Μπορεί οι περισσότεροι να έχουν αφήσει τον Andy Cairns και την παρέα του πίσω στα μέσα των 1990s, όμως οι Therapy? συνεχίζουν ακάθεκτοι δύο δεκαετίες μετά, προσπαθώντας να προσφέρουν στο κοινό που ακόμα τους ακολουθεί μερικές ακόμα δόσεις της άποψής τους περί punk rock. Με αφορμή την επιστροφή τους στα μέρη μας για δύο συναυλίες –Παρασκευή 15 Μαρτίου στο Gagarin και Σάββατο 16/3 στο Block33 της Θεσσαλονίκης– συζητήσαμε με τον Andy για την καριέρα και τη δισκογραφία τους, αλλά και για τις στιγμές εκείνες που θα… διέγραφαν αν μπορούσαν.
Οι Therapy? έχουν καταφέρει και υπάρχουν ακόμα μετά από τόσα χρόνια, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες μπάντες της γενιάς τους έχουν εκλείψει. Τι καθιστά τη μπάντα επίκαιρη κατά τη γνώμη σας;
Αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Ο ενθουσιασμός και η ενέργειά μας είναι λοιπόν εμφανείς στον κόσμο που έρχεται να μας παρακολουθήσει. Είμαστε ακόμα ανοιχτοί σε καινούργιες μουσικές επιρροές κι έχουμε ένα ευρύ φάσμα ακουσμάτων, που με τη σειρά του σημαίνει ότι οι πρόσφατοι δίσκοι μας δεν ηχούν απλά ως μια ωδή στα 1990s.
Πριν από έναν χρόνο κυκλοφορήσατε τον 13ο δίσκο της καριέρας σας, το A Brief Crack Of Light. Ποιες ήταν οι αντιδράσεις των οπαδών σας ως προς το νέο υλικό;
Παίζαμε το μεγαλύτερο μέρος αυτού του δίσκου κατά τις πρόσφατες συναυλίες μας και τα νέα τραγούδια αρέσανε αρκετά στους φίλους μας. Και το A Brief Crack Of Light αλλά και το αμέσως προηγούμενο άλμπουμ Crooked Timber έχουν βρει μια θέση στην καρδιά των οπαδών: τα κομμάτια τους είναι από τα πιο δημοφιλή στις συναυλίες μας.
Όταν ταξιδεύετε σε μια πόλη που δεν έχετε εμφανιστεί στο παρελθόν ζωντανά, πώς διαλέγετε τη σύνθεση της setlist σας;
Είναι ένας εφιάλτης! Συνήθως προσπαθούμε να «νιώσουμε» τον παλμό που βγαίνει από τη γνωριμία μας με φίλους της μπάντας κατά την ημέρα της εμφάνισής μας. Προσπαθούμε δηλαδή να καταλάβουμε πόσα εν τέλει γνωρίζουν οι ντόπιοι περί του γκρουπ. Πάντα βέβαια θα παίζουμε τα πρόσφατα τραγούδια μας και μετά θα εμφανίζουμε τα παλιά, βασιζόμενοι κάθε φορά στο ποια από αυτά είναι πιο πιθανό να ξέρει το κοινό της εκάστοτε πόλης.
Το A Brief Crack Οf Light κατάφερε να αποσπάσει αρκετά θετικές κριτικές στον μουσικό τύπο. Πόση σημασία έχει για εσάς η γνώμη του εκάστοτε κριτικού;
Αφού έχεις περάσει αρκετό καιρό να γράψεις, προβάρεις, ηχογραφήσεις και μιξάρεις έναν δίσκο, είναι πάντα μεγάλη ανταμοιβή να βλέπεις πως το αποτέλεσμα αρέσει. Δεν μας πειράζουν οι αρνητικές κριτικές, εφόσον θεωρούμε ότι ο κριτικός όντως κάθισε και άκουσε/ασχολήθηκε με τον δίσκο μας, αλλά τελικά δεν τον κατάλαβε ή απλά δεν του άρεσε. Από την άλλη βέβαια, υπάρχουν και κριτικές που βγάζουν χολή απλά για να το κάνουν, τις οποίες φυσικά δεν παίρνουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας.
Πώς καταφέρνετε αλήθεια και διατηρείτε τη διάθεσή σας για μια νεανικού τύπου γραφή παρά το γεγονός ότι δεν είστε πλέον έφηβοι; Νιώθεις ότι είσαι ακόμα παιδί όταν γράφεις καινούργια κομμάτια;
Η προσωπικότητα μου παραμένει πάνω-κάτω η ίδια, σε σχέση με τα εφηβικά μου χρόνια. Θα ήθελα να πιστεύω ότι είμαι λίγο πιο σοφός, πάντως ο θυμός και η απόγνωση που ένιωθα απέναντι στον τρόμο και στη φαιδρότητα της ζωής έχει παραμείνει η ίδια. Θεωρώ ότι η ιδέα της ωρίμανσης είναι μύθος. Οι άνθρωποι μπορεί να υιοθετούν «τρόπους» που πιστεύουν ότι η κοινωνία περιμένει από εκείνους, όμως αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μάσκα. Αν ήταν έτσι, τότε δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένας στην «ώριμη» ηλικία των 40 (για παράδειγμα) που να έχει παράνομο δεσμό, να αυτοκτονεί, να κακομεταχειρίζεται τον σύντροφό του και να σκοτώνει κάποιον άλλο. Πράγμα που φυσικά δεν ισχύει.
Το συγκρότημα έχει αλλάξει το στάτους του αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της καριέρας του: σεβαστή μπάντα στον χώρο του underground κατά τις πρώιμες μέρες, εμπορική επιτυχία στη συνέχεια με τα Troublegum και Infernal Love, και τώρα βετεράνοι οι οποίοι ακόμα ροκάρουν επίμονα, έχοντας ακόμα την αποδοχή του κοινού. Κοιτώντας προς τα πίσω, πώς κρίνετε εσείς οι ίδιοι την καριέρα σας;
Δεν είμαστε συγκρότημα αποτελούμενο από rock stars, οπότε ο όλος ροκ εν ρολ μύθος φαντάζει ως κάτι ξένο προς εμάς. Προερχόμαστε όλοι από μικρές πόλεις μιας μικρής χώρας, οπότε το να έχουμε την ευκαιρία να παίζουμε μουσική για τόσα χρόνια είναι κάτι ιδιαίτερο. Οι πρώτες underground μέρες μας ήταν καταπληκτικές: δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι είχαμε καταφέρει και παίζαμε τη μουσική μας σε άλλους ανθρώπους. Τα εμπορικά 1990s ήταν πολύ ευχάριστα αρχικά, μετά όμως ήρθαν οι ημέρες που η απήχησή μας στη μάζα πέρασε και αντιμετωπίσαμε τη σύγχυση του να υπάρχουν άνθρωποι του χώρου που δεν επέστρεφαν καν τα τηλεφωνήματά μας... Είμαστε παλιομοδίτες μουσικοί επηρεασμένοι από το πανκ πνεύμα, οπότε η περηφάνια μας δεν θίχτηκε όταν αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε σε μικρότερους συναυλιακούς χώρους ή να ηχογραφούμε άλμπουμ με πολύ μικρότερα budget από εκείνα των 1990s. Από τότε έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας, αλλά ποτέ δεν μετανιώνουμε για τίποτα από όσα έχουμε κάνει ή έχουν συμβεί.
Υπάρχει κάποιος δίσκος σας για τον οποίον πιστεύεις πως τα πράγματα δεν προκύψανε όσο καλά θα ήθελες;
Νομίζω ότι τα Shameless (2001) και One Cure Fits All (2006) δεν ήταν όσο καλά άλμπουμ θα μπορούσαν να είναι. Δεν ήμασταν πολύ συγκεντρωμένοι κατά τη διαδικασία γραφής και ηχογράφησης και χάσαμε τον δρόμο μας σε έναν βαθμό.
Ανάφερέ μας τρία τραγούδια από τη δισκογραφία σας που σε κάνουν περήφανο, καθώς και τρία τα οποία ίσως θα έπρεπε να είχαν μείνει εκτός δίσκων...
Τα “Potato Junkie”, “Screamager” και “Exiles” είναι κομμάτια που αγαπώ, ενώ τα “Hypermania”, “My Voodoo Doll” και “Body Bag Girl” είναι επιεικώς απαράδεκτα!
Βιώσατε τα 1990s από πρώτο χέρι, μια δεκαετία όπου η κιθαριστική μουσική βρισκόταν στο απόγειό της. Τι γνώμη έχετε για τη συγκεκριμένη σκηνή σήμερα; Ανακυκλώνονται οι ίδιοι ήχοι ξανά και ξανά ή η καινούργια γενιά συγκροτημάτων προσπαθεί να κάνει ένα βήμα παραπέρα;
Όπως και σε όλα τα άλλα, πάντα θα υπάρχουν συγκροτήματα τα οποία κάνουν συναρπαστικά πράγματα με τις κιθάρες τους, όπως και συγκροτήματα που απλώς ακολουθούν το γνώριμο, βαρετό μονοπάτι. Βέβαια υπάρχει και το κλασικό ροκ που ποτέ δεν φεύγει από τη μόδα. Συγκροτήματα σαν τους Crazy Spirit, Hoax, Arctic Flowers, Billy Bao, Antimob, Savages και Divorce, για παράδειγμα, φτιάχνουν ωμή, ενεργητική μουσική, ενώ ποπ μπάντες σαν τους Foals χρησιμοποιούν τις κιθάρες και τους κιθαριστικούς ρυθμούς με ευρηματικούς τρόπους. Σαφώς υπάρχουν μερικά πολύ καλά γκρουπ εκεί έξω.
Πέρα από το ροκ και το μέταλ, τι άλλους ήχους και μουσικά είδη ακούνε οι Therapy? σήμερα;
Ακούω το EP Xorcism από τον Spaceape, στοιχειωμένη dub ποίηση μπλεγμένη με κρουστά από την Αϊτή. Το Truant/Rough Sleeper από τον Burial, που είναι το νέο υλικό αυτού του αινίγματος από το Νότιο Λονδίνο και συνδυάζει κινηματογραφική διάθεση με μελαγχολικές μελωδίες. Και τέλος το τελευταίο άλμπουμ του Scott Walker, Bish Bosch –είναι ένα αριστούργημα!
{youtube}flDRlrsK1cI{/youtube}
