Η νέα σας δουλειά θα κυκλοφορήσει στα μέσα Οκτώβρη, πώς θα την περιέγραφες συγκριτικά με τις προηγούμενες;
Ο ήχος μας έχει εξελιχθεί πολύ φυσικά μέσα στα χρόνια. Και το Only Ghosts νομίζω πως ουσιαστικά αντανακλά το πού βρισκόμαστε όλοι μας, διανοητικά και συναισθηματικά. Βέβαια ο Ross [Robinson] είναι μάστορας στο να μπαίνει στην καρδιά ενός τραγουδιού, παρακάμπτοντας και κόβοντας τις όποιες περιττές ανοησίες.
Πόσο διαφορετική ήταν η διαδικασία των ηχογραφήσεων με τον Robinson; Μήπως για εσάς ήταν και λιγάκι αγχωτική η συνύπαρξη στο στούντιο με έναν άνθρωπο που έχει κάνει την παραγωγή σε δίσκους όπως το Roots των Sepultura ή το Relationship Οf Command των At Τhe Drive-In;
Σίγουρα προσεγγίσαμε τη διαδικασία με ταπεινότητα. Έτσι κι αλλιώς, εμείς είμαστε απλώς 4 τύποι που γουστάρουμε τη μουσική, δεν είμαστε τίποτα είδωλα, όπως κι αν ορίσεις τη λέξη. Πάντως ο Ross πήρε τον δίσκο μας πολύ στα σοβαρά, δεν μας έκανε να αισθανθούμε ασήμαντοι ούτε για μια στιγμή.
Γενικώς, σας αρέσει να δουλεύετε στο στούντιο ή προτιμάτε την ενέργεια μιας συναυλίας;
Εμένα μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι στο στούντιο. Υπάρχουν τόσα κόλπα, τόσα πράγματα για να ανακαλύψει κανείς… Προσπαθώ πάντοτε να μαθαίνω και συνήθως αισθάνομαι όπως ένα παιδί σε ζαχαροπλαστείο!
Αν ήταν να διαλέξεις ένα κομμάτι που θεωρείς ότι περιγράφει τη μουσική σας καλύτερα, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο διαλέξαμε το “Flies” ως πρώτο single του καινούργιου δίσκου. Έχει μία ωμότητα η οποία ακόμα μας γοητεύει και μία πολύ καλή ισορροπία μεταξύ των φωνητικών του Aaron [Beam] και των δικών μου. Δεν είναι επίσης υπερβολικά περίπλοκο και νομίζω πως φτάνει στην ουσία της μουσικής μας.
Βλέποντας τα έξυπνα βιντεοκλίπ σας, υπάρχουν δύο μοτίβα τα οποία επανέρχονται και παίζουν ρόλο στην επιτυχία τους: το χιούμορ και η ...μεγάλη κατανάλωση μπύρας! Σε σημείο που και τα δύο γίνονται σχεδόν συνώνυμα με τους Red Fang. Βασίζονται σε δικές σας ιδέες;
Μας αρέσει να ρίχνουμε κι εμείς διάφορες ιδέες πού και πού, όμως η ιστορία πάνω στην οποία βασίζεται το καθένα είναι του Whitey [McConnaughy]. Είμαστε πολύ τυχεροί που συνεργαζόμαστε μαζί του, τα βίντεό του είναι καταπληκτικά! Πεθαίνω στο γέλιο όταν μας περιγράφει μια καινούργια του ιδέα και ταυτόχρονα ενθουσιάζομαι γιατί είμαι 100% σίγουρος ότι αυτό που έχει στο μυαλό του, είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν είμαστε τόσο καρπουζοκέφαλοι όσο οι χαρακτήρες που υποδυόμαστε στα συγκεκριμένα βίντεο, αλλά πάντως εγώ πίνω όντως κάμποση μπύρα.
Παρεμπιπτόντως, σε ορισμένα από αυτά (π.χ. στην αρχή του “Prehistoric Dog”) φαίνεται ότι έχετε αναπτύξει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να πίνετε μπύρα από τον πάτο της αλουμινένιας συσκευασίας. Πώς το κάνετε;
Ο τρόπος αυτός λέγεται «shot gunning» και γενικώς ενδείκνυται για φοιτητές ή για πραγματικά διψασμένους ανθρώπους. Είναι πολύ απλό, πάντως: παίρνεις κάτι αιχμηρό (π.χ. το κλειδί του αυτοκινήτου ή ένα μαχαίρι), κάνεις μια τρύπα στο κάτω μέρος μιας κλειστής μπύρας, την ανοίγεις κανονικά από πάνω και έπειτα πίνεις από την τρύπα που έχεις δημιουργήσει, μέχρι να αδειάσει.
Κάνετε πολλές συναυλίες σε Ευρώπη και Η.Π.Α. Παρατηρείς διαφορά σε σχέση με τη συμπεριφορά του κοινού ή τη γενικότερη μουσική κουλτούρα;
Μου αρέσει να παίζουμε και εδώ και εκεί, αλλά μου φαίνεται πως οι μουσικόφιλοι στην Ευρώπη είναι κάπως πιο αφοσιωμένοι στις μπάντες που παρακολουθούν. Στις Η.Π.Α. υπάρχει μια αίσθηση σαν να σε ρωτάνε διαρκώς «και τι έχεις κάνει τελευταία;», την οποία δεν έχω όταν παίζω στο εξωτερικό.
Πολλά συγκροτήματα συζητούν σε συνεντεύξεις για τις εντάσεις που μπορεί να δημιουργηθούν μεταξύ τους, όταν βρίσκονται σε περιοδεία. Συμβαίνει και σ’ εσάς; Πώς λύνετε τέτοιου είδους κρίσεις;
Φυσικά συμβαίνει και σ' εμάς! Όταν 6 άνθρωποι είναι διαρκώς μαζί για βδομάδες, χωρίς ύπνο και ιδιωτικότητα, είναι απολύτως φυσιολογικό να μπαίνει ο ένας στα νεύρα του άλλου. Βέβαια, έχουμε κάνει αρκετές περιοδείες και έχουμε μάθει πότε να δίνουμε ο ένας στον άλλον χώρο και χρόνο. Θυμάμαι μια φορά μαλώναμε με τον tour manager σε ένα αεροδρόμιο, έπειτα από αρκετές μέρες χωρίς καθόλου ξεκούραση· σε κάποια φάση σταματήσαμε, κοιταχτήκαμε για λίγο και ρωτήσαμε και οι δύο μαζί: «ξέρεις γιατί το κάνουμε αυτό, έτσι;». Στο τέλος αγκαλιαστήκαμε και το ξεπεράσαμε.
Πηγαίνοντας λίγο πίσω στον χρόνο, πώς βρεθήκατε με τους άλλους και αποφασίσετε να κάνετε μαζί το συγκρότημα;
Παίζαμε όλοι μας για χρόνια σε διάφορες μπάντες –πολλές φορές μάλιστα είχε τύχει να παίξουμε στην ίδια συναυλία. Εγώ είχα φύγει από το Πόρτλαντ για έναν χρόνο, είχα πάει στο Σαν Ντιέγκο, όπου προσπάθησα χωρίς επιτυχία να ξεκινήσω ένα συγκρότημα. Οι υπόλοιποι είχαν εντωμεταξύ ξεκινήσει να παίζουνε μαζί και μου έστειλαν κάποια demo. Μου φάνηκαν φοβεροί! Μετά με ρώτησαν αν ήθελα να επιστρέψω και να μπω κι εγώ στο σχήμα. Δέχτηκα χωρίς πολλή σκέψη…
Το Πόρτλαντ διαθέτει μια πολύ δραστήρια σκηνή, η οποία εκτείνεται σε διάφορα μουσικά πεδία (έρχονται π.χ. στο μυαλό μου συγκροτήματα όπως οι θρυλικοί Dead Moon, οι Decemberists ή οι Grails). Θεωρείς ότι αυτή η γενική ατμόσφαιρα έπαιξε τον ρόλο της στη διαμόρφωση του ήχου των Red Fang;
Ναι, βέβαια. Καταρχάς, αυτή η ακμαία σκηνή ήταν που μας προσέλκυσε στο Πόρτλαντ. Έπειτα, το γεγονός ότι βρισκόμασταν γύρω από τόσους εξαιρετικούς μουσικούς μάς βοήθησε να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, να πειραματιστούμε και να μην εγκλωβιστούμε σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο ιδίωμα.
Η εμφάνισή σας στην Αθήνα θα συμβεί λίγες μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του Only Ghosts. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το set σας θα επικεντρωθεί εκεί, σωστά; Επίσης τι είδους συμβουλές θα έδινες σε όσους/ες δεν σας είχαν πετύχει στις προηγούμενες συναυλίες σας στην Ελλάδα;
Τελευταία στα live μας παίζουμε ένα μεγάλο μέρος του καινούργιου μας δίσκου και είναι κάτι που προσωπικά απολαμβάνω ιδιαιτέρως. Σίγουρα και στην Αθήνα θα παίξουμε καινούργια κομμάτια, αλλά νομίζω περισσότερο θα είναι μια επιλογή από το σύνολο του υλικού μας. Όσο για τις συμβουλές, προτείνω να φέρετε μαζί σας σιρόπι για τον βήχα, γιατί το σόου θα είναι άρρωστο!
{youtube}OxT_1J56-4g{/youtube}
