Έρχεστε Ελλάδα για πρώτη φορά και μάλιστα όχι μόνο στην Αθήνα –θα παίξετε και στη Θεσσαλονίκη. Πώς έχετε στο μυαλό σας τη χώρα μας;
Είμαστε όλοι fans του ελληνικού metal και μάλιστα από καιρό. Ειδικά των πρώιμων άλμπουμ των Rotting Christ, των Septic Flesh, των Nightfall, των Agatus, των Varathron και πολλών ακόμα. Ο ελληνικός death/black ήχος υπήρξε πολύ πρωτότυπος, πάντα μπορούσες να ξεχωρίσεις αν μια μπάντα προερχόταν από την Ελλάδα, από τις μελωδίες και τις κιθάρες. Και ξέρεις, καθώς τελειώναμε το τραγούδι "Vales Beyond Dimension" από το νέο άλμπουμ, όλοι μας παρατηρήσαμε πόσο ελληνικό ηχούσε: η εισαγωγή έχει αυτό το χορωδιακό εφέ στις κιθαριστικές αρμονίες, το οποίο μας θυμίζει τον πρώιμο ελληνικό death metal ήχο. Πέραν της μουσικής, προσωπικά είμαι εξοικειωμένος μόνο με το φαγητό και βέβαια με τον Πλάτωνα και γενικά την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Δεν έχω ξανάρθει ποτέ στη χώρα σας και είμαι, όπως και οι υπόλοιποι, ενθουσιασμένος που θα την επισκεφτώ επιτέλους και μάλιστα για να παίξουμε και σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη.
Για πες μου και για το δικό σας μέρος καταγωγής, το Portland του Όρεγκον. Στο μυαλό μου υπάρχει μια εντύπωση ότι ήταν μια φτωχή, παραμελημένη πόλη, φαίνεται όμως να έχει γίνει «hip» τα τελευταία ειδικά χρόνια...
Είναι πολύ σωστή η εντύπωσή σου. Δεν νομίζω βέβαια ότι το Portland υπήρξε ποτέ φτωχό, θα έλεγα ότι πάντα ήταν μια πόλη της εργατικής τάξης, βασισμένη σε χειρωνακτική εργασία και σε βιομηχανίες σχετικές με την υλοτομία. Στα 1980s και 1990s ήταν φτηνή η ζωή και μπορούσες εύκολα να είσαι καλλιτέχνης και λίγο-πολύ να επιβιώνεις με μια part-time εργασία (σερβιτόρος, ας πούμε). Αλλά τώρα –όπως και στις περισσότερες αμερικάνικες πόλεις– οι τιμές των κατοικιών έχουν αυξηθεί: γίνεται όλο και πιο ακριβό να ζεις στο κέντρο της πόλης. Όσο για το ενδιαφέρον που έχει παρατηρηθεί, οφείλεται νομίζω στο τηλεοπτικό σόου Portlandia, όπως και στην άνοδο της τοπικής παραγωγής μπύρας και της DIY μουσικής σκηνής. Το Portland έμενε πάντα στη σκιά του πολύ πιο δημοφιλούς Σιάτλ, αλλά τώρα δείχνει να είναι η κατ' εξοχήν πόλη στα βορειοδυτικά παράλια του Ειρηνικού. Ζώντας εδώ, είναι παράξενες όλες αυτές οι αλλαγές. Από την άλλη, πρόσφατα μετακόμισα: βρίσκομαι πλέον στη Νέα Υόρκη, οπότε τα άφησα πίσω μου όλα τούτα.
Υπάρχουν άνθρωποι που έγιναν fans σας χάρη στο Pale Folklore του 1999, για την πλειονότητα όμως ήταν μάλλον το Marrow Of The Spirit (2010) που έκανε τη διαφορά. Θα έλεγες ότι στάθηκε το πιο σημαντικό άλμπουμ για τη μπάντα, μέχρι σήμερα;
Όχι, δεν θα το έλεγα. Νομίζω πως το αγαπημένο μας άλμπουμ εξακολουθεί να είναι το The Mantle (2002) –ή, αν όχι το αγαπημένο, το «κλασικό». Το Ashes Against The Grain (2006), πάλι, ήταν ο δίσκος που έκανε το breakthrough για μας και νομίζω ότι με αυτόν συνέβη ό,τι βασικά περιγράφεις, και όχι με το Marrow Of The Spirit. Μάλιστα, δεν είμαι πολύ σίγουρος για το πώς φάνηκε το τελευταίο στη fanbase μας ή αν έκανε κάτι ιδιαίτερο για τη φήμη μας... Ήταν μια «επιστροφή στη φόρμα», συνειδητά απείχαμε από τις μοντέρνες τεχνολογίες στον μουσικό εξοπλισμό, κάτι σημαντικό για μας τότε.
Η τελευταία σας δουλειά, The Serpent And The Sphere, δείχνει να περιστρέφεται γύρω από δύο κύριες ιδέες: την απεραντοσύνη του Σύμπαντος, από τη μια, τη μικροσκοπική μοριακή πραγματικότητα, από την άλλη...
Αυτή την ερώτηση θα ήταν καλύτερα να την απαντούσε ο John, μιας και εκείνος γράφει τους στίχους. Πιστεύω πάντως ότι πολλά πράγματα στον κόσμο –τόσο στο μακροεπίπεδο, όσο και στις πολύ μικρές κλίμακες– δεν γίνονται εύκολα κατανοητά από το ανθρώπινο μάτι ή από το μυαλό μας.
Εν έτει 2015, θα έλεγες ότι ο ήχος σας –όπως και γενικότερα ο σκληρός ήχος– παραμένει πιο δημοφιλής στην Ευρώπη, από ό,τι στις Πολιτείες; Ή η mainstream επιτυχία συγκροτημάτων σαν τους Mastodon έχει αλλάξει τα πράγματα;
Νιώθω πλέον ότι το metal χαίρει ίσης εκτίμησης και στις δύο ηπείρους. Και ότι κι εμείς έχουμε ισόπαλη αντιμετώπιση στις αμερικανικές πόλεις, όπως και στις ευρωπαϊκές. Αναρωτιέμαι βέβαια πόσο ρόλο έχει παίξει σε κάτι τέτοιο η διάδοση της μουσικής μέσω ίντερνετ, η οποία μάλλον βοήθησε τη νεολαία στις Η.Π.Α. να κοιτάξει και πέρα από τις εποχιακές μόδες της ποπ. Γιατί κατά τα λοιπά πιστεύω πως η Αμερική –τόσο σαν χώρα, όσο και ως μουσική αγορά– κυριαρχείται και καθορίζεται από τις τάσεις κάθε περιόδου. Κι αυτό βλέπω να αλλάζει πλέον δραστικά, χάρη στο ίντερνετ.
Σε μια παλιότερη συνέντευξή σας, βλέπω πως θεωρείτε ως μεγάλες επιρροές τους Rush, τους King Crimson και τους Current 93. Ποιους δίσκους τους θα διάλεγες ως τους «καλύτερους»;
Το ξέρεις βέβαια ότι οι υπόλοιποι στη μπάντα θα έχουν διαφορετικές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση –κι εγώ όμως ίσως σου πω άλλα πράγματα, αν με ξαναρωτήσεις αύριο! Λοιπόν, από τους Rush αγαπώ ιδιαίτερα το Hemispheres, το Signals και το Moving Pictures, μου αρέσει όμως και η προηγούμενη περίοδός τους, ειδικά το Fly By Night. Για τους King Crimson, τώρα, όλοι οι Agalloch συμφωνούμε στο Red, αλλά για τους Current 93 είναι πιο δύσκολο να διαλέξεις, γιατί έχουν πολλές κυκλοφορίες. Πάντως το Of Ruine Or Some Blazing Starre σίγουρα παραμένει ανάμεσα στα αγαπημένα, μαζί με το Sleep Has His House και το All Τhe Pretty Little Horses. Αλλά μου αρέσει και πιο πρόσφατο υλικό τους, για παράδειγμα το Black Ships Ate The Sky.
Αλλά και από μη μουσικές επιρροές, έχετε συχνά αναφερθεί στο σινεμά του Ingmar Bergman. Πρόσφατα παρακολούθησα μια παλιότερή του ταινία που δεν είχα ξαναδεί, ο αγγλικός τίτλος είναι Sawdust And Tinsel. Σου λέει κάτι;
Να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω δει αυτό το φιλμ. Χαίρομαι όμως που ασχολείσαι με τη δουλειά του Bergman. Μαζί με τον Tarkovsky, τον Tarr και τον Jim Jarmusch, μας έχει επηρεάσει πολύ.
Ποια είναι αλήθεια η καλύτερη στιγμή για να δεις μια ταινία, όταν είσαι full-time μπλεγμένος με τους Agalloch; Είναι ας πούμε κάτι που κάνεις ενώ περιοδεύετε; Ή απαιτεί τον δικό του χώρο και χρόνο, οπότε και διαχωρίζεται από τις μουσικές σας δραστηριότητες;
Είναι σίγουρα κάτι που χρειάζεται τον δικό του χώρο και χρόνο. Στις περιοδείες περισσότερο διαβάζουμε και ακούμε μουσική. Μια ταινία, όμως, χρειάζεται μεγάλη οθόνη και καλό ήχο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να παρακολουθήσω ένα φιλμ στο λάπτοπ ή, χειρότερα, στο iPhone.
Και τι σχέδια κάνετε για το φθινόπωρο και τον χειμώνα του '15;
Νομίζω πως, τελικά, θα αρχίσουμε να γράφουμε για ένα καινούριο άλμπουμ.
{youtube}gYMaIzFq1Iw{/youtube}
