Το όνομά σας στα αγγλικά σημαίνει «Die Humans». Πώς προέκυψε; Είμαι σίγουρη ότι σας κάνουν συχνά αυτήν την ερώτηση, αλλά έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο παρερμηνείας του;
Ναι, σίγουρα παίρνουμε αυτό το ρίσκο, αλλά, ειλικρινά, κάποιος πρέπει να είναι πολύ αφελής για να το παρερμηνεύσει. Πάνω από όλα είμαστε μουσικό συγκρότημα, σωστά; Όχι serial killers. Εάν θες να πεθάνουν όλοι, δεν δημιουργείς ένα συγκρότημα, έτσι δεν είναι; Η ιστορία έχει ως εξής: πριν δημιουργηθεί η μπάντα, μάζευα αποκόμματα από τίτλους εφημερίδων. Έκοβα λέξεις και τις ανασυνέθετα σε νέες μορφές. Όταν κάνεις κάτι τέτοιο, πάντα καταλήγεις με λέξεις στα χέρια σου όπως βιασμός, φωτιά, ήττα, σύγκρουση, φόνος, γιατί είναι οι λέξεις που κυριαρχούν στις εφημερίδες, πάντοτε. Έκανα λοιπόν ένα fanzine με αυτά τα αποκόμματα και φυσικά ο καλύτερος τίτλος ήταν «Die Humans». Είδατε; Τώρα όλα βγάζουν νόημα! Στην πραγματικότητα χλεύαζα τα μέσα.
Ποιοι παράγοντες σας οδήγησαν στο Βερολίνο;
Ήρθαμε για μια έκθεση της Carmen (Burguess), παίξαμε στα εγκαίνια και έτσι πολλές πόρτες άνοιξαν για εμάς, οπότε αποφασίσαμε να μείνουμε. Αυτό ήταν πριν από 9 χρόνια. Αλλά πριν από αυτό ζούσαμε ήδη στην Ευρώπη, έχοντας περάσει τα 2 τελευταία χρόνια στη Βαρκελώνη.
Σερφάροντας στο ίντερνετ και αναζητώντας πληροφορίες για τη δουλειά και την ιστορία σας, επισκέφθηκα την ιστοσελίδα σας. Το χαρακτηριστικό drum machine στην έναρξη του “Horas Τristes”, σε συνδυασμό με το εξώφυλλο του τελευταίου σας άλμπουμ, Miseress (2015), σχεδόν σοκάρουν τον επισκέπτη. Ποιος είναι ο σκοπός σας μέσα από την τέχνη;
Ο σκοπός της τέχνης είναι η επικοινωνία μέσω συναισθημάτων. Ο τρόμος είναι ένα ακόμη συναίσθημα –και είναι συναρπαστικό. Με την τέχνη μπορείς να αναμείξεις τον τρόμο με την ομορφιά, την αγάπη και την απέχθεια. Τα πράγματα μπορεί να έχουν δύο «κεφάλια» ή να είναι σκισμένα στη μέση, σαν τη γλώσσα του φιδιού, με τις δύο άκρες να στρέφονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις την ίδια στιγμή. Ποτέ δεν κάναμε αμιγώς τέχνη «τρόμου», όπως κάνουν άλλες μπάντες. Δεν υπάρχει βέβαια τίποτα κακό στο να κάνεις καθαρά τέχνη που σοκάρει και απολαμβάνω πολλά πράγματα τα οποία κινούνται σε αυτό το είδος. Αλλά δεν είναι εκείνο που κάνουμε εμείς. Για την ακρίβεια, δεν μας αρέσει τίποτα «straight», μας αρέσει να είναι τα πάντα «διεστραμμένα». Θέλουμε η δουλειά μας να είναι περισσότερο διακριτική και σύνθετη. Σκοπός μας δεν είναι να σοκάρουμε το κοινό. Υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα στη δουλειά μας από απλό τρόμο. Παρόλα αυτά είναι μέρος της, όπως είναι και μέρος της ζωής. Εάν λοιπόν μπορούμε να προκαλούμε μυστήριο με το έργο μας, τότε θα είμαστε πραγματικά χαρούμενοι.
Τα εξώφυλλα των άλμπουμ σας, το φωτογραφικό υλικό, τα βιντεοκλίπ και τα εικαστικά στοιχεία που πλαισιώνουν τη μουσική σας, συνθέτουν για τον ακροατή μια καθηλωτική και έντονη εμπειρία. Ποιος είναι ο επιμελητής του υλικού αυτού και μέσα από ποια διαδικασία παράγεται; Θα μπορούσε η μουσική και οι ζωντανές εμφανίσεις σας να προσληφθούν εκτός του συγκεκριμένου εικαστικού πλαισίου;
Είμαστε οι μοναδικοί υπεύθυνοι για οτιδήποτε κάνουμε. Η ιδέα να δημιουργήσουμε μια καθηλωτική εμπειρία για το κοινό, συνδυάζοντας εικόνες, λέξεις, μουσική, και λοιπά εικαστικά στοιχεία, είναι η αρχή της μπάντας. Για την ακρίβεια, η πρώτη μας εμφάνιση δεν ήταν συναυλία, αλλά μια εγκατάσταση με βίντεο, φως, ένα κορίτσι σε ένα φέρετρο, αλάτι και ζωντανή μουσική. Ελπίζουμε πως ό,τι κάνουμε μπορεί να λειτουργεί μεμονωμένα και όλα μαζί να ενδυναμώνουν τη συνολική εμπειρία κάθε ακροατή.
Ακρωτηριασμένα σώματα, σημαδεμένες «πλαστικές» φιγούρες και παραμορφωμένα πρόσωπα κυριαρχούν στο εικαστικό σας υλικό. Προς τι αυτή η «εμμονή» με το σώμα; Πώς πιστεύετε ότι το σώμα, και κυρίως η αντίληψή μας για εκείνο, έχουνε αλλάξει μέσα στον χρόνο;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, στην οποία δεν έχουμε πραγματικά κάποια απάντηση. Αυτό το κομμάτι είναι αποκλειστικά φτιαγμένο από την Carmen: είναι εικαστικός και πάντα ήθελε να δουλεύει με πορτρέτα. Πιστεύει ότι το πορτρέτο και ο άνθρωπος είναι οι πιο ισχυρές καλλιτεχνικές εκφράσεις, το απόγειο της τέχνης.
Σε παλιότερη συνέντευξή σας αναφέρετε ότι ένα μέρος της τέχνης σας είναι η αποδόμηση των μέσων. Πώς θα σχολιάζατε το γεγονός ότι τα μέσα αποδομούνται από καλλιτέχνες, άτομα ή κολεκτίβες, την ίδια στιγμή που όλο και περισσότερο καταλαμβάνουν τόσο την πραγματικότητα, όσο και το φαντασιακό μας; Μπορούμε πράγματι να «χακάρουμε» τη βιομηχανία των μέσων;
Όχι, δεν μπορούμε να χακάρουμε τη βιομηχανία των μέσων. Απαιτείται η επιθυμία του δέκτη να χρησιμοποιήσει στοιχεία γύρω του, τα οποία θα τον απελευθερώσουν από αυτήν. Με τη δουλειά μας παρέχουμε ένα εργαλείο, ελπίζω, αλλά κάθε άτομο πρέπει να δουλέψει μόνο του, εάν το θέλει.
Διανύετε σχεδόν τον 11ο χρόνο σας ως ντουέτο. Σε τι θα συμπυκνώνατε την πορεία σας μέχρι σήμερα; Ποια θα ανακαλούσατε ως την πιο κομβική στιγμή ως τώρα και ποια είναι τα σχέδιά σας; Θα ξαναμπείτε σύντομα στο στούντιο;
Νομίζω πως η στιγμή-κλειδί ήταν όταν αποφασίσαμε να είμαστε ντουέτο. Μιλούσαμε στην παραλία της Βαρκελώνης ένα βράδυ και συζητήσαμε τη χρήση του Mueran Humanos ως όνομα για όλα τα πράγματα που κάνουμε. Μετά από εκείνη τη νύχτα, απλά το κάναμε –και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Ήταν σα να πατήσαμε ένα κουμπί και η μηχανή ξεκίνησε. Θα μπούμε σύντομα και πάλι στο στούντιο. Έχουμε γραμμένα όλα τα κομμάτια του επόμενου δίσκου και μάλιστα θα παίξουμε μερικά από αυτά στην επίσκεψή μας στην Αθήνα.
Πώς νιώθετε για την επιστροφή σας στην Ελλάδα; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θυμάστε από την τελευταία σας επίσκεψη εδώ;
Θα είναι η 3η φορά που θα έρθουμε στην Ελλάδα. Η πρώτη ήταν το 2012, όταν πήγαμε στη Θεσσαλονίκη. Ένας Έλληνας, κάτοικος Βερολίνου, συνήθιζε να έρχεται σε όλες μας τις εμφανίσεις και, όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, κανόνισε μια εμφάνιση εκεί για εμάς –ήταν καταπληκτικό! Η 2η φορά ήταν πέρυσι, στην Αθήνα, στο Plisskën Festival, το οποίο ήταν εξαιρετικό επίσης. Θυμάμαι ότι ήταν η τελευταία μας εμφάνιση για το 2016. Την επόμενη ημέρα πήγαμε λοιπόν στην Αγορά και σκεφτόμουν «Ναι, αυτό είναι το καλύτερο μέρος για να κλείσει ο χρόνος για τους Mueran Humanos». Ήταν το τέλος της περιοδείας, στο λίκνο του Δυτικού πολιτισμού. Ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή. Χαιρόμαστε πολύ που επιστρέφουμε. Τα λέμε εκεί.
{youtube}Qoma67iZEdw{/youtube}
