Είναι η πρώτη Δευτέρα του Οκτώβρη και μία πρωινή καταιγίδα πλησιάζει στη Νέα Υόρκη. Εγώ βρίσκομαι στην ηλιόλουστη, ακόμη αποκαλοκαιρινή, Αθήνα, ενώ στην οθόνη του laptop μου και στην απέναντι όχθη του ωκεανού βρίσκεται ο Andrew Savage, βασικός συνθέτης και κεντρική φιγούρα των Parquet Courts, μία από τις μπάντες που έχει καταφέρει να πρωταγωνιστήσει με τον δικό της τρόπο στον χώρο του διαφορετικού ροκ κατά την τελευταία δεκαετία. Μιλάμε μέσω zoom, μία λέξη που έχει συσχετιστεί με τα πανδημικά χρονικά όσο ελάχιστες, αλλά πλέον ακούγεται λιγότερο διαβολική: είναι ένα ακόμη, βολικό τεχνολογικό εργαλείο που εξυπηρετεί περιπτώσεις σαν κι αυτή. Στο δωμάτιο που βρίσκεται υπάρχουν βιβλία, άπλυτα πιάτα, φυτά εσωτερικού χώρου και ένα παράθυρο μέσα από το οποίο φαίνεται ένας κηπάκος. Μοιάζει αγουροξυπνημένος, αν όχι κουρασμένος.
«Έχω να κοιμηθώ μέρες καλά. Δεν πάσχω από αϋπνίες ή κάτι παρόμοιο, απλώς τις τελευταίες εβδομάδες ξυπνάω νωρίς για να κερδίσω την ημέρα. Ασχολούμαι πυρετωδώς με τη νέα μας κυκλοφορία και την προώθηση της. Μιλάω κάθε μέρα με δημοσιογράφους απ’ όλο τον κόσμο και συνεχώς με ρωτάνε «πως και γίνατε ξαφνικά μία χορευτική μπάντα;». Kαι τους απαντάω πως πάντα τέτοια μπάντα ήμασταν, γιατί μπορείς να χορέψεις με το rock 'n’ roll μας!»
Δεν έχει και άδικο. Μπορεί η νέα, έβδομη κυκλοφορία των Αμερικανών (nerd fact: όγδοη αν προσμετρήσει κανείς και το άλμπουμ Content Nausea που είχαν κυκλοφορήσει ως Parkay Quarts) Sympathy For Life να περνάει το γνώριμο, rock ήχο τους από πιο γκρουβάτα και ηλεκτρονικά φίλτρα, αλλά οι βασικές αρετές των Parquet Courts ακούγονται παντού, ηχηρά μέσα στον δίσκο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρώτο single “Walking at Downtown Pace”, με το οποίο συνεχίζουν ακριβώς από εκεί που μας άφησαν με το πιο επιτυχημένο τους άλμπουμ μέχρι στιγμής, Wide Awake!.
«Υπάρχει μία συνέχεια στον ήχο μας ως γκρουπ. Καταλαβαίνω πως δεν είναι εύκολο να γίνει αντιληπτή αν βάλεις το Sympathy For Life δίπλα από το American Specialties, αλλά αν το βάλεις δίπλα στο Wide Awake!, το μονοπάτι είναι πιο ξεκάθαρο. Και αν αυτό το βάλεις δίπλα στο Human Performance, τότε τα διάφορα εξελικτικά βήματα μέσα από τα οποία φτάσαμε ως εδώ τα τελευταία 10 χρόνια είναι πιο ευδιάκριτα. Είμαστε τέσσερις άνθρωποι με διαφορετικά γούστα και προσεγγίσεις, που φέρνουμε διαφορετικά στοιχεία στον ήχο της μπάντας. Ας πούμε στο σαλόνι μου δεν θα βρεις μόνο rock δίσκους, αλλά και ηλεκτρονική ή χορευτική μουσική, οπότε όλες αυτές οι επιμέρους αναφορές του καθενός χωνεύονται αθροιστικά στη μουσική μας. Και προφανώς οι επιρροές και τα γούστα των ανθρώπων αλλάζουν με την πάροδο των χρόνων, οπότε είναι και αυτό μία είδους εξέλιξη», φροντίζει να μου επεξηγήσει σχετικά ο Andrew Savage, με έναν τρόπο που δείχνει πως δεν θέλει να παρερμηνευθεί η αρχική του τοποθέτηση.
Η δημιουργία του Sympathy For Life έχει ολοκληρωθεί από το καλοκαίρι του 2020 και ο δίσκος ήταν να κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν, αλλά για προφανείς λόγους, η μπάντα αποφάσισε να "παγώσει" τη διάθεση του μέχρι και σήμερα, έτσι ώστε να είναι σε θέση να την προωθήσει με τους δικούς της όρους, και όχι αυτούς που επέβαλε η πανδημία. Για τον Savage, αυτή ήταν μία κίνηση ματ και σε προσωπικό επίπεδο, καθώς η ενασχόληση με την τελειοποίηση της κυκλοφορίας, τον κράτησε ψυχικά υγιή μέσα στις πιο σκοτεινές μέρες της σκληρής, νεοϋορκέζικης καραντίνας.
«Δεν θυμάμαι μέρα μέσα στο lockdown που να μην έκανα κάτι σχετικό με το νέο άλμπουμ, όπως το artwork, το merch, o σχεδιασμός του website και των posters, τα videos για καθένα από τα τραγούδια, τα διάφορα υβριδικά events που κάνουμε για την προώθηση του δίσκου, οπότε όπως καταλαβαίνεις η ηχογράφηση του ήταν μόνο ένα μέρος της όλης δουλειάς. Επομένως, η ενασχόληση με την κυκλοφορία ενός δίσκου μετά την πανδημία, έγινε κάπως η πυξίδα μου για το πώς θα φτάσουμε και πάλι στην εποχή που θα επιστρέψουν όλα πάλι στα κανονικά τους και θα δίνουμε συναυλίες, κάτι για το οποίο δεν ένιωθα ποτέ πραγματικά βέβαιος ότι θα συνέβαινε ξανά σύντομα. Το Sympathy for Life συμβολίζει όλη αυτή την ελπίδα για τη νέα μέρα», μου εκμυστηρεύεται ο Αμερικανός μουσικός, με μία δόση ανακούφισης.
Πιάνω τα vibes στον αέρα και νιώθω πως ο Savage έχει εξαντληθεί μετά από τόσες συζητήσεις για το νέο άλμπουμ, οπότε αποφασίζω να σκίσω το σενάριο και να κατευθύνω τη συζήτηση σε πιο περίπλοκα μονοπάτια που θα του προκαλέσουν την σκέψη.
Πώς νιώθεις για την κατάσταση του ροκ σήμερα; «Δε νομίζω ότι καταλαμβάνει τον ίδιο χώρο με παλιότερα και σίγουρα δεν αποτελεί πλέον το πιο δημοφιλές μουσικό είδος. Ταξιδεύοντας, έχω καταλάβει ότι το metal έχει μακράν την πιο ισχυρή βάση ακροατών στον κόσμο. Αυτή τη στιγμή δεν ακούγεται καθόλου νέα ροκ μουσική στο αμερικάνικο ραδιόφωνο, και όταν συμβαίνει, όλοι προσπαθούν να βαφτίσουν μερικές αναδυόμενες μπάντες ως τους νέους Oasis ή Strokes, το οποίο το βρίσκω κάπως ανόητο. Το ροκ δεν χρειάζεται να είναι στο επίκεντρο του πολιτισμού, δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος να ζυγίσεις την αξία του στην εποχή που ζούμε. Σήμερα υπάρχουν οι περισσότερες (ροκ) μπάντες ή projects από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη μουσική ιστορία και υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόπο να εκφράσεις το ίδιο πράγμα. Οπότε πρέπει να κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά για να βρεις αυτό που θες και να γίνεις πιο δημιουργικός. Ίσως το ροκ να μην είναι τόσο σημαντικό, όσο ήταν κάποτε, αλλά πιστεύω ότι έχει γίνει λιγότερο βαρετό και περισσότερο δημιουργικό από άλλες στιγμές στην ιστορία, καθώς πλέον η πολιτισμική φαντασία έχει αυξηθεί».
Πιστεύεις πως η τεχνολογία και οι πλατφόρμες streaming μας έχουν φέρει πιο κοντά ή μας έχουν απομακρύνει από τη μουσική; «Πιστεύω μας έχει συνδέσει περισσότερο. Υπάρχουν τόσοι πολλοί διαφορετικοί τρόποι να ακούσεις μουσική σήμερα. Όταν άρχισα να ακούω μουσική επικρατούσαν τα CDs, οπότε αποταμίευα χρήματα για να αγοράσω κάποια και ήταν ένα ρίσκο γιατί μπορεί να μην ήταν καλά. Έπρεπε όμως να το λατρέψω, γιατί είχα επενδύσει κάποια χρήματα σε αυτό, οπότε κατά κάποιον τρόπο πίεζα τον εαυτό μου να μου αρέσει. Τώρα, όμως, μπορείς να ακούσεις ό,τι θες, όποτε θες. Κάποτε, μπορεί να φανταζόμουν για μήνες τον ήχο μίας μπάντας μόνο από το όνομα της, χωρίς καν να την έχω ακούσει, όπως οι Black Flag ας πούμε. Θυμάμαι να έχω αγοράσει το Bossa Nova των Pixies, ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ τους, όμως όταν το είχα πρωτοακούσει, είχα απογοητευτεί γιατί δεν ήταν όπως το είχα φανταστεί. Όμως, συνέχισα να το ακούω μέχρι να μου αρέσει. Ίσως με τη τεχνολογία δεν περνάμε τόσο ουσιαστικό χρόνο με τη μουσική γιατί αποκτούμε πολύ γρήγορα μία εύκολη άποψη, καθώς πλέον έχει γίνει άμεσα διαθέσιμη, άρα και αναλώσιμη. Ωστόσο, πιστεύω πως είναι τέλειο που μπορώ να βρω κατευθείαν και να ακούσω μία εντελώς άγνωστη folk μπάντα από τα 1970s που μου πρότεινε κάποιος. Η δέσμευση είναι μικρότερη, αλλά η πρόσβαση είναι απεριόριστη. Δεν έχει να κάνει με καλύτερο ή χειρότερο, απλώς είναι διαφορετικό».
Υπάρχουν στιγμές που ο Savage εκφέρει τον λόγο σαν ένας μικρός διανοούμενος, ένας κριτικός στοχαστής που εκφράζει τις υπαρξιακές, φιλοσοφικές και κοινωνικοπολιτικές του ανησυχίες μέσω (και) της μπάντας του. Σε πολλούς παλαιότερους στίχους του εντοπίζεται αυτό το πρόσημο, όπως στο “Borrowed Time”, το “Dust”, το “Before The Water Gets Too High”. το “Violence” και πολλά άλλα, κάτι που δεν θα μπορούσε να εκλείπει και από τη νέα δουλειά των Parquet Courts, σε κομμάτια όπως το “Marathon Of Anger”, το οποίο γράφτηκε με βασικό ερέθισμα τη δολοφονία του George Floyd και τα “Just Shadows”, “Black Widow Spider” στα οποία ο μουσικός εξερευνά την σχέση του με τον καπιταλισμό.
Με προβοκατόρικη διάθεση, τον ρωτάω τι κρίνει ως μία επαναστατική πράξη στις μέρες μας. «Χμ, ωραία ερώτηση. Το να καταναλώνει κανείς λιγότερη ενέργεια, το να καλλιεργεί και να παράγει το δικό του φαγητό. Τι άλλο; Να έχει κανείς κριτική ικανότητα και προσωπική άποψη. Η πολυφωνία γίνεται όλο και πιο σπάνια στις μέρες μας, π.χ στους χώρους της αριστεράς πολλές φορές επιβάλλονται απόψεις και οι άνθρωποι φοβούνται να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Το να μην είμαστε τόσο καταναλωτικοί, το να μην έχουμε μία Amazon για να ικανοποιήσουμε τον αδηφάγο καταναλωτισμό μας μπορεί να είναι μία επαναστατική πράξη. Αγοράζουμε και καταναλώνουμε πολλά περισσότερα απ’ όσα χρειαζόμαστε αλλά και αντέχουμε. Και όχι μόνο σε επίπεδο φαγητού και υλικών αγαθών, αλλά και πληροφορίας. Εγώ, ας πούμε, δεν έχω social media, το οποίο δεν ξέρω αν είναι επαναστατικό, αλλά σε μία εποχή που όλα εξαρτώνται από την τεχνολογία, μπορεί να είναι κάπως ανατρεπτικό να μην κάνεις αυτό που επιτάσσει η μάζα. Δεν ξέρω αν κάτι απ’ όλα αυτά είναι ακριβώς επαναστατικό, ίσως το να ξεκινήσεις μία επανάσταση με τον παραδοσιακό τρόπο μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική λύση, αλλά δεν το έχω κάνει ακόμη (γέλια)!»
Το να παίζεις μουσική; «Όχι, δε νομίζω. Μία επανάσταση αλλάζει εντελώς τα πράγματα σε σχέση με αυτά που συνέβαιναν πριν. Και πριν από εμένα έχουν υπάρξει πολλοί άνθρωποι που έχουν παίξει ροκ μουσική, οπότε δεν υπάρχει κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό σε αυτό. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν είναι ξεχωριστό ή μοναδικό, είναι απλώς μία μορφή τέχνης που αποφασίσαμε να υπηρετήσουμε, δεν χρειάζεται τα πάντα να αλλάζουν τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.»
Τι σε ανησυχεί περισσότερο, και τι σου δίνει ελπίδα, στη σημερινή κατάσταση του πλανήτη; «H κλιματική κρίση με ανησυχεί πάρα πολύ. Πιστεύω πως έτσι όπως πάνε τα πράγματα, κάποια στιγμή θα πρέπει να εγκαταλείψω αυτήν την πόλη. Ο φασισμός, επίσης. Η Ελλάδα φλέρταρε μαζί του, οι Η.Π.Α αγκάλιασαν τον Τραμπισμό. Όμως, είμαι φύσει αισιόδοξος και ελπίζω πως η ανθρωπότητα θα βρει τον τρόπο του να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση που έχει δημιουργήσει η ίδια», μου απαντάει, αποδεικνύοντας μου το πόσο διαβασμένος είναι και για τα δικά μας ζητήματα του πρόσφατου παρελθόντος.
Οδεύοντας προς το τέλος του διαθέσιμου χρόνου μας («ακολουθεί και άλλη συνέντευξη, με συγχωρείς»), επιστρέφουμε πίσω στους Parquet Courts, οι οποίοι πλέον έχουν κλείσει μία δεκαετία ύπαρξης στα ροκ τεκταινόμενα. Επομένως θα ήθελα να μάθω αν ο μπροστάρης τους νιώθει πως έχουν πετύχει πολλά απ’ όσα θα ήθελε όταν ξεκίνησαν. «Ναι φυσικά, είμαι φοβερά περήφανος που 11 χρόνια μετά φτιάχνουμε ακόμη μουσική που είναι ενδιαφέρουσα και μπορούμε να εκφραζόμαστε ως καλλιτέχνες και άνθρωποι μέσα από την μπάντα, κάτι που εξακολουθεί να είναι συναρπαστικό, αλλά και μια πρόκληση Αν δεν παρέμενε το ίδιο δημιουργικά απαιτητικό δεν θα συνεχίζαμε να το κάνουμε, θα ασχολούμασταν με κάτι άλλο. Σίγουρα δεν το κάνω για τα χρήματα, γιατί δεν βγάζω και πολλά αν κρίνεις από την κατάσταση που βρίσκομαι: μένω στο Μπρούκλιν με δύο συγκάτοικους, διατηρώ ακόμη αυτό το μποέμικο τρόπο ζωής, ενώ την ίδια στιγμή οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν αγοράσει το δικό τους διαμέρισμα. Όμως, δεν ταξιδεύουν τόσο συχνά όπως εγώ. Επομένως συνεχίζω να παίζω μουσική γιατί ακόμη σημαίνει πολλά για μένα ως καλλιτέχνη, και το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει να βρίσκεις τρόπους να εκφράσεις αυτό που θες. Χαίρομαι που ως Parquet Courts το καταφέρνουμε ακόμη και προσωπικά έχω καταφέρει να ζω με αυτό που πάντα αγαπούσα να κάνω. Οπότε ναι, είμαι φοβερά περήφανος.»
Και πως να μην είναι άλλωστε; Ο Andrew Savage και οι Parquet Courts ζουν το όνειρο και στο Sympathy For Life το απολαμβάνουν περισσότερο από ποτέ. Τώρα που η ζωή πατάει επανεκκίνηση, ήρθε η ώρα να απολαύσουμε τη ζωή και εμείς μαζί τους.
