Καλησπέρα Mike. Πώς πάει η τουρνέ για το World Gone Mad, μέχρι τώρα;
Έχουμε μερικές ακόμα συναυλίες με τους Megadeth και μετά επιστρέφουμε σπίτι μας, πριν ξαναβγούμε στον δρόμο. Ήταν υπέροχη εμπειρία και θα την ξανακάναμε, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να δίνεις τις δικές σου συναυλίες, ώστε να έχεις περισσότερο χρόνο να παίζεις τη μουσική σου.
Πιστεύεις αλήθεια ότι «ο κόσμος έχει τρελαθεί», όπως υπονοεί ο τίτλος του δίσκου σας;
Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Όμως αν ρίξεις μια ματιά στα πρωτοσέλιδα και στις ειδήσεις και δεις τι συμβαίνει γύρω μας, θα συμφωνήσεις. Από την άλλη είναι εύκολο να παρατηρείς όσα γίνονται και να μην αναγνωρίζεις την τρέλα σε δικές σου πράξεις. Όλοι κάνουμε τρέλες, κι αν τις δούμε μετά με τα μάτια τρίτων θα παρατηρήσουμε πόσο παρανοϊκά είναι όλα αυτά.
Λειτουργεί όμως και σαν πολιτικό σχόλιο ο τίτλος αυτός, σωστά;
Μα αυτό είναι η πολιτική: να έχεις την ευθύνη των πράξεων και των αποφάσεών σου. Όπως βλέπεις, καμιά φορά ο κόσμος προτιμά να έχει στην εξουσία ανθρώπους που δεν συμπαθεί και με τους οποίους διαφωνεί, για να μην πάρει την ευθύνη, για να μπορεί να λέει ότι όσα συμβαίνουν δεν είναι δικό του φταίξιμο. Έτσι, η εξουσία καταλήγει σε λάθος άτομα.
Το συγκρότημά σου επικοινωνεί πολύ με τις νεότερες γενιές, ακόμα και με 20χρονα παιδιά, ειδικά σε τραγούδια όπως το “Get Your Fight On” και το “Younger Generation”. Κάτι συμβαίνει ιδιαίτερο εκεί, έτσι δεν είναι;
Είμαι αρκετά έξυπνος για να γνωρίζω ότι δεν θα γίνω σήμερα η φωνή των νέων ανθρώπων, αλλά υπήρξαμε αρκετά τυχεροί ώστε να παίξουμε σε πολλά φεστιβάλ με πολύ νεανικό κοινό, ενώ καταφέραμε παράλληλα να διατηρήσουμε φρέσκο την ήχο μας. Επιπλέον, μετά τις συναυλίες μας, μιλάμε από κοντά με τον κόσμο που ήρθε να μας δει, δεν είμαστε απόμακροι. Κι έτσι έχουμε αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με πιτσιρικάδες. Ακόμα και οι παλιότεροι ακροατές μας, που μεγάλωσαν, φέρνουν τα παιδιά τους στις συναυλίες –οι μικροί δείχνουν μάλιστα να απολαμβάνουν περισσότερο τη μουσική μας!
Σε προσωπικό επίπεδο, τι σημαίνει κάτι τέτοιο;
Σημαίνει ότι ξέρω καλά πόσο δύσκολη είναι η εφηβεία και πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις, ανεξάρτητα από τις καταβολές σου και την καταγωγή σου. Πάντα ήταν δύσκολα τα νεανικά χρόνια και πάντα θα είναι, αυτό δεν το ξεχνάω. Ξέρω πώς είναι να νιώθεις μπερδεμένος, ακόμα και ανήμπορος να αντιδράσεις σε όσα συμβαίνουν. Προσπαθώ λοιπόν να απευθυνθώ σε εκείνο τον άνθρωπο που ήμουν εγώ, νεότερος.
Θα ήθελες τα παιδιά σου να γίνουν μουσικοί;
Προς Θεού, όχι! (γέλια) Γελάμε, αλλά δεν είναι καθόλου αστείο. Ο ένας μου γιος, για τα 5α του γενέθλια, μου ζήτησε ένα set ντραμς. Με έπιασε πανικός και του είπα: θα σου πάρω οτιδήποτε άλλο θέλεις. Οτιδήποτε, εκτός από ντραμς. Τελικά αποδείχθηκε πως είχε ταλέντο: αντί να τα κοπανάει όπως οι συνομήλικοί του, άρχιζε να παίζει κάτι ντελικάτους ρυθμούς, σε στυλ λάτιν. Είναι παράξενη η σχέση πατέρα με γιο. Ο δικός μου έπαιζε επαγγελματικά ράγκμπι αλλά ποτέ δεν μας πίεσε να ασχοληθούμε με αυτό, ούτε καν με κάποιο άθλημα γενικά. Ο καθένας μας πρέπει να βρει τον δρόμο του ανεπηρέαστος. Ελπίζω παρόλα αυτά ο γιος μου να ξεπεράσει σύντομα τα ντραμς, για να είμαι ειλικρινής!
Αναρωτιέμαι τι θα του έλεγε ο Dave Lombardo (με τον οποίον περιοδεύετε) γι’ αυτό το κόλλημα...
Πάντα γελάει δυνατά όταν του λέω τις ανησυχίες μου αυτές. Είναι υπέροχος πάντως και είμαι μεγάλος θαυμαστής του. Έχουμε κάνει πλέον πάνω από 100 συναυλίες μαζί και εντυπωσιάζομαι τόσο πολύ από τον επαγγελματισμό του και από την ενέργειά του. Μου λέει κάθε φορά στο καμαρίνι ότι θέλει σε κάθε συναυλία ξεχωριστά να αποδεικνύει πόσο καλός ντράμερ είναι. Κάθε βράδυ τα δίνει όλα, ενώ πολλοί συνομήλικοί του κλέβουν λίγο και κάνουν τα εντελώς απαραίτητα. Μερικοί ντράμερ είναι καλοί σε ένα μόνο στυλ, αλλά αυτός είναι υπέροχος σε όλα τα στυλ παιξίματος.
Μίλησέ μας για τη διαδικασία των ηχογραφήσεων στο τελευταίο σας άλμπουμ. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Είναι πάντα μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία γιατί χρειάζεται μεγάλη δέσμευση. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη διαδικασία ηχογραφήσεων χωρίς να ξέρουμε αν θα ολοκληρώσουμε τον δίσκο. Είπαμε ότι αξίζει να αρχίσουμε τη δημιουργική διαδικασία και, αν έχουμε αποθέματα δυνάμεων για μια τέτοια δέσμευση, τότε να τον ολοκληρώσουμε. Το πηγαίναμε λοιπόν μέρα με τη μέρα χωρίς να έχουμε συνολικό πλάνο και σταδιακά το πράγμα μεγάλωσε. Είμαστε όλοι πολύ ευχαριστημένοι με το τελικό αποτέλεσμα και το πώς εξελίχθηκε. Το σημαντικότερο είναι ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ που το κάναμε απόλυτα με τον τρόπο μας και όπως το θέλαμε, χωρίς να ακούμε τη γνώμη του ενός και του άλλου.
Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το "This World", είναι αρκετά διαφορετικό. Έχει σχεδόν μια country χροιά, που μου αρέσει. Θεωρώ δε ότι ο στίχος «This world don't deserve my love» είναι πραγματικά ο μοναδικός που προμηνύει αληθινές ...τάσεις αυτοκτονίας!
Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν ξέρουν να εκφράσουν τη θλίψη τους. Όταν βλέπεις ότι ο κόσμος είναι χάλια, θεωρείς πιο εύκολο να ανατινάξεις τα πάντα, παρά να παλέψεις για να τον βελτιώσεις. Είναι λοιπόν μια διαφορετική προοπτική, αυτή του "This World". Το τραγούδι μιλάει για το ότι πρέπει να αποδεχτούμε ότι ο κόσμος και οι ζωές μας θα είναι για πάντα σκατά, από μια πλευρά. Δεν θα κερδίσουμε το λαχείο, δεν θα συμβεί κάτι μαγικό και θα λυθούν όλα –το πιθανότερο είναι η ζωή μας να αποδειχθεί ένας δρόμος από ατελείωτες ατυχίες και σκληρή πάλη. Καθημερινά είναι πιο πιθανό να συμβεί κάτι τρομερό για να αλλάξει τη ζωή μας προς το χειρότερο (όπως π.χ. ένα σοβαρό δυστύχημα), παρά προς το καλύτερο.
Αν επομένως το αποδεχτούμε αυτό, μπορούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνει ο μικρόκοσμός μας καλύτερος. Αν δεν παλέψεις εσύ, δεν θα παλέψει κανείς για εσένα –και δεν μιλάω για πάλη με το σύστημα, αλλά και για πάλη με τη σκοτεινή πλευρά του μυαλού σου. Όταν ήμουν νεότερος έλεγα συχνά «θα πεθάνω για αυτό» ή «θα πέθαινα για εκείνο». Αυτά αποδείχθηκαν ανοησίες όταν μεγαλώνοντας βρήκα λόγους για να ζω. Ξέρεις, όταν έχεις βρει έναν λόγο να ζεις, αυτός είναι πιο δυνατός από δέκα λόγους να πεθάνεις. Οπότε δεν μιλάμε για τάσεις αυτοκτονίας πια, αλλά για το ακριβώς αντίθετο.
Υπήρξες σημαντικός για πολλά χρόνια στη rock και metal σκηνή. Θες να κλείσεις την κουβέντα μας με το τι έχεις αποκομίσει από αυτήν τη μακρά πορεία;
Τα σημαντικότερα από αυτά που έχω μάθει προέρχονται από τον πατέρα μου. Πολλοί μάλιστα φίλοι μου που τον γνώρισαν, μου λένε πως αν είχαν έναν πατέρα σαν τον δικό μου, θα είχαν γλυτώσει πολλά από τα προβλήματά τους –με τη φυλακή π.χ. ή με τα ναρκωτικά. Αυτό το μετέφερα στο συγκρότημα με κάποιον τρόπο και με τη μουσική μας προσπαθήσαμε να γίνουμε «οικογένεια» για πολλούς ανθρώπους που δεν είχαν ή που δεν ήθελαν να ανήκουν στη δική τους. Η έννοια της οικογένειας σε οποιαδήποτε μορφή και η ειλικρίνεια, μπορούν να μας σώσουν. Αν δεν είχαμε ειλικρίνεια μεταξύ μας και δεν είχαμε δημιουργήσει οικογενειακές σχεδόν σχέσεις με τους οπαδούς μας, το συγκρότημα δεν θα υπήρχε ή θα ήταν μια πολύ κακή εκδοχή αυτού που είναι σήμερα.
{youtube}Vxda3lSRTQE{/youtube}
