Για τον Eric Burdon, οι συστάσεις περιττεύουν. Τον περιμένουμε την άλλη εβδομάδα στην πρώτη μέρα του Rockwave 2014 (Παρασκευή 11 Ιουλίου), οπότε εκμεταλλευτήκαμε την αφορμή για μια συνέντευξη. Στην οποία μας μιλάει για τον Bruce Springsteen, τον Μπαράκ Ομπάμα, τους βομβαρδισμούς του Δευτέρου Παγκοσμίου, αλλά και για το ποιος έκλεψε τα κέρδη από το "House Of The Rising Sun"...
(φωτογραφίες 1,5: Marianna Burdon / φωτογραφία 4: Σοφία Ζαχαριάδη)
Δουλεύετε πάνω σε κάποια καινούργια δισκογραφική δουλειά; Θα ακούσουμε σύντομα νέο υλικό; Πρόκειται να είναι κάτι στα βήματα του προηγούμενου δίσκου σας;
Πρόκειται να ξεκινήσω κάτι καινούργιο πολύ άμεσα. Θα είναι κάτι διαφορετικό από το τελευταίο μου άλμπουμ, προσωπικά το θεωρώ «ξεσηκωτικό». Και είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα το ακούσετε πολύ σύντομα! Μπορείτε στο μεταξύ να ενημερώνεστε για τις εξελίξεις, μέσω της προσωπικής μου ιστοσελίδας, www.ericburdon.com
Τη χρονιά που μας πέρασε φτάσατε πολύ κοντά σε μια συνεργασία με τον Bruce Springsteen, για τον δίσκο 'Til Your River Runs Dry. Tι ήταν αυτό που σας έκανε να αλλάξετε τελικά γνώμη;
Η αλήθεια είναι πως με τον Bruce συνδεθήκαμε περισσότερο μετά την κυκλοφορία του 'Til Your River Runs Dry, όταν η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να παίξουμε την ίδια μέρα στο SXSW. Ο Βruce έκανε μια αναφορά σε μένα όσο βρισκόταν στη σκηνή, κάτι που οδήγησε στο να πούμε μερικά τραγούδια μαζί αργότερα. Ακόμη πιστεύω ότι εκείνη η εμφάνιση συνέβαλε πολύ στο να πάρει η καριέρα μου και πάλι τα πάνω της (γέλια!). Λίγο καιρό μετά παίξαμε μαζί στο Κάρντιφ, ήταν υπέροχα. Θα ήθελα να συνεργαστώ και πάλι μαζί του, τόσο σε κάποιο λάιβ, όσο και σε κάποιον δίσκο, αφού δεν τα καταφέραμε στον προηγούμενο.
Στους στίχους του τραγουδιού σας "Invitation To The White House" έχετε μια φανταστική συνάντηση με τον πρόεδρο Ομπάμα, ο οποίος ζητάει τη συμβουλή σας πάνω σε διάφορα ζητήματα κι εσείς του προτείνετε να ανοίξει τα σύνορα με το Μεξικό. Πόσο σας απασχολεί η πολιτική στην καθημερινή σας ζωή;
Eίναι στη φύση μου, νομίζω, να αγχώνομαι για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Όχι μόνο στη χώρα μου, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Θεωρώ πως είναι αποτέλεσμα του να γεννιέσαι εν μέσω βομβαρδισμών και του να μεγαλώνεις σε μια εργατική οικογένεια. Στη συνέχεια ερωτεύτηκα τους μαύρους, εκείνους που τραγουδούσαν τόσο όμορφα πράγματα όντας γιοί και εγγονοί πρώην σκλάβων. Δεν είμαι πολιτικοποιημένος, είμαι γεωπολιτικοποιμένος. Μου αρέσει να εστιάζω σε ζητήματα όπως είναι το νερό, οι φυσικές καταστροφές ή η βλακεία των παγκόσμιων ηγετών.
Ποια είναι η γνώμη σας για την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. τα τελευταία χρόνια;
Aπλώς λυπάμαι τον Μπαράκ Ομπάμα, γιατί κληρονόμησε ένα φιάσκο από το οποίο ούτε ο ίδιος, ούτε η Αμερική θα μπορέσει εύκολα να αποκοπεί. Η προηγούμενη κυβέρνηση τσάκισε τον πλούτο της χώρας, συμπεριλαμβανομένου και του εργατικού δυναμικού, τους νέους δηλαδή ανθρώπους που τότε έβγαιναν στην αγορά εργασίας, για καθαρά δικό της όφελος. Ο Ομπάμα προσπάθησε να χειριστεί το χάος όπως-όπως, ελπίζοντας σε ένα εργατικό θαύμα από το πουθενά. Όχι, δεν συμφωνώ με τα περισσότερα από όσα έχει κάνει, κυρίως μάλιστα με την εξωτερική του πολιτική. Κανονικά θα έπρεπε να επισκέπτεται ο ίδιος χώρες όπως η Συρία και το Ιράν, να προσπαθεί να επιτύχει την ειρήνη και να προσφέρει βοήθεια. Η διπλωματία πρέπει να είναι πάντα η πρώτη μας επιλογή.
Αν καλούσασταν να διαλέξετε ανάμεσα στην τζαζ και στα μπλουζ, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν θα μπορούσατε να ξανακούσατε αυτό που απορρίψατε για την υπόλοιπη ζωή σας, ποιο θα επιλέγατε και γιατί;
Με προετοιμάζεις για το τέλος του κόσμου;! (γέλια). Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση... Και πραγματικά εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ να την αντιμετωπίσω στα αλήθεια. Αν μιλάμε για ερμηνείες, τότε σίγουρα θα σου πω τα μπλουζ. Γιατί εκφράζουν όλα όσα έχει αντιμετωπίσει ποτέ μια ανθρώπινη καρδιά. Αλλά όταν μιλάμε για μουσικές... τότε πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει χωρίς τον Miles Davis ή τον John Coltrane. Θα ήταν αβάσταχτο.
Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο στα αμερικάνικα μπλουζ με το οποίο ταυτίστηκε τόσο πολύ μια φούχτα Βρετανών έφηβων, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960; Και γιατί πιστεύετε ότι ήταν σε θέση να το αφομοιώσουν ίσως καλύτερα από τους ίδιους τους Αμερικάνους;
Γεννηθήκαμε ενώ μας βομβάρδιζαν, μέσα στην απόγνωση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η βρετανική νεολαία της δεκαετίας του 1950 δεν απολάμβανε τα πλούτη και τις ανέσεις που απολάμβανε η αμερικάνικη. Ενώ στις Η.Π.Α. γεννιόντουσαν συνεχώς παιδιά –μέσα στο γενικότερο κλίμα της οικονομικής άνθησης– στη Βρετανία όλο έμοιαζαν γκρίζα και αβέβαια. Τα μπλουζ, λοιπόν, μίλησαν στην καρδιά μας. Ξέραμε πολύ καλά πώς είναι να αισθάνεται κάποιος έτσι.
Για ένα διάστημα οι σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη των Animals δεν ήταν και οι καλύτερες. Έχετε μετανιώσει για εκείνη την περίοδο;
Όχι, δεν έχω μετανιώσει. Για ποιον λόγο ακριβώς να μετανιώσω; Αλλά ούτε πικρία νιώθω. Ίσως να νιώθω κάτι γλυκόπικρο... Η αλήθεια είναι πως το συγκρότημα δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα δεμένο κι έτσι, όταν κάναμε επιτυχία, ο καθένας άρχισε να θέλει να κάνει τα δικά του. Ο Alan Price βούτηξε όλα τα κέρδη από το "House Of The Rising Sun" και δήλωσε παραίτηση. Ο Josh Steel συνάντησε την αγάπη της ζωής του και αποσύρθηκε στον έγγαμο βίο. Ο Chas αποφάσισε να ασχοληθεί με το management του Jimi Hendrix. Έμεινα λοιπόν μόνος να συνεχίσω το όνομα του συγκροτήματος και –σαν να μην έφτανε αυτό– στη συνέχεια προσπάθησαν να μου το πάρουν. Χρησιμοποιώ το όνομα Animals εδώ και 50 χρόνια, για διάφορες δουλειές· και το να έρχεται κάποιος και να μου λέει ότι δεν μπορώ να το χρησιμοποιώ πια, απλώς... πονάει. Στην ουσία οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι τώρα είναι μαζί μου πολύ περισσότερο καιρό, απ' ότι τα αυθεντικά μέλη του συγκροτήματος.
Τι καινούργιο σκοπεύετε να εκμυστηρευτείτε στη νέα σας (τρίτη κατά σειρά) αυτοβιογραφία, μετά τα I Used to Be An Animal But I'm Allright Now και Don't Let Me Be Misunderstood;
Δεν τα πάω καλά με τις εκμυστηρεύσεις. Όμως σίγουρα σχεδιάζω να πω μερικά πράγματα όπως τα βλέπω σήμερα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Πρώτον, βλέπω πια τη διασύνδεση του τέλους της χίπικης σκηνής του Λος Άντζελες με τη βία την οποία εκπροσωπεί o Manson, αλλά και τη σύνδεση ανάμεσα στο ξεκίνημα της δουλειάς μου με τον πόλεμο. Ακόμα, τη σχέση που έχει ο θάνατος του Hendrix με την κατάθλιψή μου και την απομάκρυνσή μου από τα μουσικά πράγματα για τόσο καιρό. Τα χρόνια που περνάνε σου επιτρέπουν να δεις πράγματα τα οποία ήταν αδύνατον να κοιτάξεις τη στιγμή που τα βίωνες. Τώρα μπορώ πια να δω καθαρά ποια ήταν τα πράγματα εκείνα τα οποία μου άλλαξαν την προσωπικότητα.
Υπάρχουν τραγούδια που τα παίζετε ζωντανά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Πώς καταφέρνετε να μην τα βαριέστε;
Δεν τα βαριέμαι γιατί τους επιτρέπω να έχουν τη δικιά τους υπόσταση σε κάθε συναυλία. Ποτέ δεν προσπαθώ να τα παίξω όπως είναι στον δίσκο. Με το να τα ανακατεύω με άλλο υλικό, όταν τα παίζω ζωντανά, ακούγονται ακόμα φρέσκα και δυναμικά. Σαν να τα προβάρω εκείνη την ώρα για πρώτη φορά.
Τι θα ακούσουμε λοιπόν στη συναυλία σας στο Rockwave 2014, στις 11 Ιουλίου;
Ένα μείγμα από τις επιτυχίες και τα αγαπημένα μου τραγούδια από Animals, καθώς και ορισμένα κομμάτια από τον τελευταίο μου δίσκο. Θα ακούσετε όμως και καινούργιο υλικό, οπότε πρέπει να έρθεις οπωσδήποτε ώστε να σου λυθεί η απορία που εξέφρασες στην πρώτη ερώτηση...
{youtube}Ey8EFJuUngI{/youtube}
