Το Here, το τελευταίο και 10ο άλμπουμ της μέχρι τώρα δισκογραφίας σας, είναι το 3ο σας πιο επιτυχημένο εμπορικά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Περιμένατε κάτι τέτοιο; Πού αποδίδετε την εξέλιξη αυτή;
Σε καμία περίπτωση! Ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι γιατί τα αστέρια ευθυγραμμίστηκαν τόσο άψογα για το Here. Χωρίς να θέλουμε να ακουστούμε υπερβολικά επηρμένοι, πιστεύουμε πως τα τραγούδια που γράψαμε γι' αυτό το άλμπουμ είναι πολύ δυνατά. Επίσης, δουλεύουμε με τη Republic Of Sound, η οποία έκανε φανταστική δουλειά στην προώθηση και στη διανομή.
Υπάρχει μία δίκαιη μοιρασιά ανάμεσα σε ερωτικά κομμάτια, μελαγχολία και ευφορία στο Here, αλλά στο τέλος ηχεί ως ένας δίσκος για την αγωνία και την αγάπη για την ίδια τη ζωή. Τι σας κρατάει σε στενή επαφή με αυτήν; Και τι σας ενώνει ακόμη ως μπάντα, μετά από σχεδόν 30 χρόνια ύπαρξης;
Σε στιχουργικό επίπεδο, ποτέ δεν ήμασταν το είδος της μπάντας που θα φτιάξει έναν αφηγηματικό κορμό βασισμένο στην επικεφαλίδα κάποιας εφημερίδας. Γράφουμε για τη ζωή και τον τρόπο με τον οποίον τη βιώνουμε: τις δοκιμασίες, τα βάσανα, τις στιγμές ευτυχίας που προσφέρει. Υπάρχει μία καλή δυναμική μεταξύ των μελών του γκρουπ. Μουσικά και πολιτικά, τραγουδάμε όλοι μας τo ίδιο τροπάρι. Ποτέ δεν υπήρχε άλλωστε κάποιο ανώτερο πλάνο για τους Teenage Fanclub. Θα ηχογραφήσουμε μόνο αν νιώσουμε πως αν υπάρχει αξιόλογο υλικό για έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Μέχρι τώρα, όλα μια χαρά.
Για ακόμη μία φορά, οι συνθέσεις έχουν μοιραστεί σε 3 μέλη, κρατώντας έτσι την τέλεια ισορροπία (4 κομμάτια ο καθένας). Πώς έχει καταφέρει να δουλέψει κάτι τέτοιο, όλα αυτά τα χρόνια; Πώς διατηρείτε το στοιχείο της συνοχής στις δουλειές σας;
Είναι απλώς ο τρόπος που δουλεύουμε, ως μία ομάδα ανθρώπων. Είναι κάτι στο οποίο βουτήξαμε και νιώθουμε όλοι βολικά μαζί του. Όλοι μας συνεισφέρουμε στη δημιουργία των κομματιών, στο αρχικό τους τουλάχιστον στάδιο. Επιπρόσθετα, συνηθίζουμε να γράφουμε τους στίχους στο στούντιο, προσθέτοντας μαζί τις ιδέες μας.
Έχετε κυκλοφορήσει τα 3 τελευταία σας άλμπουμ στην Ευρώπη μέσα από την PeMa, την προσωπική σας δισκογραφική. Γιατί έχετε αποφασίσει κάτι τέτοιο; Σκοπεύετε να βγάλετε δίσκους και από άλλους καλλιτέχνες μέσω της PeMa;
Οι βασικές δισκογραφικές εταιρείες δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για μία μπάντα του μεγέθους και της τάξεως μας. Είμαστε δύσκολη περίπτωση για εκείνες, και είναι κατανοητό. Σε κάποιο σημείο, λοιπόν, μας φάνηκε εύλογο να πάρουμε στα χέρια μας το κομμάτι της κυκλοφορίας των δίσκων. Δουλεύουμε επίσης με τη Republic Of Sound, όπως σου είπα, η οποία μας βοηθάει. Δεν έχουμε σχέδια προς το παρόν να κυκλοφορήσουμε μουσική από άλλους, εκτός από εμάς. Είναι μία πολύ μεγάλη ευθύνη και δεν θέλουμε να απογοητεύσουμε κανέναν.
Υπήρχε πάντα η υπόνοια της λέξης «outsider» δίπλα από το όνομά σας: μία αίσθηση δηλαδή ότι δεν λάβατε την αναγνώριση και την επιτυχία που αξίζατε. Αντικρίζετε τα πράγματα κατ’ αυτόν τον τρόπο τώρα πια;
Όχι, εν αντιθέσει νιώθουμε πολύ τυχεροί που είχαμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε τους δίσκους μας και να περιοδεύσουμε ανά την υφήλιο. Η mainstream επιτυχία είναι κάπως τυχαία, στην πραγματικότητα: συμβαίνει σε κάποια πολύ συγκεκριμένα άτομα, σε ένα μικροσκοπικό ποσοστό. Και όλοι οι υπόλοιποι μένουμε σε απόσταση από κάτι τέτοιο. Και είναι ΟΚ. Νιώθουμε άνετα με το πού βρισκόμαστε.
25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Bandwagonesque και τη βράβευσή του ως άλμπουμ της χρονιάς από το Spin, αντιλαμβάνεστε τον δίσκο εκείνο ως ακρογωνιαίο λίθο της καριέρας σας;
Δεν ξέρω αν θα το αποκαλούσαμε «ακρογωνιαίο λίθο», αλλά σίγουρα μας έκανε γνωστούς σε πολύ περισσότερο κοινό. Οι Teenage Faclub είναι –και πάντα ήταν– ένα project σε συνεχή εξέλιξη. Δεν έχουμε διαλυθεί ποτέ, και, ως μία σύγχρονη μπάντα, νιώθουμε πάντα περισσότερο ενθουσιασμένοι με τον τελευταίο μας δίσκο.
Έχω την αίσθηση πως δεν ανήκατε ποτέ ξεκάθαρα σε κάποια σκηνή: σαν να ήσασταν κολλημένοι κάπου μεταξύ του αμερικανικού κιθαριστικού ήχου και της brit pop...
Όντως, δεν αισθανθήκαμε ποτέ πραγματικό μέρος κάποιας σκηνής. Η brit pop είχε τη βάση της κυρίως στο Λονδίνο, και εμείς ήμασταν στη Γλασκώβη εκείνη την εποχή. Δεν ανήκαμε ούτε στην power pop σκηνή, επίσης. Τι πάει να πει power pop, τέλος πάντων;
Ποιοι λόγοι σας οδήγησαν στην τόσο απότομη αλλαγή, από το πολιτικά φορτισμένο και ηχητικά βαρύτερο ντεμπούτο σας, στον μελλοντικό ήχο των Teenage Fanclub;
Ο Don Fleming, ο οποίος ήταν πίσω από την παραγωγή του Bandwagonesque, μας άκουσε να τραγουδάμε αρμονίες όταν προβάραμε τα κομμάτια για το άλμπουμ. Μας είπε τότε ότι πρέπει να εστιάσουμε σε αυτές, γιατί κανείς άλλος δεν γράφει τέτοιες αρμονίες πάνω σε θορυβώδεις κιθάρες. Οπότε ακολουθήσαμε τη συμβουλή του.
Το 1997 ακολουθήσατε τους Radiohead στην περιοδεία τους για το Ok Computer. Έχετε κάποιες ξεχωριστές αναμνήσεις από αυτήν την τουρνέ;
Ναι, ήταν μία υπέροχη περιοδεία! Ταξιδέψαμε σ' όλες τις Η.Π.Α. τότε. Οι Radiohead είναι φοβεροί τύποι και η όλη εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη. Το δε OK Computer, στάθηκε μία αποκάλυψη. Ήταν λοιπόν υπέροχο που βρισκόμασταν κι εμείς στο επίκεντρο όλου αυτού. Περιοδεύσαμε επίσης και με τους Nirvana, στις ευρωπαϊκές τους συναυλίες για την προώθηση του Nevermind. Ήταν απίστευτο πως βρισκόμασταν κάπου εκεί, όταν συνέβαιναν όλα αυτά. Αξέχαστες στιγμές, πραγματικά.
Τέλος, μιας και δεν σας έλειψε ποτέ η πολιτική άποψη, το Brexit απ’ ότι φαίνεται είναι κάτι που αρχίζει να συμβαίνει. Ποια είναι η γνώμη σας; Και πώς πιστεύετε ότι θα επηρεαστεί η σχέση της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας με τον υπόλοιπο κόσμο;
Κανείς από τη μπάντα δεν ψήφισε υπέρ του Brexit. Σιχαινόμαστε τον εθνικισμό. Δεν πιστεύω βέβαια πως θα σταματήσει κανείς να αγοράζει βρετανική μουσική εξαιτίας του γεγονότος αυτού. Μοιάζει πολύ στενόμυαλο κάτι τέτοιο. Σε πρακτικό επίπεδο, τώρα, το τι θα σημαίνει δεν το ξέρει κανείς στην πραγματικότητα. Σίγουρα όχι οι πολιτικοί και οι νομοθέτες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτή τη στιγμή όλοι προσπαθούμε να βγάλουμε νόημα με το τι ακριβώς σημαίνει Brexit.
{youtube}FDOLKSp2AWU{/youtube}
