Ο Chris Corner έχει φτιάξει μια σαφώς επιτυχημένη αρτίστικη φιγούρα, η οποία και τον θρύλο της χτίζει πάνω στη σκηνή και στους δίσκους σπέρνει, θερίζοντας πολλούς (και δίκαιους) επαίνους. Απέφυγα να του κάνω ερωτήσεις για τους Sneaker Pimps, σε μια προσπάθεια ανίχνευσης του ιδίου πίσω από τα πέπλα της δημόσιας εικόνας, κι εκείνος απάντησε κινούμενος στη λεπτή γραμμή μεταξύ της διατήρησης του ίματζ του και μιας απροσποίητης ειλικρίνειας –που έτσι κι αλλιώς αποτελεί και την επιτομή των δισκογραφικών του πονημάτων. Η επίσκεψή του εδώ (αυτό το Σάββατο, 25 Μαΐου, στο Gagarin) θα αποσαφηνίσει ακόμα περισσότερο τις λεπτομέρειες...
Μέχρι στιγμής, το Βερολίνο έχει ανταποκριθεί στις προσδοκίες που είχατε πριν μετακομίσετε εκεί;
Στα σίγουρα το Βερολίνο έχει γεμίσει με έμπνευση και χαρά το είναι μου τα τελευταία 5 χρόνια. Επηρέασε επίσης τον τρόπο με τον οποίον βλέπω τη ζωή. Εξακολουθεί να είναι μια πόλη σέξι και φτηνή και γεμάτη από τέχνη, αλλά υπάρχει συνάμα κι ένα ποσοστό ανθρώπων με πολύ χρήμα και κίνητρα ανάξια λόγου. Κι έτσι απαλλοτριώνονται κι εκεί ολόκληρες περιοχές και τα στέκια της πραγματικής τέχνης αλλοιώνονται επειδή οι πλούσιοι βάζουν τη στάμπα τους σε όλα: ψυχή και δημιουργία χάνουν τις σαφείς γραμμές τους, ενώ η υποκουλτούρα απωθείται από ανούσια κατασκευάσματα που έχουν ως αποκλειστικό σκοπό την ικανοποίηση του γούστου των οικονομικά ισχυρών. Τώρα πια ζω εκτός πόλης, σε ένα δικό μου περιβάλλον το οποίο ελάχιστα επηρεάζεται από τους αστικούς ρυθμούς. Με βοηθάει να συγκεντρωθώ αυτή η μετακίνηση.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ομάδα ήχων ή συχνοτήτων που αναζητάτε μέσα στην πόλη; Είναι οι συζητήσεις των ανθρώπων, ή ίσως η γλώσσα και η κουλτούρα της Γερμανίας ως παρακαταθήκη ιδεών; Η ίδια η Αγγλία –και ειδικότερα το Λονδίνο– δεν σας παρείχαν αλήθεια μια τέτοια δεξαμενή τέχνης και λογοτεχνίας;
Ψάχνω για το αλόγιστο από επιλογή και για το πάθος. Είμαι ένα τέκνο της Αγγλίας, αλλά το νησί δεν μου παρέχει πια τα εχέγγυα για μια ζωή επιτυχημένη σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Πρόκειται για μια διαδικασία αυτοπροστασίας. Προτιμώ έτσι μέρη όπου η λαγνεία και η φλόγα του πάθους ενυπάρχουν παντού: δεν με ενδιαφέρουν πόλεις και κουλτούρες που συνεχώς προβάλλουν το μεγαλείο τους. Πραγματικά εκτιμώ και αγαπάω την ισοπεδωτική αφέλεια της Αμερικής, τη στιλιζαρισμένη μελαγχολία της Τσεχίας, τον αφτιασίδωτο ενθουσιασμό της Αυστραλίας...
Η κινησιολογία σας πάνω στη σκηνή βασίζεται κατά πολύ στο ένστικτο, σε πρώτη ανάγνωση. Υπάρχουν στοιχεία από καλλιτέχνες που σας έχουν επηρεάσει;
Έκανα πολλά χρόνια breakdance, όπως επίσης και κουνγκ-φου. Είναι οι μόνες συντεταγμένες που επηρεάζουν την κινησιολογία μου. Οτιδήποτε άλλο προέρχεται κατευθείαν από τη σχέση μου με τη μουσική και από το πώς αντιδρώ σε αυτήν.
Ποια είναι αλήθεια η σχέση σας με τη μαύρη μουσική; Για κάποιον περίεργο λόγο (που βασίζεται κατά πολύ σε μια φωτογραφία σας, όπου συνυπάρχετε με το εκ κατοπτρισμού είδωλό σας) θα έλεγα ότι έχετε αισθητικές ομοιότητες με τον Prince...
Πραγματικά αγαπώ τη μαύρη μουσική, είναι κυριολεκτικά μέσα στο αίμα μου! Ο παππούς μου γεννήθηκε κι έζησε στις Σεϋχέλλες. Η πρώτη μου λοιπόν μουσική μνήμη έχει να κάνει με την επίσκεψή μου εκεί για διακοπές. Μένοντας με τον παππού μου, ήμουν περιτριγυρισμένος όλη την ημέρα από αυτή την αφιονισμένη μουσική και τη γενικότερα χορευτική διάθεση των νησιών. Ήταν κάτι διονυσιακό, υπερβατικό. Με πίεσαν μάλιστα και τελικά έμαθα τον τοπικό χορό, που ονομάζεται saga. Παλιά μουσική μνήμη είναι όμως και το να πηγαίνω σε συναυλίες του Michael Jackson και του Prince. Θυμάμαι ακόμα την εντύπωση που μου έκανε ο τρόπος με τον οποίον συνδύαζαν θαυμάσιες μελωδικές γραμμές με μια ακαταμάχητη αίσθηση ρυθμού. Άλλες προσωπικότητες που με επηρέασαν στα πρώτα μου μουσικά χρόνια ήταν ο Miles Davis, ο Terry Callier, ο Stevie Wonder και φυσικά ο Quincy Jones.
Το σήμερα δείχνει να έχει μεγαλύτερη πεσιμιστική επιρροή στους στίχους σας, απ' ότι τα παλαιότερα έτη. Μήπως τείνουμε να εξιδανικεύουμε το παρελθόν;
Ποτέ δεν ήμουν ο τύπος του χαρούμενου καλλιτέχνη. Το να είσαι καλλιτέχνης δεν είναι κάτι που θα σου φέρει ευτυχία στη ζωή. Δεν είναι ρεαλιστικό να αισθάνεσαι έτσι, γιατί δεν θα συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο: ποτέ δεν μπορείς να γυρίσεις τον διακόπτη. Αν το κάνεις, οδηγείσαι στην καταστροφή. Αλλά μπορείς να μάθεις να ζεις με αυτό και η ίδια η μουσική να γίνει η θεραπεία σου. Έτσι φέρομαι στη μουσική, αλλά και σε μένα τον ίδιο. Ναι, φυσικά και έχω τα προβλήματά μου –πιθανώς μάλιστα πιο πολλά από ποτέ. Αλλά όχι παραπάνω από τον καθένα μας• και, αν μη τι άλλο, είμαι σε θέση να μιλάω και να συζητάω γι' αυτά.
Ποιος είναι ο χειρότερος εφιάλτης σας σχετικά με τη μουσική σας καριέρα;
Το να βρεθώ παγιδευμένος με ένα κακό συμβόλαιο για δύο χρόνια σε μία κάκιστη εταιρεία και να μη μπορώ να κυκλοφορήσω τη μουσική μου.
Στο κύριο βιντεοκλίπ της προώθησης του πρόσφατου άλμπουμ σας (The Unified Field) βλέπουμε έναν αλλοπαρμένο άστεγο, ο οποίος περιφέρεται στην πόλη μέχρις ότου εκρήγνυται σε μία φρενήρη μουσική, που μετατρέπει τελικά την ίδια την πόλη σε ένα κυτίο ρυθμών και ήχων. Έχετε έλεγχο και γνώμη πάνω στα βιντεοκλίπ σας ή εμπιστεύεστε απόλυτα την οπτική των συνεργατών σας;
Αν δεν κάνω τη σκηνοθεσία εγώ ο ίδιος, προσπαθώ να έχω ανάμειξη στην παραγωγή ή στο μοντάζ. Για το "Unified Field" ήθελα να δοκιμάσω κάτι το τελείως διαφορετικό. Με την άδεια λοιπόν του σκηνοθέτη, το βιντεοκλίπ ξαναμονταρίστηκε με βάση ένα ήδη υπάρχον φιλμ μικρού μήκους, το The Maestro, το οποίο αφηγούταν την πραγματική ιστορία ενός ξαδέλφου του σκηνοθέτη που ήταν σχιζοφρενής και κατέληξε να ζει στον δρόμο. Χωρίς εμένα ως κεντρικό χαρακτήρα και χωρίς στοιχεία εμφάνισής μου (live ή ειδικά φτιαγμένης για το βιντεοκλίπ) απέκτησε μια φρεσκάδα και καθρέφτισε πλήρως τη σύνθεση. Σόκαρε ίσως μερικούς οπαδούς, νομίζω πάντως ότι δημιούργησε και καινούργιους.
Πολλοί από τους οπαδούς σας, μιας και τους αναφέρατε, σας έχουν ειδωλοποιήσει. Πόσο δύσκολο είναι να τραβήξει ένας καλλιτέχνης αυτή τη λεπτή γραμμή μεταξύ της πραγματικότητας και της πλασματικής ζωής που έχει πάνω στη σκηνή και στους δίσκους;
Μερικές φορές πρόκειται για μια πραγματικά μπερδεμένη ζωή, με πολλές ανυψώσεις και πολλές πτώσεις. Το να ξεχωρίσεις πότε βρίσκεσαι στη σκηνή, πότε στο στούντιο και πότε στην πραγματική ζωή μπορεί να αποδειχθεί πολύ δύσκολη δουλειά. Αλλά θεωρώ ότι το έχω ξεπεράσει πια, απομακρύνοντας τα αχρείαστα υλικά: ναρκωτικά, άγχος, αδαείς ανθρώπους... Αν θέλει κανείς να επιβιώσει στον μουσικό πλανήτη θα πρέπει να αποδεχθεί όλη αυτή τη δίνη, να αποδεχθεί δηλαδή ότι δεν είναι ένα κανονικό άτομο, με κανονική ζωή. Σταμάτα να μάχεσαι αγαπητέ μου και δέξου το. Δεν υπάρχει λοιπόν σαφής γραμμή μεταξύ της δράσης και ανάπαυσης, καμία διαχωριστική γραμμή. Απλά διαφορετικά δευτερόλεπτα ενός 24ωρου που αποτελεί το ρολόι μου. Αυτό το περίεργο ρολόι είμαι εγώ.
{youtube}nt0MkotVIEc{/youtube}
