Πώς είναι η post-punk σκηνή στη Δανία; Έχουν εμφανιστεί νέες, ενδιαφέρουσες μπάντες όπως οι Ice Age και οι Lower, αλλά και γκρουπ με pop ψήγματα, σαν τους Dig Οg Mig. Ποιες άλλες τοπικές μπάντες θα συνιστούσατε, που να είναι συμβατές με τον ήχο σας;
Για να είμαι πολύ ειλικρινής, δεν έχουμε δώσει βάση στη δανέζικη σκηνή τα τελευταία πολλά χρόνια. Δεν έχει υπάρξει ζήτηση για τους Foreign Resort στη Δανία, οπότε έχουμε στραφεί προς τη Γερμανία, αλλά και αρκετά προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σίγουρα γνωρίζουμε και εκτιμούμε μπάντες σαν τους Ice Age και τους Lower. Δύο επιπλέον ονόματα θα ήταν οι The Entrepreneurs (https://youtu.be/awzTNxXBqCA) και οι The Woken Trees (https://youtu.be/YFu3aE0IwBQ), οι οποίοι είναι πλέον ανενεργοί.
Οι Foreign Resort περιοδεύουν πράγματι ακατάπαυστα στις Η.Π.Α., μετρώντας πάνω από 350 συναυλίες εκεί. Ποιο είναι το κλειδί γι' αυτήν την επιτυχία; Δεν θα κερδίζατε μεγαλύτερο πλήθος στην κεντρική Ευρώπη, αν περιοδεύατε συχνά σ' αυτήν;
Έχουμε δείξει μεγάλη επιμονή στο να κλείνουμε συναυλίες, αλλά και να μαζεύουμε λεφτά για τις περιοδείες μας στις Η.Π.Α. Χρείαστηκε αρκετή δουλειά, αλλά πιστεύω πως άξιζε τον κόπο, μιας και τώρα έχουμε οπαδούς κατά μήκος και πλάτος της Αμερικής –λαμβάνουμε μάλιστα και προσφορές από φεστιβάλ και μεγαλύτερα clubs. Έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε τα πάντα με έναν αρκετά old-school τρόπο. Δηλαδή, κανένα hype, απλά δίνουμε συναυλίες και απολαμβάνουμε τον χρόνο μας με όσους ανθρώπους έχουμε συναντήσει.
Αυτό είναι ίσως το κλειδί: εμμονή, στο να είμαστε σωστοί και να γνωρίζουμε πότε κάθε έξοδο μετρά. Η δουλειά που χρειάζεται είναι σοβαρή και σκληρή, αλλά αγαπάμε τις περιοδείες! Είναι πραγματική διασκέδαση και φαίνεται ως ο καλύτερος τρόπος για να μεταδώσουμε τη μουσική μας εκεί έξω –γι' αυτό και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Αν μπορούσαμε να παίξουμε περισσότερα από ένα σόου στην Ελλάδα, θα το επιχειρούσαμε σίγουρα. Δεν έχουμε περιοδεύσει επίσης στην κεντρική Ευρώπη, δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε κανέναν εκεί που να μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει. Αλλά είμαστε ανοιχτοί σε οτιδήποτε. Αν κάποιος μπορεί να μας προσφέρει μια συναυλία και η οικονομική κατάσταση δείχνει σωστή, εννοείται θα το κάνουμε.
Κάθε άλμπουμ των Foreign Resort διαφέρει πολύ με τις προηγούμενες (καθώς και τις επόμενες) κυκλοφορίες. Επιχειρείτε κάτι νέο, για να κάνει τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα; Ή μήπως απλά δεν υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση που να μπορεί να καθορίσει το ευρύ φάσμα των επιρροών σας;
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει ποτέ συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα ακούγεται η επερχόμενη κυκλοφορία μας. Αφού ξεκινάμε κάθε φορά να γράφουμε μια σειρά από νέα τραγούδια, αρκετά από αυτά ξεχωρίζουν και φαίνεται να λειτουργούν σωστά μαζί. Τα επιλεχθέντα καθορίζουν επίσης τον ήχο της κυκλοφορίας. Για την επόμενη δουλειά μας, δηλαδή, θα υπάρχει ένα τραγούδι που γράφτηκε πριν από 5 περίπου χρόνια. Απλά δεν καταφέραμε να το χωρέσουμε στις εκδόσεις μας μέχρι τώρα, και δείχνει να ταιριάζει τέλεια σ' αυτήν την περίσταση! Άλλα πάλι demo τραγούδια, ποτέ δεν βρήκαν χώρο κάπου. Έτσι δηλαδή λειτουργεί η δημιουργικότητά μας: αντλούμε κάποια έμπνευση από συγκροτήματα που ακούμε, και παίρνουμε νέες ιδέες. Αλλά και στα τραγούδια τα οποία γράφουμε, μερικές ιδέες ταιριάζουν μεταξύ τους, τη στιγμή που άλλες οφείλουν να περιμένουν. Ορισμένες φορές για πάντα.
Το New Frontiers είναι εξαιρετικά radio-friendly, γεμάτο ενέργεια, μα και γαλήνιο την ίδια στιγμή. Το American Dream, πάλι, είναι πολύ ψηφιακό, αλλά πιο κοντά στις σκοτεινές ρίζες του ήχου σας. Τι θα πρέπει λοιπόν να περιμένουμε από το επόμενό σας άλμπουμ; Έναν συνδυασμό των παραπάνω, ή κάτι εντελώς διαφορετικό;
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Ποτέ δεν σκοπεύαμε να κάνουμε το New Frontiers radio-friendly. Αυτό ίσως να είναι επίτευγμα του John Fryer. Εμείς απλά θέλαμε να έχουμε μια σκοτεινή αισθητική. Αλλά έχεις δίκιο για το American Dream, είναι ένα EP που είχαμε σκοπό να ακούγεται πολύ ψηφιακό, ωμό και άμεσο. Στην πραγματικότητα περισσότερο από ό,τι κατέληξε, αυτό είναι όμως και θέμα της ηχογράφησης καθαυτής.
Η επόμενη κυκλοφορία μας επιστρέφει στον ήχο του New Frontiers, αλλά αποτελεί και ταυτόχρονα ένα βήμα παραπέρα. Ή έτσι τουλάχιστον ακούγονται τα demos μέχρι στιγμής. Πολύ αναλογικά, με ευρύ ήχο, μα και αρκετή μελαγχολία μέσα τους. Όπως και πολλά ηλεκτρονικά –ή και, πιθανότατα, περισσότερες κιθάρες από ό,τι στο New Frontiers. Ποιός ξέρει, ίσως τα πράγματα να αλλάξουν λίγο όταν αποφασίσουμε να τα ηχογραφήσουμε σωστά και να τα μιξάρουμε.
Κάτι που μου αρέσει με τις κυκλοφορίες σας είναι ότι γράφετε ολοκληρωμένα τραγούδια. Και πραγματικά σπουδαία σε ποιότητα. Μελωδίες που μπορείς να τραγουδάς ξανά και ξανά –ένα συναίσθημα που δεν πληρούν συχνά οι περισσότερες νέες μπάντες. Ωστόσο, από ό,τι έχω παρατηρήσει, δεν σας αρέσει να αναγράφετε τους στίχους στις εκδόσεις, το οποίο φαίνεται λίγο περίεργο. Δεν αποκλείεται έτσι ο ακροατής από ένα μεγάλο τμήμα του συναισθήματος;
Σε ευχαριστώ και πάλι! Ο τραγουδιστής μας, Mikkel, δεν αισθάνεται ιδιαίτερα ασφαλής για τους στίχους του, ποτέ δεν αισθάνεται πραγματικά ευχαριστημένος με εκείνους. Γι' αυτό δεν τους περιλαμβάνουμε. Αλλά αν μας στείλει κανείς ένα e-mail για τους στίχους κάποιου συγκεκριμένου τραγουδιού, ευχαρίστως θα τους στείλουμε. Άλλωστε, δεδομένου πως έχουμε ακούσει αρκετά για τους στίχους μας τον τελευταίο καιρό, θα μπορούσαμε να τους συμπεριλάβουμε στην επικείμενη κυκλοφορία μας, και να αναρτήσουμε στο διαδίκτυο τους παλιότερους.
Ποια ήταν η καλύτερη συναυλία που έχετε παίξει ποτέ; Και ποια ήταν η χειρότερη;
Υπάρχει διαφορά μεταξύ των μεγάλων και των μικρών shows. Στα πρώτα προφανώς εμφανίζεσαι σε μεγάλα πλήθη, αλλά στα μικρότερα συνδέεσαι καλύτερα με το κοινό. Το καλύτερο μεγάλο show μας ήταν στο Wave Gotik Treffen του 2014. Δεν περιμέναμε να παρουσιαστεί κανείς και είχαμε περίπου 600 άτομα, καταλήγοντας μάλιστα να συμπληρώσουμε τη θέση του headliner, οπότε παίξαμε 2 φορές στην ίδια διοργάνωση. Ήταν απίστευτο!
Από την άλλη, είναι δύσκολο να διαλέξουμε το καλύτερο μικρό show, θυμάμαι όμως μια περίεργη αντίθεση που περιλαμβάνει μια όχι-και-τόσο καλή συναυλία. Είχαμε παίξει στο Union του Λος Άντζελες ως support για τους Clock DVA, τον Σεπτέμβριο του 2016. Το κοινό άγγιζε τη τάξη των 300 ατόμων, αλλά ο μεταξύ μας δεσμός δεν ήταν πραγματικά εκεί –σε αντίθεση με τη συναυλία μας στο El Centro της Καλιφόρνια την επόμενη μέρα. Αυτό το μικρό φεστιβάλ είχε μόλις 30 άτομα ακριβώς μπροστά μας, να μας χειροκροτούν και να ζητούν τραγούδια που ήθελαν να ακούσουν. Είναι ένα περίεργο δίλημμα: θα ήθελε κανείς περισσότερους ανθρώπους και περισσότερα χρήματα; Ή μήπως προτιμάτε να αισθάνεστε καλά, αλλά και κοντά στους οπαδούς σας; Εμάς σίγουρα μας αρέσει η πιο οικεία ατμόσφαιρα.
Τι πρέπει να αναμένει το κοινό από την πρώτη σας επίσκεψη στην Αθήνα;
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος τι θα έπρεπε να περιμένουν. Δεν έχουμε επισκεφθεί ποτέ την Αθήνα πρωτύτερα. Θα παίξουμε τα πάντα εκ μνήμης, με σκοπό να περάσουμε καλά –πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το πέρας της συναυλίας. Είμαστε απλά κατενθουσιασμένοι!
{youtube}wBPnYjkgevQ{/youtube}
