Η τραγουδοποιός από το Χαφναρφιόρντουρ της Ισλανδίας, που έχτισε ένα κάποιο όνομα στον indie μικρόκοσμο των '00s ως μέλος των Seabear και τράβηξε ακόμα περισσότερα βλέμματα πάνω της με το προ τριετίας σόλο άλμπουμ We Sink, επέστρεψε φέτος με μια λιτή κυκλοφορία, βασισμένη στο πιάνο. Ζητήσαμε λοιπόν να μάθουμε περισσότερα για τα όσα τριγυρίζουν στο μυαλό της αυτήν την εποχή...
To καινούριο σου άλμπουμ, Krómantík, βασίστηκε στο πιάνο και στις ήπιες μελωδίες. Πώς εμπνεύστηκες το concept του;
Πριν μερικά χρόνια, κατά τη διάρκεια των μουσικών μου σπουδών εδώ στην Ισλανδία, έγραψα αρκετή μουσική πάνω σε πιάνο. Πολλά λοιπόν από τα κομμάτια του Krómantík είναι μικρά αποσπάσματα μιας άλλης, ευρύτερης ιδέας, η οποία κρατάει από εκείνα τα χρόνια. Άλλωστε έπαιζα πιάνο από μικρό παιδί και το να κυκλοφορήσω ένα άλμπουμ αποκλειστικά με τραγούδια πάνω σε πιάνο ήταν πάντα ένα μεγάλο όνειρό μου.
Η μουσική σου ακούγεται μελαγχολική, στοιχειώνει τον ακροατή, αλλά ταυτόχρονα μοιάζει αισιόδοξη –με τον δικό της τρόπο τουλάχιστον. Συμφωνείς με μια τέτοια τοποθέτηση;
Χμμμμ, ναι, γιατί όχι; Πάντα δυσκολεύομαι άλλωστε να περιγράψω τη μουσική την οποία γράφω. Όμως οι λέξεις που χρησιμοποίησες είναι ακριβώς αυτές που σκέφτομαι κι εγώ όταν συνθέτω, οπότε βρίσκω εύστοχη την ανάλυσή σου.
Η έλλειψη φωνητικών, αφήνει χώρο στο όνειρο;
Σίγουρα αφήνει! Δεν υπάρχει φωνή, οπότε το πιάνο μπορεί να τραγουδήσει τη δική του μελωδία, ενώ δημιουργείται και περισσότερος χώρος για να αναπτυχθούν οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Μπορεί να είναι πολύ λυτρωτικός αυτός ο τρόπος ακρόασης.
Αισθάνθηκα πάντως ότι ήθελα περισσότερα τραγούδια από το Krómantík, και μεγαλύτερες διάρκειες… Ήταν στις προθέσεις σου αυτό, να αφήσεις δηλαδή μια τέτοια αίσθηση στον ακροατή;
Όπως σου είπα και πιο πριν, πρόκειται για μια συλλογή τραγουδιών, φτιαγμένη με αποσπάσματα συνθέσεων με μεγαλύτερη διάρκεια –αν και τελικά αντιλαμβάνομαι το Krómantík σαν ένα ενιαίο έργο. Είναι βέβαια διαφορετικό από πολλά άλλα πράγματα και φυσικά καθόλου ποπ. Επομένως, αν κι εσύ ακούς avant garde, θα καταλαβαίνεις ότι αυτή τη μουσική πρέπει να την αποδέχεσαι ως έχει. Σήμερα η ποπ μουσική έχει καθηλωθεί σε μια συγκεκριμένη φόρμουλα ήχου, οπότε θεωρώ πολύ σημαντικό για τους ακροατές –μα και για τους μουσικούς– να έρχονται σε επαφή με ακούσματα τα οποία δεν υπακούουν στις συνηθισμένες νόρμες. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ…
Σαφώς. Αλήθεια, τι σε εμπνέει να γράψεις μουσική;
Κάτι που γενικά με εμπνέει, είναι η μουσική την οποία ακούω κάθε στιγμή, οι ταινίες, αλλά και η τέχνη. Ακόμα και τα πράγματα που βλέπω στο ίντερνετ (και όμως!), καθώς φαντάζομαι και η καθημερινότητά μου. Διαβάζω και αρκετή ποίηση τελευταία, κυρίως Ισλανδούς ποιητές, ώστε να εμπνευστώ για τους στίχους που θέλω να γράψω. Οτιδήποτε μου φέρνει η ζωή μπορεί να με εμπνεύσει.
Ο ονειρικός αισθησιασμός της μουσικής σου μοιάζει ιδανικός για να ντύσει μια μικρού μήκους ταινία του Davil Lynch. Ή ένα obscure, ασπρόμαυρο φιλμ τρόμου που σκηνοθέτησε κάποιος σπουδαστής κινηματογράφου, αφού είδε όλες τις βουβές ταινίες του Murnau στη σειρά...
Αυτός ο συλλογισμός σου δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα. Το έχεις περιγράψει πολύ καλά. Θα ήθελα πράγματι να δουλέψω το soundtrack για κάποια όμορφη αισθητικά ταινία τρόμου.
Τι έχεις προγραμματίσει σχετικά με το μέλλον;
Θα κυκλοφορήσω ένα νέο άλμπουμ μέσα στο 2015 –και πάλι για λογαριασμό της Morr Music– το οποίο θα συνοδεύσει μια αρκετά εκτεταμένη τουρνέ, με πολλές συναυλίες.
Να περιμένουμε μια διεύρυνση των φετινών σου ιδεών σ' αυτό το επόμενο άλμπουμ;
Φαντάζομαι ναι... Νομίζω ότι κάθε καλλιτέχνης πρέπει να αναπτύσσει το έργο του και να προχωράει μπροστά. Άλλωστε κάθε καινούρια μουσική ιδέα που γράφω, πηγάζει από την αμέσως προηγούμενη.
Ευχαριστώ πολύ. Καλή επιτυχία!
Χα χα, σ' ευχαριστώ κι εγώ! Μερικές φορές μου είναι ξέρεις τόσο δύσκολο να εκφραστώ σωστά στα Αγγλικά…
{youtube}6HeLQDqPwGQ{/youtube}
