Πολυτάλαντη, παθιασμένη με τη μουσική και με τη δημιουργία και πνεύμα ανήσυχο εκ φύσης αλλά και εκ πεποιθήσεως. Η Carla Bozulich έρχεται στη χώρα μας για μια συναυλία με τον John Eichenseer –αυτή την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου, στο 6 D.O.G.S.– όχι όμως προτού μας απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις. Βέβαια, όταν έχεις να κάνεις με μια προσωπικότητα σαν κι αυτήν, ο όρος «απαντήσεις» είναι πολλές φορές σχετικός όπως θα διαπιστώσετε από την πρώτη κιόλας ερώτηση της συνέντευξης...
Έχεις παίξεις σε πολλές μπάντες και έχεις συμμετάσχει σε αρκετά projects, με ποικιλία μουσικών κατευθύνσεων. Τι αντιπροσωπεύει για σένα η μουσική; Και πώς σε βοηθάει η δημιουργία δίσκων με διαφορετικό ηχητικό ύφος στο να μεταδώσεις την ιδέα που έχεις για αυτήν στο ακροατήριό σου;
Μου αρέσει να ταξιδεύω. Ταξιδεύω στον χρόνο και στον χώρο και λειτουργώ/δημιουργώ με βάση τους ήχους και την αγάπη. Οι ήχοι αλλάζουν με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και τα πράγματα, όπως μετακινείσαι στη γη ή ονειρεύεσαι στο κρεββάτι σου. Τα προβλήματα εξέχουν σαν μακριά, σπασμένα δόντια και μπορείς είτε να τα χτυπήσεις μια και έξω και να ησυχάσεις ή να προσπαθήσεις να τα φτιάξεις. Ίσως ξεπροβάλλουν από τα χείλη σου και απλά δείχνουν άσχημα. Όπως και να έχει, είναι μια δουλειά πιο ενδιαφέρουσα από τις άλλες!
Όταν δημιουργούσες τους Evangelista, ποιο ήταν το όραμά σου για το σχήμα; Θεωρείς ότι έχει πάρει σάρκα και οστά με τη μέχρι τώρα πορεία τους;
Αυτό που θέλω είναι να δώσω φωνή, να εκφράσω τους ανθρώπους σαν και μένα, όσους δεν μπορούσαν να βρουν ο ένας τον άλλον ως παιδιά. Νιώθω λοιπόν πολύ τυχερή κάθε φορά που παίζω μουσική... Κι ελπίζω να μην ξεχάσω πόσο δύσκολο είναι να το καταφέρουν αυτό οι άνθρωποι ανά τον κόσμο, ειδικά οι γυναίκες. Οι φορές που έχω απογοητευτεί είναι τόσες λίγες, ώστε δεν μπορώ καν να τις θυμηθώ. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν εξοργίζομαι όταν σκέφτομαι την τρέλα και την προκατάληψη που κυριαρχεί στον κόσμο. Και πολεμώ με τις γροθιές μου. Καλώ τους ανθρώπους να παλέψουν μαζί μου με το να βρουν ένα μονοπάτι προς την περηφάνια, τη συμπόνια και τα περίεργα όνειρα.
Μιας και το ντεμπούτο των Evangelista υπήρξε η πρώτη κυκλοφορία της Constellation σε μη καναδέζικο όνομα, μπορείς να μας διαφωτίσεις σχετικά με το πως έγινε η σύνδεσή σας με το label; Κάνανε αυτοί την πρώτη κίνηση, στείλατε εσείς κάποιο demo σας;
Ήμουν πολύ δεμένη με την Constellation από τους πρώτους κιόλας μήνες του label. Οι Geraldine Fibbers είχαν βρει μια φανταστική μπάντα, τους Sofa, μέσω της τότε βιολινίστριάς μας, Jessica Moss (των Silver Mt. Zion) και τους ρώτησαν αν θα ήθελαν να παίξουν μερικές συναυλίες μαζί μας. Είχαν κάποια CD μαζί τους για πώληση, ήταν ό,τι πιο όμορφο είχαμε δει ποτέ! Θυμάμαι μέχρι και σήμερα το artwork και τη συσκευασία –τόσο ασυνήθιστο και όμορφο. Σχεδόν κανένας δεν είχε τότε τέτοιες συσκευασίες. Οι Sofa λοιπόν ήταν στην Constellation. Και μέσα από αυτούς γνωρίσαμε πολλούς φίλους από το Μόντρεαλ, τους οποίους ακόμα αγαπάμε. Το project μου με τους Nels Cline έπαιζε για λίγο μαζί με τους αρχικούς Godspeed! You Black Emperor, ενώ η Moss συνέχιζε να παίζει μαζί μου όταν συναντηθήκαμε με τον Thierry Amar (τόσο στους G!YBE όσο και στους Silver Mt. Zion). Αυτό συνέβη όταν πήγα να παίξω στο Μόντρεαλ στην περιοδεία του 2005.
Συνέθετα τότε κάποια καινούργια πράγματα, ακόμα χωρίς κάποιο όνομα: ήταν σαν μια ακατάπαυστη δημιουργική ορμή την οποία ήθελα να αξιοποιήσω (έντονος πειραματισμός με samples που εξυπηρετούσαν ένα συγκεκριμένο concept). Στο τέλος του σετ μας η Jessica μου είπε ότι ο Efrim (G!YBE, Silver Mt. Zion) είχε συγκινηθεί από την εμφάνισή μας και ήθελε να την ηχογραφήσουμε στο Hotel 2 Tango. Μερικούς μήνες μετά παίξαμε στην πιο έντονη εμφάνιση της ζωής μου, εν μέρει επειδή πονούσα πάρα πολύ εσωτερικά και φυσικά λόγω των 15 ψυχών που συνυπήρχαν μαζί μου εκείνη τη βραδιά –με μουσικούς από τους Godspeed! You Black Emperor και τους Silver Mt. Zion έως τους Nels Cline, τους Shahzad Ismaily και την Erika Anderson (EMA). Ήμουν τόσο φευγάτη εκείνη την περίοδο ώστε δεν καταλάβαινα ακριβώς τι συνέβαινε, εκτός από το ότι επιβίωνα την κάθε μέρα και πως ό,τι διαδραματιζόταν στο στούντιο θα με κρατούσε ζωντανή για άλλο ένα βράδυ.
Όταν τελειώσαμε τις ηχογραφήσεις πήγα να επισκεφτώ τον Don και τον Ian. Τις είχαν ακούσει και είπαν ότι ήθελαν να συνεργαστούμε. Παλιοί φίλοι, οι καλύτεροι! Όλο το πρώτο άλμπουμ των Evangelista, με τη βοήθεια εκείνων των φίλων, είναι η δημιουργία της εύρεσης της πορείας μου σε αυτόν το κόσμο. Και ήθελα να το προσφέρω αυτό στον κόσμο. Θέλω να είμαι μαζί σας. Θέλω να κατακτήσουμε με το να χάσουμε τα πάντα. Μαζί.
Μιας και σου αρέσει να δημιουργείς μουσική ασχέτως από είδη και ταμπέλες, θα ήταν ενδιαφέρον να μας πεις ποιοι καλλιτέχνες διαμορφώσανε το γούστο σου στη μουσική...
Το γούστο μου έχει επηρεαστεί από τους γονείς και τη μεγάλη μου αδερφή. Ο Jimi Hendrix είναι το νούμερο ένα μου. Όχι επειδή ήταν όμορφος, αλλά επειδή μπορούσε να κάνει στην άκρη και να αφήσει το όλο πράγμα να κινηθεί μέσα από αυτόν. Επίσης υπήρχε πολλή τζαζ, από ονόματα σαν τους Miles David, Dizzie Gillespie, Billie Holiday κτλ. Έπειτα ήταν αυτά που άκουγε η αδερφή μου, πράγματα σαν τον Alice Cooper και τους Black Sabbath. Μετά άρχισα να ασχολούμαι με όλα εκείνα τα ροκ τραγούδια που ακούς σε κάτι ξεχασμένες 1970s χαρντ ροκ συλλογές. Και τελικά το πανκ! Στα 14 μου άρχισε να κυλάει στις φλέβες μου. Το αίμα της ζωής μου! Έκοψα τα μαλλιά μου και άρχισα να ψάχνω και άλλα τέρατα σα και μένα.
Το γεγονός πως είσαι πάντα αναμεμειγμένη με κάποιο μουσικό project έχει κάποια αρνητική επίδραση πάνω σου; Υπήρχαν περίοδοι που βρισκόσουν σε συνθετικό αδιέξοδο;
Μπορώ να πω με χαρά πως όχι, δεν έχουν υπάρξει τέτοιες περίοδοι. Απλά εύχομαι να είχα περισσότερο χρόνο να γράφω, να παίζω και να ηχογραφώ τη μουσική μου. Θέλω κι άλλο, το νιώθω! Είμαι στο τρένο για τη Ρώμη. Σε 10 λεπτά όλοι στο συγκεκριμένο βαγόνι θα αρχίσουν να κάνουν μια χορευτική ρουτίνα της Lady Gaga...
Με τι ασχολείσαι μουσικά αυτήν την περίοδο;
Το πιο περίεργο είναι ότι έκανα την παραγωγή σε μια μπάντα εν ονόματι Blue Willa, από την Ιταλία. Το πήγα τόσο μπροστά με τρόπους που ούτε φανταζόμουν ότι μπορούσα. Δεν θα ασχοληθώ όμως περαιτέρω μ' αυτόν τον δίσκο, γιατί πιστεύω θα μιλήσει από μόνος του σαν δουλειά. Και σας προκαλώ μάλιστα Έλληνες, να μου πείτε έναν άλλο δίσκο που να 'ναι ποπ, ροκ ή πειραματικός και να είναι καλύτερός του για το 2012! Επίσης, πριν 5 ημέρες έγραψα τραγούδια για ένα θεματικό φεστιβάλ όπου μουσικοί σαν εμένα και τον John Eichenseer πηγαίνουν και δουλεύουν με μια νέα, τοπική μπάντα για μερικές μέρες και μετά παίζουν ζωντανά τη μουσική που δημιούργησαν παρέα. Ήταν εξαιρετικά. Ο John κι εγώ θα παίξουμε κάποια από αυτή τη μουσική και στην Αθήνα. Τέλος, ηχογραφώ κι έναν σόλο δίσκο για λογαριασμό της Constellation, για το 2013.
Έχεις δουλέψει με ιδιαίτερα σημαντικούς μουσικούς ανά τα χρόνια (Lydia Lunch, Thurston Moore, Wilco, Wayne Kramer κτλ.). Ήταν κάποια από αυτές τις συνεργασίες όνειρο που γινόταν πραγματικότητα; Αντίστοιχα, με ποιον θα ήθελες να συνεργαστείς αλλά δεν τα έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής;
Ποτέ δεν ξέρω ποιο θα είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να συνεργαστώ, έως ότου εμφανιστεί ο λόγος για αυτή τη συνεργασία. Σίγουρα οι καλύτεροι συνεργάτες μου μέχρι στιγμής ήταν άνθρωποι που δεν ήταν διάσημοι. Από τους πιο γνωστούς, πάντως, πιο συναρπαστικός στάθηκε ο Willie Nelson. Θα ήθελα να συνεργαστώ με την Elisa Ambrogio από τους Magiκ Markers. Αυτό βέβαια είναι αστείο. Είναι μυστήρια. Πρόκειται για εσωτερικό αστείο...
Πες μας και λίγα πράγματα για τις Eyes For Ears εμφανίσεις τις οποίες έχεις δημιουργήσει. Ποια ήταν η αρχική σου σκέψη και πώς τελικά μετουσιώθηκε σε πράξη;
Το Eyes For Ears είναι μια αφηρημένη ιστορία στην οποία μπορείς να εισβάλλεις. Ο αρχιτέκτονας μου έχει πει το όνειρό του. Φέρνω ανθρώπους και πράγματα κοντά ώστε τα σχήματα και ο χώρος να μπορούν να σου μιλήσουν. Έτσι, η αρχιτεκτονική αποκτά φωνή. Είμαι μια μεσάζοντας που επεξηγεί και ο θεατής πρέπει να μπει μέσα και να απορροφήσει το μήνυμα.
Έχεις δείξει επίσης μια τάση προς το γράψιμο. Θεωρείς τον εαυτό σου εξίσου συγγραφέα/δημοσιογράφο όσο και μουσικό;
Αν μπορούσα να βρω ένα ήσυχο μέρος για μερικούς μήνες, ίσως και να τελείωνα μερικά από όσα έχω ξεκινήσει να γράφω. Έχω ένα βιβλίο υπό το όνομα The Sparkely Jewel, για παράδειγμα. Πρωτίστως πάντως θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό και συνθέτη. Μετά παραγωγό. Έπειτα μαχητή. Μετά από όλα αυτά θέλω να τελειώσω και εκείνο το βιβλίο!
Τι προτιμάς, να δουλεύεις σόλο σε νέες μουσικές ιδέες ή να συνεργάζεσαι μα κάποιον, που θα προσθέτει τις δικές του ιδέες επάνω στο δικό σου υλικό;
Η προτίμηση μου αυτή τη στιγμή θα ήταν να συγκεντρωθώ όσο μπορώ στο τελείωμα του προσωπικού μου δίσκου. Απασχολούμαι τόσο πολύ με τα της ζωής μου... Βοηθάει πολύ πάντως να έχεις κάποιον να του πετάς τις ιδέες σου, ο John με βοηθάει πολύ σε αυτό. Ανυπομονώ πάντως να δουλέψω και με άλλους για το συγκεκριμένο project. Όμως δεν έχω καθόλου σκεφτεί ποιοι θα ήθελα να είναι αυτοί...
{youtube}mD3jTHMOdrU{/youtube}
