Wayne Hussey: Γράψαμε έναν φοβερό δίσκο με τους Sisters Of Mercy, αλλά μετά έπρεπε όλοι να προχωρήσουμε...

φωτογραφίες: James Bacon (1,3,6), Martina Mlcuchova (2), Elke Bredenbruch (4)

Καλησπέρα από την Αθήνα...

Καλησπέρα, πώς είναι αλήθεια ο καιρός στην Αθήνα;

Αρκετά θερμός, τις τελευταίες μέρες...

Οπότε, όταν θα είμαι εκεί, θα είναι ακόμα θερμός;

Λογικά, ναι. Τι μέλλει λοιπόν να βιώσουμε, όταν μας επισκεφτείς; Μια ακουστική εκδοχή των κλασικών The Mission;

Όχι, μιας και περιοδεύω ως Wayne Hussey. Ασφαλώς η setlist θα περιέχει και τραγούδια των Mission, αλλά και κομμάτια που έχω γράψει και ηχογραφήσει σόλο, όπως και επιλεγμένες διασκευές.

Νομίζω έχεις ξαναπαίξει ακουστικά στην Αθήνα, σωστά; Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από εκείνο το σόου; Όπως και από τις παλιότερες συναυλίες με τους Mission;

Ναι, έπαιξα πριν από 5 ή 6 χρόνια, νομίζω. Απ' όσο θυμάμαι χάσαμε την πτήση μας στην Αγγλία, οπότε έπρεπε να κλείσουμε καινούρια. Ήταν ένα χαζό λάθος, διότι αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα λεωφορείο, για το οποίο δεν γνωρίζαμε ότι πραγματοποιούσε στάσεις σε 5 με 6 ξενοδοχεία, πριν φτάσει στο Χήθροου. Κάπως έτσι, χάσαμε το αεροπλάνο.

Η πρώτη μας συναυλία στην Ελλάδα με τους Mission έλαβε χώρα το 1988, αν δεν απατώμαι. Θυμάμαι ορισμένες υπέροχες μέρες στην Αθήνα, παίξαμε καλά live και πάντα κάναμε καινούριους φίλους. Θυμάμαι επίσης πόσο θερμός είναι ο καιρός, γι' αυτό και σε ρώτησα στην αρχή. Πολύ θετικές οι αναμνήσεις μου, σε γενικές γραμμές.

Όσον αφορά τη setlist καθ' αυτή, τι μπορείς να αποκαλύψεις;

Έχω τόσα τραγούδια από τα οποία μπορώ να επιλέξω, ώστε κάθε βραδιά η setlist είναι διαφορετική. Ποτέ δεν ξέρω πώς θα καταλήξει, έστω κι αν υπάρχει ένα γνώριμο σημείο αφετηρίας. Κάθε συναυλία αποτελεί κι ένα ξεχωριστό ταξίδι.

Διατηρεί αυτό τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα;

Ναι, οπωσδήποτε. Όταν βγαίνεις σε περιοδεία, έχεις μπροστά σου ένα πρόγραμμα 57 ημερών. Το να παίζεις λοιπόν τα ίδια τραγούδια κάθε νύχτα, θα καταντούσε υπερβολικά βαρετό, όπως και με οποιαδήποτε δουλειά –το να επαναλαμβάνεις δηλαδή το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Ευτυχώς, είμαι σε μια θέση τέτοια ώστε δεν χρειάζεται να το κάνω, έστω κι αν ξέρω ότι το ακροατήριο έρχεται για να ακούσει κάποια συγκεκριμένα κομμάτια. Αν όμως η συναυλία δεν παραμένει ενδιαφέρουσα και για εμένα, τότε η βαρεμάρα μου θα μεταφερθεί και στο κοινό.

Συμβαίνει το ίδιο και όταν προβάρεις το υλικό, πριν βγεις σε περιοδεία;

Δεν συνηθίζω να προβάρω αρκετά για τα σόλο σόου. Υπάρχουν κάποια τραγούδια τα οποία προβάρω, αλλά, σε γενικές γραμμές, απλά αρπάζω την κιθάρα και τα παίζω. Είμαι αρκετά ικανός στο να αυτοσχεδιάζω, οπότε δεν συναντώ ιδιαίτερο πρόβλημα. Με την υπόλοιπη μπάντα, βέβαια, είναι τελείως διαφορετικό: η δυναμική της είναι ανόμοια, ενώ και δομικά οφείλει να παρουσιάζει κομμάτια με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Άλλωστε, όταν παίζω σόλο είναι τελείως διαφορετικά, διότι το πώς θα κατευθυνθεί το σόου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Όπως το πόσο κρασί κατανάλωσα, το πόσο θερμό είναι το ακροατήριο, ή το αν φοράω ...καθαρές κάλτσες!

Και όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι; Τι χρησιμοποιείς συνήθως για μια ακουστική συναυλία;

Πρόκειται για ένα one-man σόου με πιάνο, ηλεκτρική κιθάρα, εξάχορδη ακουστική, γιουκαλίλι, καθώς και βαρύτονη ακουστική κιθάρα. Προφανώς δεν θα μπορέσω να φέρω όλες αυτές τις κιθάρες στην επίσκεψή μου στην Αθήνα, αλλά θα φέρω τις πιο ουσιώδεις. Χρησιμοποιώ επίσης προηχογραφημένα μέρη για μερικά τραγούδια –κιθαριστικά εφέ και ό,τι άλλο δύναμαι– ώστε η εμπειρία να μην καταλήγει στεγνή. Γιατί έχω δει φίλους μου να δίνουν ανάλογες συναυλίες και βαριέμαι να τους βλέπω σε ένα απλό στήσιμο, με μια ακουστική κιθάρα. Καταλήγει πολύ μονοδιάστατο, οπότε αποφάσισα να διαφοροποιήσω τις δικές μου παραστάσεις.

Σχετικά με την πορεία των Mission, υπάρχει κάποιος δίσκος για τον οποίον έχεις μετανιώσει; Ρωτάω επειδή κάποτε έκανες μερικά αρνητικά σχόλια για το Blue (1996), το οποίο τυχαίνει όμως να είναι στα αγαπημένα μου...

Κι όμως, θεωρώ ότι το Blue παραμένει ένας πολύ δυνατός δίσκος. Η αρνητικότητά μου έχει να κάνει καθαρά με το ότι γράφτηκε σε μια άσχημη περίοδο της ζωής μου, οπότε αυτό αντικατοπτρίστηκε κατά έναν τρόπο στα τραγούδια. Όμως δεν τα βρίσκω αδύναμα, αντιθέτως: το σύνολό τους είναι πολύ ποιοτικό, νομίζω μάλιστα ότι είναι και το πιο ωμό άλμπουμ που έχω γράψει ποτέ.

Γενικά, δεν έχω μετανιώσει ποτέ για κανέναν δίσκο που έγραψα, γιατί κάθε ένας αποτελεί και μια δήλωση σχετικά με τον σταθμό στον οποίον βρισκόμουν τόσο ο ίδιος, όσο και η μπάντα, σε μια δεδομένη στιγμή στον χρόνο. Οπότε, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να δώσεις ό,τι καλύτερο έχεις. Ίσως το μόνο για το οποίο έχω μετανιώσει είναι για μια συλλογή ονόματι Resurrection, στην Cleopatra Records. Συνέβη όταν μετακόμισα στην Αμερική, στο τέλος των 1990s. Χρειαζόμουν τα λεφτά, πλήρωναν καλά, αλλά δεν το κράτησα ως κάτι ιδιαίτερα θερμό στη μνήμη μου.

Και όσον αφορά το αγαπημένο σου άλμπουμ;

Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους μουσικούς, θα έλεγα πως το αγαπημένο μου άλμπουμ είναι το τελευταίο που έγραψα, το Another Fall From Grace (2016). Αλλά, σκεπτόμενος περισσότερο, μάλλον θα πω το ντεμπούτο με τους Mission God's Own Medicine (1986).

Παραμένει το πιο κλασικό, άλλωστε...

Ναι, είναι το πρώτο που βγάλαμε, όλα τότε ήταν φρέσκα, νέα, αθώα και αφελή. Έπειτα τα πράγματα ποτέ δεν ήταν ξανά τα ίδια, δυστυχώς. Όταν όμως ακούω αυτόν τον δίσκο, μου θυμίζει όλη την αθωότητα και αφέλεια των ημερών εκείνων, όπως και όλη τη ζωτικότητά τους. Νομίζω πάντως ότι κάθε δίσκος έχει τη δική του ιστορία να πει.

Στάθηκε επίσης το σημείο μετάβασης από τους Sisters Οf Mercy. Τι θυμάσαι από τις ημέρες εκείνες, καθώς σμίλευες τον προσωπικό σου ήχο;

Τα singles των Sisters Οf Mercy πριν εισέλθω στη μπάντα ήταν σπουδαία, αλλά με τη δική μου συμβολή έγιναν πιο ...έντονοι σε χρωματισμούς. Άλλωστε, ήδη από την αρχή, δεν ήθελα να είμαι απλά ο κιθαρίστας: επιθυμούσα να προσφέρω το δικό μου δημιουργικό κομμάτι. Τα 2 εκείνα χρόνια ήταν λοιπόν πραγματικά αξιομνημόνευτα, γράψαμε έναν φοβερό δίσκο (First And Last And Always, 1985), αλλά μετά έπρεπε όλοι να προχωρήσουμε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλά από τα τραγούδια στο God's Own Medicine ήταν παλαιότερες συνθέσεις –τις είχα γράψει για το 2ο άλμπουμ των Sisters Οf Mercy. Παρ' όλα αυτά, επέλεξα να τα τραγουδήσω με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο συγκριτικά με τον Andrew Eldritch. Ειδικότερα η εκδοχή του "Garden Οf Delight", στην οποία αρχικά τραγουδά ο Andrew, καταλήγει πολύ ανόμοια.

Θεωρείς πως οι Mission εμπεριέχουν ένα αμυδρό pop συστατικό;

Θα συμφωνούσα μαζί σου σε αυτό, άλλωστε έφερα ένα pop στοιχείο και στους Sisters Of Mercy, το οποίο εν συνεχεία μετέφερα στους Mission. Κατάγομαι άλλωστε από το Λίβερπουλ, πόλη που ανέκαθεν αποτελούσε γενέτειρα για την pop μουσική. Από εκεί προήλθαν οι Beatles, σε πρώτη φάση, αλλά στον καιρό μου είχαμε και μπάντες σαν τους Lotus Eaters και τους Echo Αnd Τhe Bunnymen. Καλλιτέχνες που στην ουσία τους εμπεριείχαν το δικό τους pop συστατικό.

Ένα άλμπουμ σημαντικό για τον ήχο των Mission ήταν κατά τη γνώμη μου και το Aura (2001), το οποίο σηματοδότησε την επιστροφή στον κλασικό σας ήχο σε μια περίοδο που τα πράγματα είχαν γίνει ισχνά από εμπορική άποψη. Παρ' όλα αυτά, ο κόσμος δεν έδειξε να το αποδέχεται. Ποια είναι η γνώμη σου;

Νομίζω ότι το ίδιο θα μπορούσα να υποστηρίξω για όλους τους δίσκους μας, μιας και κανένας δεν έλαβε την αποδοχή που θα μπορούσε. Όταν πάντως γράψαμε το Aura, ήταν το πρώτο που ηχογραφήθηκε ψηφιακά, χρησιμοποιώντας pro tools και άλλα σχετικά εργαλεία. Η ψηφιακή ηχογράφηση ήταν πολύ διαφορετική τότε και θεωρώ ότι δεν έχει την ίδια θερμότητα με τις κλασικές μας δουλειές. Ειδικά από τη στιγμή που με τις σημερινές τεχνικές πολλές φορές δεν μπορείς πια να καταλάβεις τη διαφορά ανάμεσα στο αναλογικό και στο ψηφιακό.

Ποια είναι τα επερχόμενα πλάνα σου όσον αφορά κυκλοφορίες –τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και με τους Mission;

Δεν έχω κάποια συγκεκριμένα πλάνα. Ξεκινάω να νιώθω τη φαγούρα να φτιάξω νέα μουσική, αλλά δεν γνωρίζω αν θα αφορά τους Mission ή κάτι άλλο. Άλλωστε πέρασα τα τελευταία χρόνια γράφοντας την αυτοβιογραφία μου, κάτι που ομολογουμένως απαίτησε πολύ καιρό. Πέρυσι, επίσης, έγραψα και ηχογράφησα τη μουσική για ένα θεατρικό έργο, το οποίο ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα και ολοκληρωτική διαδικασία. Σίγουρα νιώθω μια ανάγκη να γράψω ξανά, απλά σε αυτό το σημείο δεν έχω ιδέα για το πώς θα εξελιχθεί.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, έχω μια τελευταία ερώτηση. Ποιες είναι οι προσδοκίες σου για τη συναυλία στην Αθήνα; Τι θα ήθελες να μοιραστείς για τον κόσμο που πρόκειται να παρευρεθεί στο Second Skin;

Μην έρθετε με καμία προσδοκία, διατηρήστε ανοιχτό μυαλό. Αν θέλετε να ακούσετε κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι μπορείτε να το φωνάξετε, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρόκειται να το παίξω! Θα υπάρχουν όμως εκπλήξεις, που σίγουρα θα αρέσουν στο κοινό.

Πες μας μία! Αν και ξέρω, τα spoiler δεν είναι ό,τι καλύτερο...

Όχι! Πρέπει να έρθεις να δεις τη συναυλία! Αλλά εντάξει, μπορώ να αποκαλύψω ότι παίζω το "Hurt" των Nine Inch Nails σε αυτήν την περιοδεία, καθήμενος μπροστά από ένα πιάνο. Πρόκειται για ένα πραγματικά σπουδαίο τραγούδι.

{youtube}2AgqyArv4MY{/youtube}