Τι μεσολάβησε σ' αυτά τα 20 χρόνια απουσίας; Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από τη μακροχρόνια αποχή σας;
Όχι, καμία. Απλώς χρειαζόμασταν ένα διάλειμμα. 20 χρόνια είναι πολύς χρόνος, το παραδεχόμαστε. Αλλά εκ των υστέρων καταλαβαίνουμε πως ήταν απαραίτητο και ήταν η κατάλληλη στιγμή να συμβεί.
Ποιος ήταν ο λόγος που ξαναβρεθήκατε πέρσι;
Κάναμε διάφορες εμφανίσεις, ως Scientists και ως Beasts Of Bourbon, και κάποιοι πρότειναν να δώσουμε μια συναυλία ως Dubrovniks. Είπαμε πως δεχόμαστε, αρκεί –και σε αυτό το σημείο σοβαρολογούμε– να κάναμε και μια εμφάνιση στην Αθήνα: μία εμφάνιση, αυτό μόνο χρειαζόταν. Ο λόγος είναι ότι κάνουμε αυτά τα live πρώτα για να τα ευχαριστηθούμε οι ίδιοι, όχι τόσο για τα χρήματα. Τελικά προέκυψαν περισσότερες συναυλίες από μία, οπότε μια χαρά!
Σας εκπλήσσει το ενδιαφέρον που δείχνει ο κόσμος για την επανένωσή σας;
Ναι, πάρα πολύ. Αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι δεν κάναμε τίποτα τα τελευταία 20 χρόνια για να διαφημίσουμε τη μπάντα και να ακουστούμε...
Απολαμβάνετε ακόμα την πρώιμη δουλειά σας ή την ανακαλύπτετε ξανά στην πορεία;
Η αλήθεια είναι πως ανακαλύπτουμε από την αρχή τα παλιά μας κομμάτια και τον τρόπο με τον οποίον τα παίζαμε τότε. Πλέον είμαστε μεγαλύτεροι και σοφότεροι και προσπαθούμε να το περάσουμε αυτό στο παίξιμό μας. Μην ανησυχείτε, όμως: γνωρίζουμε ότι το rock οφείλει να είναι και κουτό και ορμητικό. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά τη διαφορά ανάμεσα στους Heartbreakers –άλλοι εκείνοι του Johnny Thunders και άλλοι αυτοί του Tom Petty.
Ποια ήταν τα συναισθήματα όταν αρχίσατε ξανά τις πρόβες όλοι μαζί;
Είναι υπέροχο πράγμα το ότι αρχίσαμε να παίζουμε μαζί ξανά. Τα παιδιά περίμεναν χρόνια για να ξαναπιάσουν αυτά τα τραγούδια και να τα απογειώσουν. Τις πρώτες βδομάδες που κάναμε πρόβες ακουγόμασταν σαν ένα πυκνό σύνολο από κιθάρες οι οποίες σου έσκαγαν στη μούρη. Ακουγόταν δηλαδή τόσο καλό, ώστε αποφασίσαμε να το αφήσουμε έτσι.
Έχετε καμιά ανάμνηση από την εμφάνισή σας στην Ελλάδα πριν από 23 χρόνια;
Ναι, πολύ ζωντανές αναμνήσεις. Ήταν στο τέλος μιας μεγάλης περιοδείας. Καμιά φορά οι συναυλίες στη βόρεια Ευρώπη είναι πολύ σοβαρές και δύσκολες και ήμασταν πολύ κουρασμένοι. Αλλά με το που φτάσαμε στην Ελλάδα, όλα άλλαξαν. Όλοι ήταν έξω στους δρόμους, έτρωγαν και έπιναν κρύες μπύρες. Οι Γερμανοί τις έπιναν ζεστές κι αυτό μας τσάντιζε! Οι δε συναυλίες ήταν κατάμεστες από κόσμο και η μυρωδιά του rock 'n' roll υπήρχε στον αέρα. Ήταν το είδος της περιοδείας που μας ταίριαζε.
Από τις pubs στην Αυστραλία μέχρι τα γεμάτα club της Αθήνας, υπάρχουν αλλαγές στο ύφος σας απέναντι σε διαφορετικά κοινά;
Ποτέ δεν πήραμε τον εαυτό μας στα σοβαρά κι αυτό το στυλ ταιριάζει σε μέρη όπως η Ισπανία και η Ελλάδα. Όταν ας πούμε κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας άλμπουμ, το Dubrovnik Blues (1989), κάποιος έγραψε σε μια κριτική: «Less is More». Αυτή ήταν η φιλοσοφία μας τότε. Μας ρωτούσαν διαρκώς (κυρίως στη Βόρεια Ευρώπη), πώς κατορθώσαμε να φτιάξουμε ένα τόσο απλό και πλήρες άλμπουμ. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη σύλληψη και την ιδέα του δίσκου. Αυτό όμως δεν μας το ρώτησε ποτέ, κανείς στην Ελλάδα. Εσείς το είχατε πιάσει.
Θα ακούσουμε στο μέλλον κάποια νέα σας ηχογράφηση;
Προς το παρόν έχουμε κάνει μια ακουστική εκδοχή ενός από τα τραγούδια μας. Θα το διαθέτουμε δωρεάν από το site μας (thedubrovniks.com) σύντομα.
* Οι Dubrovniks εμφανίζονται στην Αθήνα, την άλλη Παρασκευή 12 Ιουνίου, στο Κύτταρο. Σάββατο 13/6 θα βρεθούν στο κάστρο της Άρτας ως headliners του Clockwork Castle Festival II και Δευτέρα 15/6 θα παίξουν στο Principal της Θεσσαλονίκης
{youtube}Q4aqRwx9L3U{/youtube}
