O Matt Elliott δηλώνει αισιόδοξος αυτό το διάστημα, διαψεύδοντας τις στερεοτυπικές φήμες που τον προβάλλουν ως μελαγχολικό κι απελπισμένο τροβαδούρο. Παράλληλα, ετοιμάζεται για τις συναυλίες του στην Ελλάδα την ερχόμενη βδομάδα: θα εμφανιστεί τη Δευτέρα 24 Μαρτίου στη Μαύρη Τρύπα στη Θεσσαλονίκη, την Τετάρτη 26/3 στο Stage της Λάρισας, ενώ θα κλείσει τον κύκλο την Παρασκευή 28/3 στην Αθήνα, στο Tin Pan Alley. Ο ιδιοσυγκρασιακός καλλιτέχνης, όσο ενδοστρεφής και αν είναι, δεν παραλείπει να εκφράσει τη συμπάθειά του για το ελληνικό κοινό –συναισθήματα τα οποία είναι βεβαίως αμοιβαία...
Ζεις στη Γαλλία αυτή τη στιγμή, ενώ πριν έμενες στην Ισπανία. Τι σε ώθησε να απομακρυνθείς από το Μπρίστολ και γενικότερα την Αγγλία, απ’ όπου κατάγεσαι;
Έφυγα από την Αγγλία κυρίως επειδή πιστεύω ότι είναι αδύνατον για έναν καλλιτέχνη να ζήσει εκεί, μα και για προσωπικούς λόγους. Αυτόν τον καιρό ταξιδεύω πολύ ούτως ή άλλως –μου αρέσει να ταξιδεύω και να γνωρίζω διαφορετικές πόλεις– πράγμα που δίνει την αίσθηση ότι δεν στεριώνω πουθενά. Στο παρελθόν έχω περάσει 4 περίπου χρόνια σαν άστεγος, μετακινούμενος διαρκώς.
Μίλησέ μας για τις επιρροές σου, στη μουσική αλλά και γενικότερα. Είναι αισθητή, για παράδειγμα, η συμπάθειά σου για τις παραδοσιακές μουσικές της νοτιοανατολικής Ευρώπης, μεταξύ άλλων...
Είμαι λάτρης της μουσικής υπό την ευρεία έννοια. Μου αρέσουν επομένως πολλά και διαφορετικά είδη, από όλον τον κόσμο, και ειδικά η ευρωπαική μουσική, όπως ανέφερες· κυρίως επειδή πρόκειται για προϊόν αυθεντικής παράδοσης. Το κίνητρο στη δουλειά μου είναι πάντα η έκφραση και η επικοινωνία αυτού που θα ονομάζαμε «ουσία» της μουσικής. Κατά τα άλλα οι επιρροές μου είναι ποικίλλες και εκτείνονται από βιβλία και ταινίες μέχρι καθημερινές συζητήσεις –ακόμα και μια ιδέα που μπορεί να ακούσω από κάποιον στο τρένο μπορεί να ασκήσει επιρροή. Το ίδιο συμβαίνει σε όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους: η έμπνευση συχνά πηγάζει από εκεί που δεν το περιμένεις.
Θεωρείσαι από τους πρωτοπόρους στην πειραματική/ηλεκτρονική μουσική, ωστόσο τα τελευταία χρόνια άλλαξες κατεύθυνση, δίνοντάς μας μια σειρά από δισκογραφικές δουλειές με έντονα συναισθηματικά συνθέσεις. Κι έχεις δηλώσει ότι αυτό το είδος μουσικής καθιστά ευκολότερη την αισθητοποίηση των ενδόμυχων ενός καλιτέχνη. Ποια είναι λοιπόν τα συναισθήματα εκείνα που επιδιώκεις να εκφράσεις μέσω της μουσικής σου;
Τα ίδια συναισθήματα που ανέκαθεν προσπαθεί να εκφράσει η μουσική στο πέρασμα των αιώνων: τις παραδοξότητες της ομορφιάς και της ασχήμιας στη ζωή, το γεγονός ότι τώρα είμαστε ζωντανοί αλλά κάποια μέρα θα πάψουμε να είμαστε, τη μοναξιά της ύπαρξης, τη βεβαιότητα ότι θα περάσουμε μεγάλο μέρος της ζωής μας μόνοι... Πράγματα που δεν είναι καθόλου της μόδας στη σύγχρονη μουσική. Η μουσική σήμερα, στο μεγαλύτερο μέρος της, προσχεδιάζεται με στόχο να μας αποσπά από αυτές τις ζοφερές σκέψεις.
Εξετάζεις το ενδεχόμενο να κυκλοφορήσεις στο άμεσο μέλλον καινούριο δίσκο υπό τη Τhird Eye Foundation ετικέτα;
Όλα είναι πιθανά.
Πώς αντιμετωπίζεις χαρακτηρισμούς τύπου «καταραμένος ποιητής», «αθεράπευτος ρομαντικός» και άλλα αντίστοιχα, που κατά καιρούς σου προσάπτονται από κριτικούς; Είναι η έμφυτη μελαγχολία εγγενές χαρακτηριστικό σου;
Και όμως, παρά τις αποθαρρυντικές απαντήσεις που δίνω σε συνεντεύξεις, μου αρέσει να γελάω και κυρίως να κάνω τους γύρω μου να γελάνε –τίποτα δεν μου δίνει μεγαλύτερη χαρά. Ο Bill Hicks κάποτε είπε ότι κωμικοί είναι κατά βάθος «θλιμμένοι ροκ σταρ». Με αυτήν λοιπόν τη λογική εγώ είμαι «θλιμμένος σταντ-απ κωμικός»... Ορισμένες φορές εκπλήσσω τον εαυτό μου με την αισιοδοξία μου, ειδικά όταν βρίσκομαι απέναντι σε πραγματικά κυνικά και απαισιόδοξα άτομα. Θα έλεγα πως είμαι σχιζοειδής χαρακτήρας, με ποικίλλες εκφάνσεις στην προσωπικότητά μου. Ο τομέας στον οποίον είμαι συχνότερα απαισιόδοξος είναι το σημερινό πολιτικό σύστημα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι –όπως συχνά συμβαίνει στο αποκορύφωμα μιας περιόδου– κάποια στιγμή η κοινωνία θα μπουχτίσει σε τέτοιον βαθμό από τις συνθήκες δικτατορίας, ώστε θα αποτινάξει τις χειροπέδες. Ελπίζω αυτό να γίνει σύντομα. (σ.σ.: λόγια τα οποία παραπέμουν στο "Guilty Party", από τον δίσκο του DrinkingSongs του 2004:«κερδίσατε –είναι καιρός να βγάλω το όπλο μου– γιατί είναι πια αργά να πάρουμε πίσω όλα τα λάθη που εχουμε κάνει»).
Έχεις επισκεφτεί τη χώρα μας πολλές φορές στο παρελθόν, πρέπει επομένως να ξέρεις ότι το ελληνικό κοινό εκτιμάει πολύ τη μουσική σου. Ποιες είναι οι θετικές ή/και αρνητικές εμπειρίες σου από την Ελλάδα ως τώρα;
Την τελευταία φορά που απάντησα σε ερώτηση σχετικά με τους Έλληνες και την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ήταν πολλοί εκείνοι που θίχτηκαν, παρόλο που ουσιαστικά επαινούσα με την απάντησή μου τον χαρακτήρα των Ελλήνων λέγοντας ότι δεν διστάζουν να εξεγερθούν εναντίον όσων τους καταπιέζουν. Κάτι π.χ. το οποίο δεν ισχύει τόσο πολύ για τους Άγγλους. Αυτή τη φορά δεν θα πω μεγάλα λόγια. Θα αρκεστώ λέγοντας ότι βρίσκω τους Έλληνες έναν ιδιαίτερα ζεστό και φιλόξενο λαό.
Στο παρελθόν έχεις μιλήσει για τις φθαρμένες κοινωνικο-πολιτικές δομές του 21ου αιώνα και για την ήττα του καπιταλισμού, κάνοντας λόγο για μια «κοινωνία που οπισθοδρομεί». Αυτό σημαίνει πως δεν διατηρείς καμία απολύτως ελπίδα; Οι Έλληνες, ας πούμε, νομίζω πως προσπαθούν να διατηρούν ένα ίχνος έστω οπτιμισμού, αλλιώς δεν θα επιβιώναμε. Εξάλλου δεν έχουν όλοι την τύχη και το χάρισμα να μπορούν να διοχετεύουν τα σκοτεινότερα συναισθήματά τους στη μουσική...
Βρίσκω ελπιδοφόρο εκείνο που λέγαμε πριν, το ότι οι Έλληνες υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στην κυβέρνηση· ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι έχετε να αντιμετωπίσετε μία από τις πιο καταπιεστικές και επιθετικές αστυνομικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Κανονικά αυτή τη στιγμή θα έπρεπε η κυβέρνηση να δικάζεται για τον τρόπο με τον οποίο επιτρέπει στην αστυνομία σας να συμπεριφέρεται στους πολίτες, αλλά δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει. (σ.σ.: ενδεικτικά, ο δίσκος Failing Songs του 2007 είναι αφιερωμένος στη μνήμη του Βραζιλιάνου Jean-Charles De Menezes, του αδικοχαμένου άντρα που δολοφόνησε η βρετανική αστυνομία στο μετρό του Λονδίνου το καλοκαίρι του 2005 νομίζοντας πως είναι βομβιστής, καθώς και σε άλλα θύματα του «κατασταλτικού πολέμου»).
Είναι δύσκολο να διατηρήσει κανείς την αισιοδοξία του υπό τέτοιες συνθήκες, αλλά αν όλοι ακολουθούσαν το παράδειγμα του ελληνικού λαού και συμμερίζονταν την αγανάκτησή του, θα ήταν δυσκολότερο για αυτά τα ζώα να παραμένουν ατιμώρητα. Έχω παρατηρήσει ένα γκράφιτι κάπου στις Βρυξέλλες με τη φράση «Le Peuple Grec Est Devant Nous!» (οι Έλληνες είναι μπροστά μας), το οποίο εννοεί πως ό,τι συμβαίνει τώρα στη χώρα σας, σύντομα θα συμβεί παντού. Εγώ του δίνω όμως και μια δευτερη ερμηνεία: οι Έλληνες ήταν από τους πρώτους που αντέδρασαν ευθέως, απαιτώντας την τιμωρία και την καταδίκη των διεφθαρμένων κυβερνητικών στελεχών και των πολυ-εκατομμυριούχων που φοροδιαφεύγουν.
Βρίσκω ενδιαφέροντα δύο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των δίσκων σου: α) τους ιδιαίτερους τίτλους που δίνεις στα κομμάτια σου και β) τα εξώφυλλα. Πέρα όμως από τους –πολύ συχνά– ειρωνικούς τίτλους (τους οποίους λατρεύω), έχω παρατηρήσει ότι μερικές φορές αναφέρεσαι και σε ιστορικά γεγονότα. Όπως π.χ. στο "Kursk", ένα από τα πιο σκοτεινά τραγούδια σου (αναφέρεται στη γνωστή τραγωδία του ρωσικού υποβρυχίου που χάθηκε μαζί με όλο του το πλήρωμα στον Αρκτικό Ωκεανό το 2000).
Όπως είπα και πριν, οι πηγές έμπνευσης προέρχονται από πολλά και διαφορετικά πεδία. Τα λογοπαίγνια στους τίτλους μου είναι σίγουρα κάτι που διασκεδάζω να κάνω: είναι ο τρόπος που έχω να ενσωματώνω μικρά αστειάκια εδώ κι εκεί στους δίσκους μου. Ως προς τα εξώφυλλα, τα επιλέγω ο ίδιος –όπως π.χ. τη φωτογραφια στον τελευταίο μου δίσκο, το OnlyMyocardialInfarctionCanBreakYourHeart. Στο παρελθόν είχα την τύχη να συνεργαστώ με έναν από τους αγαπημένους μου εν ζωή καλλιτέχνες, τον Vania Zouravliov (σ.σ.: Ρώσος καλλιτέχνης ο οποίος έχει επιμεληθεί την εικονογράφηση πολλών εξωφύλλων του Elliott, με χαρακτηριστικότερα αυτά της τριλογίας DrinkingSongs, FailingSongs και HowlingSongs).
Τι μουσική ακούς εκτός της δουλειάς σου; Υπάρχει κάτι που σου άρεσε πρόσφατα;
Όταν ξεκινάω να ακούω μουσική, καλύπτεται από τη μουσική που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μου, την οποία συνήθως προτιμώ. Στην πραγματικότητα μου είναι συχνά δυσάρεστο να ακούω μουσική γιατί τις περισσότερες φορές είναι κακή μουσική και βρίσκεται παντού –στα σουπερμάρκετ, στα βενζινάδικα... Σε μερικές πόλεις στη Γαλλία υπάρχουν ηχεία στον δρόμο, από τα οποία ακούς μουσική όλη την ημέρα ενώ περπατάς. Κάτι τέτοιο είναι για μένα πολύ οδυνηρό, γιατί όταν ακούω μουσική δεν μπορώ να το αγνοήσω· ο εγκέφαλός μου την αναλύει αυτόματα, είτε το θέλω, είτε όχι. Υπάρχουν μάλιστα και κάποια είδη που μου αρέσουνε, τελευταία βέβαια συνήθως πρόκειται για ζωντανή μουσική. Η Shannn Wright, για παράδειγμα: μου πήρε το μυαλό όταν την είδα λάιβ, πρόκειται για φοβερή καλλιτέχνιδα.
{youtube}3srh7LZHPJg{/youtube}
