Όπως έχω διαβάσει σε άλλες συνεντεύξεις σου, θεωρείς τον εαυτό σου έναν άνθρωπο που γράφει μουσική της στιγμής –επιθυμείς δηλαδή να εκφράζεσαι μέσα από τα ερεθίσματα που δέχεσαι στην περίοδο κατά την οποία συνθέτεις. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι το Arktis γράφτηκε μέσα σε μια δίνη ανθρωπιστικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην Ευρώπη, έχεις επηρεαστεί από όλα αυτά τα τεκταινόμενα; Ή παραείναι όλα ήσυχα στη Νορβηγία;
Έχω επηρεαστεί από τα πάντα. Πολλά από τα τραγούδια μου έχουν προκύψει αποκλειστικά και μόνο από τη θέα του παραθύρου μου. Η δημιουργία των μουσικών είναι μια αντανάκλαση των πραγμάτων που παρατηρούν. Όπως για παράδειγμα τo "South Winds", το οποίο είναι ένα τραγούδι κατά της οργανωμένης θρησκείας –όπως καλά γνωρίζεις, αυτό είναι ένα από τα θέματα που με ενδιαφέρουν από παλιά (γέλια)– ως μιας δύναμης η οποία κινείται εναντίον της εξατομίκευσης. Το βρίσκω ιδιαίτερα συναφές με τη συγκεκριμένη εποχή. Σκέψου ότι στα 1990s η θρησκεία δεν πρέσβευε μια τέτοια ακρότητα, πιο πολύ αντιπροσώπευε τις συντηρητικές τάσεις της κοινωνίας. Πλέον, ο κόσμος στον οποίον ζούμε είναι εξαιρετικά πολωμένος μεταξύ ακραίων θρησκευτικών και ακραίων κοσμικών εξουσιών και η κριτική στάση που επιβάλλεται να έχουμε όλοι εμείς οι μουσικοί και γενικά όσοι άνθρωποι έχουμε πρόσβαση σε περισσότερο κόσμο, είναι πιο σημαντική απ’ ότι στα προηγούμενα χρόνια.
Πόσο έχει αλλάξει η ζωή στη Νορβηγία, από τα 1990s μέχρι σήμερα;
Λόγω του ότι η χώρα δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και λόγω των τεράστιων κεφαλαίων από την εκμετάλλευση των πετρελαίων, δεν έχουμε επηρεαστεί καθόλου από την οικονομική κρίση. Και ακριβώς εκεί δημιουργείται το πρόβλημα: γίναμε κακομαθημένοι λόγω αυτού του πολύ ανακουφιστικού μαξιλαριού και στο Arktis ασκείται κριτική στη συγκεκριμένη αντιμετώπιση. Για μένα που μεγάλωσα στη Νορβηγία, ήταν εύκολο να ακολουθήσω το πάθος μου για τη μουσική, όταν ακόμα και μέσα στην Ευρώπη άλλα παιδιά αντιμετώπιζαν βιοποριστικά προβλήματα και δεν μπορούσαν καν να πάνε σε σχολείο. Έζησα σε ένα περιβάλλον γεμάτο από πολιτισμό, τέχνες, γράμματα και είχα την απόλυτη ελευθερία να εκφραστώ αρνητικά για θέματα που σε άλλες χώρες θα ήταν παράνομη και μόνο η απλή τους αναφορά. Ήταν ένα τεράστιο πλεονέκτημα, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μια τεράστια ευθύνη, να τιμήσω αυτήν την ελευθερία.
Απαγορεύω έτσι στον εαυτό μου να γίνει τεμπέλης. Η οικονομική άνεση της χώρας μου θα έπρεπε να είναι η κινητήριος δύναμη για να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας, σε όλα τα επίπεδα. Και ως κοινωνία και ως ανεξάρτητοι άνθρωποι επιβάλλεται να κινηθούμε σε μια τέτοια κατεύθυνση, όχι να παραμείνουμε καθηλωμένοι στο αναπαυτικό μαξιλάρι του πετρελαϊκού fund.
Η συνεργασία σου με τους Leprous φαίνεται ιδιαίτερα αποτελεσματική και για τις δύο πλευρές. Ποια είναι η δική σου οπτική σχετικά με αυτό;
Γενικά υπάρχει μια λάθος αντίληψη σχετικά με τη συνεργασία μου με τους Leprous, την οποία και θα πρέπει να αποσαφηνίσω. Πολύς κόσμος νομίζει δηλαδή ότι η μουσική στα στούντιο άλμπουμ μου εκτελείται από μέλη των Leprous, όμως η αλήθεια είναι ότι παίζω τα πάντα εγώ, εκτός από τα ντραμς. Η συνεισφορά τους είναι τεράστια στα live που κάνουμε και τους θεωρώ πολύ οικεία άτομα. Άλλωστε ο Einar (σ.σ.: Solberg, τραγουδιστής/πληκτράς) είναι και κουνιάδος μου, ενώ τους κιθαρίστες τους ξέρω από τα 10 τους! (γέλια) Είναι οικογένειά μου, ουσιαστικά. Η συνεργασία μας είναι λοιπόν μία αβίαστη διαδικασία, μία εύκολη υπόθεση για όλους μας. Αυτή την περίοδο, βέβαια, οι Leprous έχουν τεράστια επιτυχία, οπότε ήταν φυσικό πέρυσι να συνεργαστώ για τα live με διαφορετικούς μουσικούς, λόγω των πιεσμένων προγραμμάτων.
Είσαι περίπου 20 χρόνια στη δουλειά και έχεις τη φήμη του μουσικού που δεν γουστάρει καθόλου τις περιοδείες; Αληθεύει ή όχι;
Σίγουρα είμαι ένας από εκείνους! (γέλια) Έχει κυρίως να κάνει με τις εμπειρίες τις οποίες αποκόμισα στις πρώτες τουρνέ των Emperor. Όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τις μεγάλες περιοδείες –η ζωή στο λεωφορείο, το tour management, οι μεθυσμένοι μουσικοί, οι συμβιβασμοί– είναι πράγματα που σε κάνουν να μην συγκεντρώνεσαι στη μουσική. Δεν το κρύβω λοιπόν, ότι προτιμώ την άνεση του στούντιο. Βέβαια, τα σόου που κάναμε για την επανένωση των Emperor και οι εμφανίσεις με τη μπάντα μου ήταν πολύ διαφορετικά οργανωμένα κι έτσι σε καμιά περίπτωση δεν περιλάμβαναν τη φθορά, την οποία προανέφερα.
Ειδικότερα τώρα, που υποχρεώθηκα να βρω νέους μουσικούς για τα πρόσφατα live, μπήκα στη διαδικασία να αλλάξω αρκετά τις ενορχηστρώσεις αρκετών κομματιών, ώστε να δημιουργήσω αποκλειστικές εκδόσεις για το κοινό που βρέθηκε κοντά μας. Οπότε, καταλαβαίνεις: είμαι απόλυτα συνδεδεμένος με το μουσικό κομμάτι των live εμφανίσεων, όπως συμβαίνει πάνω-κάτω και σε έναν ακροατή μας. Και νιώθω υπέροχα που πλέον έχω τη δυνατότητα να το κάνω με τους δικούς μου όρους και τη συχνότητα που με εξυπηρετεί.
Το black metal περιλαμβάνει στον ήχο του μια αρκετά punk προσέγγιση. Αντιθέτως, η σόλο προσπάθειά σου τα τελευταία χρόνια, θεωρώ ότι είναι αυθεντικά progressive. Έχεις σκεφτεί ποτέ να προσπαθήσεις να γεφυρώσεις αυτό το χάσμα, με ένα full speed black metal αλμπουμ, που θα περιέχει όμως και αρκετούς progressive αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς;
Εξαρτάται… (κόμπιασμα αρκετών δευτερολέπτων) Θα ήταν… Ίσως εάν… Κοίτα, αν αποφάσιζα κάποια στιγμή να επαναφέρω την extreme αισθητική εκείνων των ημερών… Είναι αλήθεια ότι το σκέφτομαι συχνά. Απλά δεν έχω βρει ακόμα το πώς θα μπορούσα να εκφράσω κάτι τέτοιο. Όταν θα το προσπαθήσω, θα πρέπει να γνωρίζεις ότι η μουσική θα βγει πιο ακραία από ό,τι έχουν κυκλοφορήσει οι Emperor –όχι με την έννοια του ήχου, κυρίως ως αίσθηση. Προς το παρόν, πάντως, κυκλοφόρησα το 6ο σόλο άλμπουμ μου και είναι η πρώτη φορά στην καριέρα μου που δεν έχω κανένα συγκεκριμένο πλάνο για το επόμενο βήμα.
Οι πρώτες ακροάσεις που έκανα στο Arktis ήταν ιδιαίτερα άνετες, παρότι φαίνεται ότι κινηθήκατε σε πιο περίεργες δομές, αξιοποιώντας ετερόκλητες επιρροές. Πιστεύεις ότι είναι ό,τι πιο «προοδευτικό» έχεις συνθέσει;
Πάντα δουλεύω με βάση την προσωπική μου «περιέργεια», όταν γράφω μουσική. Ειδικά για το Arktis δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση, δεν επιθυμούσα δηλαδή να κάνω κάτι καινοτόμο, ίσως μάλιστα το ακριβώς αντίθετο: ήθελα να ακολουθήσω τον παραδοσιακό τρόπο σύνθεσης, την old-school προσέγγιση. Μεγάλωσα άλλωστε στα 1980s, με συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden και οι A-ha και γενικά με όλη την ποπ/ροκ σκηνή της δεκαετίας αυτής. Όταν λοιπόν ασχολήθηκα πιο επαγγελματικά με τη μουσική και κάναμε τους Emperor, ήταν λογικό να θέλουμε να διαφέρουμε και να κάνουμε κάτι πρωτοποριακό. Όμως πάντα θαύμαζα μπάντες σαν τις παραπάνω για το πώς κατάφερναν οι συνθέσεις τους να ακούγονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες καθόλη τη διάρκειά τους, ενώ διατηρούσαν μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα και δομή. Έτσι, στο Arktis δοκιμάζω να βρω αρχικά μια καλή, σταθερή αναφορά και έπειτα εμβαθύνω, σκαλίζοντας και χτίζοντας γύρω από εκείνη. Ένα βασικό riff, μια μελωδία αρκούν για να δοκιμάσεις διάφορα γύρω τους.
Το τραγούδι "South Winds" είναι, φαντάζομαι, μια τέτοια περίπτωση. Θα ήθελα να μάθω την ιστορία πίσω από την «περίεργη» μουσική που περιλαμβάνει...
Είναι περίπου αυτό που σου εξήγησα ήδη. Από το πρώτο σόλο άλμπουμ, αρκετά χρόνια πριν ξεκινήσω να γράφω τις συνθέσεις, διαμορφώνω ένα προσχέδιο, ένα πλαίσιο το οποίο περιγράφει τι είδους αλμπουμ θέλω να φτιάξω. Αν και δεν μπορούν να μπουν όρια στην έμπνευση, απλά θέτω κάποιους γενικούς κανόνες και οδηγίες, που βοηθούν τη δημιουργικότητά μου να μην χαθεί. Ο βασικός κανόνας στην περίπτωση του "South Winds" ήταν η αντικατάσταση του ηλεκτρικού μπάσου με ένα αναλογικό moog synthesizer, ο ήχος του οποίου με ενθουσίασε. Βγήκε απίστευτα φυσικό και διαμόρφωσε μόνο του τον χαρακτήρα της σύνθεσης.
Ακούγεται σαν να έχει βγει από τη dark wave σκηνή των 1980s…
Ακριβώς. Ουσιαστικά ολόκληρο το τραγούδι βασίζεται σε αυτή την ιδέα. Έχτισα όλα τα υπόλοιπα γύρω από τον πυρήνα του riff του μπάσου, το οποίο εκτελέστηκε από ένα moog.
Όμως αυτή η μικρή περιπέτεια που περιγράφεις να λαμβάνει χώρα για κάθε μία από τις συνθέσεις σου, αποτελεί ουσιαστικά πρόοδο για εσένα και τη μουσική σου...
Είναι παραδοσιακός ο τρόπος που σκέφτηκα στο Arktis, αλλά συνεχίζω να δοκιμάζω πράγματα. Απλά επέλεξα να μην φορτώσω τις συνθέσεις με παραπάνω «πληροφορίες» και πρωτότυπες ιδέες, που τελικά δεν θα εντυπωθούν στη συνείδηση των ακροατών. Η απλότητα κάνει τα τραγούδια πιο συμπαγή και ίσως αυτό να το πέτυχα, εν τέλει. Νομίζω θα συνεχίσω με την ίδια μέθοδο για αρκετό καιρό, τη βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσα.
{youtube}0VxbJb_Gs8w{/youtube}
