Μπορεί να διαβάζετε για Ensemble, αλλά το σαρκαστικό Economique που ακολουθεί δείχνει μόνον προς τον Brian Pyle, που, πριν γίνει η μπάντα του εαυτού του, έγινε γνωστός σε συγκεκριμένους κύκλους ως το εν δεύτερο των Starving Weirdos (ο Merrick McKinlay είναι το άλλο). Με αφορμή τον επικείμενο, νέο, ερχομό του προς τα μέρη μας –την επόμενη Κυριακή, 21 Σεπτέμβρη, στο Six d.o.g.s.– ξαναδιαβάζουμε τη συνέντευξη που μας παραχώρησε πέρυσι…
Πολλοί, προσπαθώντας να περιγράψουν τη μουσική σου, αναφέρονται στη γενέτειρά σου –το Humboldt της Καλιφόρνια. Πώς εξηγείς τη διασύνδεση;
Το Humboldt είναι ιδιαίτερος τόπος, ένα πολύ όμορφο και έντονο περιβάλλον. Υπάρχει άνεση χώρου και μπορώ να κάνω μεγάλες βόλτες στο πουθενά, να χάνω τον εαυτό μου μέσα στις σκέψεις μου. Προσφέρει φυσικά και τη δυνατότητα να μην αναλώνομαι στην κίνηση των αυτοκινήτων ή στην πολυκοσμία, να μη βρίσκομαι γενικώς στην τσίτα. Βρίσκω σπουδαίο το ότι μπορώ να περπατάω στη φύση –να μου είναι αυτό τόσο προσβάσιμο και εύκολο. Να μπορώ ας πούμε να δουλεύω υπέρ-εντατικά για δύο ώρες, μετά να πηγαίνω μια βόλτα στην παραλία ή στο δάσος και έπειτα να γυρνάω και να ξαναδουλεύω χωρίς κανένα βάρος, καμιά ενόχληση. Αισθάνομαι τυχερός από μια τέτοια άποψη. Παρ’ όλα αυτά μου αρέσουν και οι πόλεις με τους άγριους, χαοτικούς και σέξι ρυθμούς τους.
Ποιες θα έλεγες πως είναι οι επιρροές σου; Η μουσική των soundtrack μοιάζει μία προφανής απάντηση, σωστά;
Δεν θα έλεγα ότι έχω πραγματικές επιρροές –όχι μουσικώς μιλώντας εν πάση περιπτώσει. Αυτό που με οδηγεί ως καλλιτέχνη, οι δυνατότερες επιρροές μου αν θέλεις, είναι τα συναισθήματά μου και η επιθυμία μου να τα εκφράσω. Είναι συνέπεια της άμεσης εμπειρίας μου· των εμπειριών που αποκομίζω ζώντας. Ξέρεις, όλη αυτή τη χαρά, τον πόνο, την επιθυμία και την έκσταση. Τη μουσική βεβαίως την αγαπώ. Απλώς ό,τι ακούω δεν έχει κάποια άμεση επίδραση στη μουσική την οποία φτιάχνω. Φυσικά υπάρχουν ήχοι και μουσικές που μου αρέσουν και ίσως κάποιες από αυτές να περνάνε και μέσα στις δικές μου συνθέσεις όταν προσπαθώ να εκφραστώ. Αλλά δεν γίνεται και τόσο ενσυνείδητα.
Με το άλμπουμ Physical του 2010 έδειξες να στρέφεσαι προς μία πιο σκοτεινή και επικεντρωμένη στα συνθεσάιζερ μουσική. Θα μπορούσες να ανασύρεις κάποιες σκέψεις πίσω από αυτή την αλλαγή;
Η αλλαγή αφορά κυρίως στον εξοπλισμό που χρησιμοποίησα. Ανακάλυψα τον πλούτο των ψηφιακών συνθεσάιζερ και βρέθηκα έτσι μπροστά σε ένα απίθανο εύρος ήχων και δυναμικών. Και σ’ αυτό το συγκεκριμένο drum machine που παραγάγει εκείνο το «αφρικανοειδές» μπιτ. Το έπιασα λοιπόν από εκεί και κατέληξα με κάτι περισσότερο από σκοτεινό· αισθανόμουν ένα είδος δράματος, κάτι πολύ δυνατό. Έμοιαζε σωστό. Συγκρινόμενο βέβαια με τους δίσκους με τους Starving Weirdos, είναι σκοτεινό αλλά όχι τόσο τρελό. Πάντως αγαπώ το Physical· τότε θεωρούσα ότι κάνω κάτι πραγματικά καινούργιο και πρωτοποριακό. Ήμουν και παραμένω περήφανος για αυτόν τον δίσκο.
Θεωρείς αλήθεια πως υπάρχει κάποια συνέχεια μεταξύ των δύο σου project –Ensemble Economique και Starving Weirdos;
Όχι, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Έχω μάθει πολλά ως μέλος των Starving Weirdos σε ό,τι αφορά στη σύνθεση, στο πώς μπορείς να εκφράσεις μια ιδέα, στο πώς να συνεργάζεσαι με κάποιον –και μας παίρνει κάθε φορά πολύ χρόνο να μπορέσουμε να δέσουμε μεταξύ τους τα στοιχεία που συνθέτουν ένα άλμπουμ. Ως Ensemble Economique όμως το πράγμα είναι αρκετά διαφορετικό: περισσότερο άμεσο, περισσότερο προσωπικό και εκφραστικό. Μπορεί και τα δύο project να είναι –ας πούμε– κάπως αντισυμβατικά ή ωμά, καμιά φορά μπορεί και το ένα να παρεμβάλλεται στο άλλο. Όμως δεν συνεχίζω, δεν βασίζομαι στον ίδιο τρόπο σκέψης.
Χτίζεις τη μουσική σου πάνω σε μία συναισθηματική ένταση, αλλά σπάνια χρησιμοποιείς τυπικούς τρόπους για τη διοχετεύσεις (ένα εμφατικό ξέσπασμα λ.χ.). Πιστεύεις πως κάτι τέτοιο κάνει τη μουσικής σου ως Ensemble Economique περισσότερο σκοτεινή και κάπως πιο εσωστρεφή;
Ναι, μάλλον έχεις δίκιο... Η μουσική μου είναι βαθιά και «εστιασμένη». Όσο για το σκοτάδι, δεν ξέρω. Εμένα μου φαίνεται ισορροπημένο, όση ομορφιά βρίσκεις, άλλο τόσο βρίσκεις και σκοτάδι. Όσο για τους «τυπικούς τρόπους διοχέτευσης της έντασης» για τους οποίες με ρωτάς, νομίζω πως θα με έκαναν λιγότερο αυθόρμητο και σίγουρα πιο τετριμμένο! Κι αυτό είναι το τελευταίο που θέλω να γίνω.
Προσπαθείς να κρύψεις κάποια ιστορία πίσω από αυτά τα μυστηριώδη ηχοτοπία σου;
Γενικώς όχι. Και όποια ιστορία και να λέω, τείνει να απομακρύνεται από τη δουλειά μου σχετικά με αυτά τα «μυστηριώδη ηχοτοπία». Με κομμάτια πάντως όπως το “Your Hands, Your Lips, Your Eyes, Your Hips”, λέω σίγουρα μια ιστορία…
Το 2012 έχεις κυκλοφορήσει κι ένα split με τον Lee Noble. Πώς προέκυψε αυτό;
Η εταιρεία Hands In The Dark με ρώτησε αν θα ήθελα να κάνω ένα split με τον Lee. Και αφού ο Lee είναι φίλος και εκτιμώ τη μουσική του, απλώς είπα ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κυκλοφορείς ακόμα μουσική σε κασέτες. Αναρωτιέμαι, τι κάνει έναν μουσικό εν έτει 2012 να κυκλοφορεί κασέτες; Είναι μήπως η νοσταλγία;
Όχι, όχι για μένα. Δεν με τρελαίνει καθόλου το θέμα του φορμάτ. Αν κάποια εταιρεία που μου αρέσει μου πει πως θέλει να κυκλοφορήσει κάτι σε κασέτα, τότε απλώς λέω: «κάντε το». Πέρα απ’ αυτό, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο θέμα με τις κασέτες.
Κάποιες κυκλοφορίες για το άμεσο μέλλον (σε όποιο φορμάτ κι να είναι);
Έχω προγραμματίσει αρκετές κυκλοφορίες. Ένα LP για τη Shelter Press, ένα split LP με τους Heroin In Tahiti κι άλλο ένα CD/LP για το label της Not Not Fun.
Πώς φτιάχνεις έναν δίσκο; Θέλω να πω, ηχογραφείς τα πάντα μόνος σου; Και αλήθεια, πώς γίνεται όλο αυτό να μεταφερθεί ζωντανά στη σκηνή μόνο από ένα άτομο;
Ναι, το μεγαλύτερο μέρος το ηχογραφώ εγώ. Κόβω επίσης και samples, τα οποία επεξεργάζομαι μετά με τις διάφορες πηγές με τις οποίες δουλεύω. Είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο. Έχουν υπάρξει και δίσκοι στους οποίους έχω παίξει τα πάντα εγώ (όπως το Standing Still, Facing Forward). Όσο για το πώς μεταφέρονται όλα αυτά στο live, είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω. Θα πρέπει να το διαπιστώσεις μόνος σου!
{youtube}kPrMvwTSrRk{/youtube}
