στιχουργός και περιστασιακός κιθαρίστας στους Manic Street Preachers, εξαφανίστηκε. Την προηγούμενη μέρα, "πρόλαβε" να δώσει κάποιους σκόρπιους στίχους στον μπασίστα και βοηθό του στο στιχουργικό έργο του συγκροτήματος, Nicky Wire. Λίγες μέρες μετά, βρέθηκε το αυτοκίνητό του, αλλά μόνο αυτό... Αυτός δεν υπήρχε... Η απογοήτευση ήτανε μεγάλη για όλους... Η μπάντα που κατέκλυσε τη μουσική σκηνή της Βρετανίας με το επαναστατικό glam-rock του πρωτου album, "Generation Terrorists", βρισκόταν τώρα χωρίς τον βασικό στιχουργικό εκφραστή της... Κάποιοι , είπαν ότι χωρίς αυτόν οι Manics, δεν είχαν πια μέλλον !
Λίγα χρόνια πριν, το 1992, το γκρουπ έμοιαζε να ισορροπεί σε ένα λεπτό σκοινι: Από τη μία απολάμβαναν την μεγάλη αναγνώριση μερικών κριτικών, αλλά και την καχυποψία άλλων. Η καχυποψία αυτή ορισμένων, υποκίνησε το Richey, τη μορφωμένη και ανήσυχη "μασκωτ" των Manics, να προβεί σε αντιδράσεις, όπως για παράδειγμα, το κομμάτιασμα μιας κόπιας του "4 Real", μπροστά στα μάτια ενός ρεπόρτερ! Δύο χρόνια μετά, ο Richey, θα δοκίμαζε το ίδιο και με το ίδιο του το σωμα :-(, και θα έμπαινε για λίγο καιρό σε ένα ίδρυμα για τα συμπτώματα κατάθλιψης, ανορεξίας και αλκοολοσμού.
Παρά το δράμα αυτό, τρία άλμπουμ, έκαναν τους Manics "The Band More Interesting Than Oasis" (και ξέρετε τι σημαίνει αυτό, με όλη αυτή την βρετανική oasisteria) : "Generation Terrorists", "Gold Against the Soul", και το "Holy Bible", με έκδηλα τα σημάδια του προσωπικού πόνου του Richey. Οι κριτικοί, αλλά και οι fans προσπαθούσαν να βρούνε τί πραγματικά είχε συμβεί, εξετάζοντας προσεκτικά τα λόγια των κομματιών... Ηταν το άλμπουμ του πόνου
Σήμερα, λίγα χρόνια μετά, τα πράγματα έχουν πια αλλάξει... Η μπάντα είναι, 3μελής πια, ήρεμη από το πέρασμα του χρόνου, και έτοιμη να πάρει στα σοβαρά την καριέρα της στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: Η μεγάλη τους περιοδεία σε Αμερική και Καναδά, έχει αρχίσει, και μαζί τους φέρνουν και τον τέταρτο δίσκο τους (τον πρώτο χωρίς τον Richey), με τίτλο "Everything Must Go". Με στίχους του Richey, σε 5 κομμάτια, αποτελεί μια νέα αρχή, αλλά έτσι κι αλλιώς το "Everything" θριαμβέυει! Βέβαια, κάποιοι , δεν μπορούν να συγχωρήσουν το γεγονός ότι η μπάντα , συνεχίζει ακάθεκτη.
"Οταν οι Joy Division μετεξελιχθηκαν στους New Order, δεν μου είχε καθίσει και τόσο καλά", λέει ο ανήσυχος, Bradfield. Παίζει με τα δάκτυλά του, ρίχνοντας βιαστικές, περίεργες ματιές στο Horseshoe Tavern του Τορόντο, όπου οι τρείς τους θα έπαιζαν την ίδια μέρα. "Ετσι λοιπόν, μπορώ να καταλάβω το νεανικό πάθος έναντι στη μνήμη του συγκροτήματος. Ακόμα και μένα με πιάνει, όταν θα πέσω το βράδυ στο κρεβάτι... Ομως νομίζω, ότι έχουμε ένα διαφορετικό επίπεδο αισιοδοξίας... Μας γράφουν συνεχώς γράμματα, δακρύβρεχτα, λέγοντας ότι καταλάβαιναν τον Richey, πολύ περισσότερο από εμας, ότι τον προδώσαμε κτλ.κτλ.. Τωρα βλέπω λοιπον και την άλλη πλευρά: Και νιώθω ένοχος, γιατί έκανα κι εγώ τα ίδια, και έκρινα με τον ίδιο ακριβώς επιπόλαιο τρόπο όταν ήμουν νεαρός."
Είναι δύσκολο να μην μπει κανείς στην περιέργεια να εξετάσει προσεχτικότερα κομμάτια όπως τα "Enola/Alone", "A Design For Life" και "No Surface All Feeling". Ενας άνθρωπος εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Είναι κάποιες ερωτήσεις... Στο ομώνυμο του τίτλου του άλμπουμ, κομμάτι, λέει: "I just hope that you can forgive us, but everything must go". Αυτό είναι το παράδοξο των Manics: Είναι καιρός για μια νέα αρχή, αλλά θα 'πρεπε; "Χμμμ... ναι", λέει ο Bradfield. "Το 'Everything Must Go' ξεκίνησε σαν πολιτικός στίχος, αλλά κατέληξε να συγχέεται με την 'ιστορική κάθαρση' του συγκροτήματος. Η προσωπική πλευρά του τραγουδιού, αναφέρεται στην αποδοχή της μέχρι τώρα πορείας μας, συνειδητοποιώντας όμως, ότι μείναμε πια άλλοι τρεις, και δεν σκοπεύουμε να πληρώσουμε κι άλλο, γι'αυτό που αγαπάμε να κάνουμε ! "
Αλλά τι συμβαίνει με το αίσθημα της συγχώρεσης; Νιώθουν τύψεις; "Κάποιες φορές ο Nick, λέει ότι αυτο είναι θέμα κάποιων οπαδών μας και μόνο, αλλά εγώ πάντα ένιωθα ότι αυτό ξεκινάει από εμάς τους ίδιους", και τελειώνει λέγοντας:
"Δεν θα ήθελα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου, κατσούφης, κάνοντας υποθέσεις ή ευχές για την τύχη του φίλου μου, ή για να αγωνιστώ για να βρώ τι απέγινε. Προτιμώ να φροντίζω τα άτομα που είναι ακόμα γύρω μου..."
