Είναι κοσμοπολίτης, πολυπράγμων, φανατικός συλλέκτης δίσκων και κατά βούληση ονειροπόλος. Οι «μουσικές» του καρτ-ποστάλ έχουν τζαζ, bossa nova, afro samba, funk και κινηματογραφικούς ήρωες, μοιράζονται δε σε «εκλεπτυσμένους» ταξιδιώτες. Ο Ιταλός Nicola Conte έρχεται στο Gazarte (αύριο και μεθαύριο, στις 18 & 19 του μήνα αντίστοιχα) –μαζί με το Jazz Combo και τη Bridgette Amofah– κι εμείς μπήκαμε στον πειρασμό να τον «ιντριγκάρουμε» λιγάκι...
Ακούγοντας τη δουλειά σας, νιώθω ότι το παρελθόν δεν λειτουργεί με τρόπο νοσταλγικό, αλλά συμπορεύεται ως «ονειρικό» πέρασμα προς το μέλλον της σύγχρονης μουσικής...
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που εκφράζεστε… Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ.
Πιστεύετε ότι η μουσική έχει ξανά τη δύναμη να κάνει τους ανθρώπους τουλάχιστον να σκέφτονται;
Ναι, σε μεγάλο βαθμό… Είναι λίαν σημαντικό να προσεγγίζεις τους ανθρώπους με ιδέες, σεβασμό και με την προσδοκία για τη δημιουργία κάτι διαφορετικού, κάτι νέου.
Ως παραγωγός, μουσικός και δισκοθέτης, έχετε κατακτήσει μια αξιοσέβαστη θέση με την ασχολία-τάση σας να βουτάτε και να ξεψαχνίζετε το πλούσιο κεφάλαιο της βραζιλιάνικης και ιταλικής τζαζ, αλλά και της κινηματογραφικής μουσικής γενικότερα. Έχετε κι άλλες «περίεργες» μουσικές περιπέτειες;
Ω, ναι! Τη spiritual τζαζ, τη free soul και το deep funk. Επίσης μου αρέσουν πολύ κομμάτια της underground deep house, ορισμένοι παραγωγοί της techno καθώς και οι αφρικανικοί ήχοι.
Σε παλαιότερες συνεντεύξεις σας (αλλά και μέσα από τις προσωπικές σας συλλογές) δείχνετε μια έντονη προσκόλληση στη «συναρπαστική δεκαετία του 1960». Πού έγκειται αυτή η αδυναμία;
Είναι θέμα αισθητικής, περιεχομένου και πιο εκλεπτυσμένου γούστου: μια διαφορετική αντιμετώπιση του κόσμου...Το θέμα των ιδανικών.
Σε πολλούς κριτικούς εμπνέετε τη φιγούρα ενός «πολιτιστικού ταραχοποιού», «συναισθηματικού ονειροπόλου» ή ακόμα και ενός μουσικού «σάτυρου». Πού κρύβεται το «κλειδί» της καλλιτεχνικής και προσωπικής σας ισορροπίας;
Θεωρώ ότι η αναζήτηση είναι το στοιχείο που με κρατάει σε εξέλιξη, ώστε να έχω τη δυνατότητα να κινούμαι σε αυτή τη λεπτή διαχωριστική γραμμή: ως ονειροπόλος αντί για υλιστής, και ως επαναστάτης σε μια κοινωνία η οποία κυριαρχείται από το κέρδος, αντί των ανθρώπων.
Ως ανήσυχος και παθιασμένος συλλέκτης βινυλίων, έχετε κάποιο αγαπημένο άλμπουμ; Υπάρχει, ίσως, κάποιος δίσκος που θα «σκοτώνατε» για να τον αποκτήσετε;
Είμαι πιο... Βουδιστής σε αυτό το θέμα, μιας και ο συγκεκριμένος δίσκος θα έρθει πιστεύω με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στη πόρτα μου –ουδεμία ανάγκη λοιπόν για «σκότωμα»… Από την άλλη μπορώ να σας αναφέρω τον δίσκο που απέκτησα πρόσφατα και αγαπώ ιδιαίτερα: είναι ένα afro spiritual jazz άλμπουμ του 1969, ενός σχήματος από το Λος Άντζελες με το όνομα Ndikho Xaba & The Natives. Κάτι άλλο ανάλογης εποχής (και περιοχής) είναι το 45αράκι “Kita” του οργανίστα/τραγουδιστή Ghengis Kyle, καθώς κι ένα άλμπουμ του 1963 από τους Dick Morrissey Quartet.
Έρχεστε ξανά στη χώρα μας αύριο και μεθαύριο, για δύο συναυλίες στο Gazarte με το επταμελές Jazz Combo και τη Bridgette Amofah. Θα μοιραστείτε κάποιες σκέψεις για το νέο σας εγχείρημα;
Είναι το ίδιο σχήμα με το οποίο παίξαμε και πριν από μια εβδομάδα στο Λονδίνο, με μεγάλη επιτυχία... Πρόκειται για μια εναλλακτική πρόταση με πολύ γκρουβάτο ήχο. Θα παίξουμε από spiritual jazz και psychedelic soul ως και ονειρική afro bossa.
{youtube}mFxdd-6Dcyg{/youtube}
